Rosewood Lane review
Δεν έχεις κανένα λόγο να είσαι συγκρατημένος και να έχεις μικρές προσδοκίες για το Rosewood Lane, το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο Screamfest L.A. και βγαίνει σε DVD σε λίγες μέρες.
Γιατί;
Μα μιλάμε για το νέο horror του Victor Salva, σκηνοθέτη των φοβερών Jeepers Creepers (και βρισκόμαστε σε αναμονή του 3ου το 2013).
Αν και αυτό από μόνο του θα αρκούσε, σας έχω κι άλλο λόγο - πρωταγωνιστεί η Rose McGowan, η πιο σέξι 'άσχημη' horror queen της αμερικάνικης βιομηχανίας τρόμου, αγαπημένη του Robert Rodriguez και γεννημένη στην Ιταλία (...κάποιοι το θεωρούν de facto προτέρημα).
Ένας τρίτος λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να ζητήσετε πολλά από το νέο αυτό θρίλερ, είναι ότι το στόρι μιλάει για παρενόχληση στα προάστια από το ...paperboy της γειτονιάς!
Στη μεγάλη ιστορία των θρίλερ παρενόχλησης, δε θυμάμαι παρόμοιο ...ενοχλητικό, οπότε 'να κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί'.
Υπήρχαν ωστόσο και αντίθετες φωνές που έλεγαν ότι μετά τα Jeepers Creepers δεν είχαμε δει κάτι αξιόλογο από τον Salva και ότι η McGowan δεν είναι καλή ηθοποιός, έτσι μια ταινία που βασίζεται πάνω της δεν έχει τύχη.
Επίσης έλεγαν κοροϊδευτικά '...δηλαδή ο κακός είναι το paperboy;'
Τελικά, αυτές οι φωνές είχαν δίκιο κι εγώ άδικο...
Η ραδιοφωνική παραγωγός και ψυχίατρος Sonny Blake (McGowan) αποφασίζει να μείνει στο πατρικό της σπίτι στα προάστια, στο Stillwater, μετά το θάνατο του αλκοολικού πατέρα της ο οποίος έπεσε από τις σκάλες στο υπόγειο.
Το ειδυλλιακό Stillwater όμως δεν είναι και τόσο φιλόξενο.
Η Sonny γρήγορα μαθαίνει ότι ο πατέρας της είχε ντράβαλα με το ψυχοπαθή paperboy με τα ολόμαυρα μάτια (...) και οι φοβισμένοι γείτονες τη προειδοποιούν να μην έχει πολλά πολλά μαζί του.
Πολύ αργά όμως, γιατί ήδη ο μικρός με το ποδήλατο βρίσκεται στη πόρτα της, τηλεφωνεί στην εκπομπή της ψιθυρίζοντας τραγουδάκια και σουλατσάρει μέσα στο σπίτι της ανακατεύοντας τα πράγματα της.
Το πρώτο λάθος του Salva είναι η επιλογή του 29χρονου Daniel Ross Owens στο ρόλο του paperboy, για τον οποίο αφήνεται να εννοηθεί ότι είναι στα 18 του με συμπεριφορά 10χρονου.
Μια χαρά ηθοποιός είναι το παλικάρι (αν και για κάποιο λόγο δεν αναφέρεται στα credits!), αλλά δεν πείθει ως teenager, όσες προσπάθειες κι αν κάνει.
Κάπου στη μέση της ταινίας εμφανίζεται το μεταφυσικό, παρουσιάζοντας μας το paperboy περίπου ως διάβολο-παιδο, ένα είδους κακού πνεύματος με ικανότητες να εμφανίζεται μπροστά σου ξανά αφού τον προσπερνάς με το αυτοκίνητο, να σκαρφαλώνει σε στέγες σαν αίλουρος, να μπαίνει σε σπίτια χωρίς να χρειάζεται να κάνει διάρρηξη και γενικά να έχει υπερφυσικές δυνάμεις.
Όλο αυτό αφήνεται στη τύχη του χωρίς άλλες εξηγήσεις.
Αλλά το χειρότερο είναι το φινάλε του.
Εκτός του ότι ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το τί ήθελε να κάνει ο Salva στο φινάλε του Rosewood Lane, νιώθω σαν να έχασα κάνα 10λεπτο, σαν να υπήρχε κομμάτι της ταινίας που δεν είδα.
Γιατί;
Μα μιλάμε για το νέο horror του Victor Salva, σκηνοθέτη των φοβερών Jeepers Creepers (και βρισκόμαστε σε αναμονή του 3ου το 2013).
Αν και αυτό από μόνο του θα αρκούσε, σας έχω κι άλλο λόγο - πρωταγωνιστεί η Rose McGowan, η πιο σέξι 'άσχημη' horror queen της αμερικάνικης βιομηχανίας τρόμου, αγαπημένη του Robert Rodriguez και γεννημένη στην Ιταλία (...κάποιοι το θεωρούν de facto προτέρημα).
Ένας τρίτος λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να ζητήσετε πολλά από το νέο αυτό θρίλερ, είναι ότι το στόρι μιλάει για παρενόχληση στα προάστια από το ...paperboy της γειτονιάς!
Στη μεγάλη ιστορία των θρίλερ παρενόχλησης, δε θυμάμαι παρόμοιο ...ενοχλητικό, οπότε 'να κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί'.
Υπήρχαν ωστόσο και αντίθετες φωνές που έλεγαν ότι μετά τα Jeepers Creepers δεν είχαμε δει κάτι αξιόλογο από τον Salva και ότι η McGowan δεν είναι καλή ηθοποιός, έτσι μια ταινία που βασίζεται πάνω της δεν έχει τύχη.
Επίσης έλεγαν κοροϊδευτικά '...δηλαδή ο κακός είναι το paperboy;'
Τελικά, αυτές οι φωνές είχαν δίκιο κι εγώ άδικο...
Η ραδιοφωνική παραγωγός και ψυχίατρος Sonny Blake (McGowan) αποφασίζει να μείνει στο πατρικό της σπίτι στα προάστια, στο Stillwater, μετά το θάνατο του αλκοολικού πατέρα της ο οποίος έπεσε από τις σκάλες στο υπόγειο.
Το ειδυλλιακό Stillwater όμως δεν είναι και τόσο φιλόξενο.
Η Sonny γρήγορα μαθαίνει ότι ο πατέρας της είχε ντράβαλα με το ψυχοπαθή paperboy με τα ολόμαυρα μάτια (...) και οι φοβισμένοι γείτονες τη προειδοποιούν να μην έχει πολλά πολλά μαζί του.
Πολύ αργά όμως, γιατί ήδη ο μικρός με το ποδήλατο βρίσκεται στη πόρτα της, τηλεφωνεί στην εκπομπή της ψιθυρίζοντας τραγουδάκια και σουλατσάρει μέσα στο σπίτι της ανακατεύοντας τα πράγματα της.
Το πρώτο λάθος του Salva είναι η επιλογή του 29χρονου Daniel Ross Owens στο ρόλο του paperboy, για τον οποίο αφήνεται να εννοηθεί ότι είναι στα 18 του με συμπεριφορά 10χρονου.
Μια χαρά ηθοποιός είναι το παλικάρι (αν και για κάποιο λόγο δεν αναφέρεται στα credits!), αλλά δεν πείθει ως teenager, όσες προσπάθειες κι αν κάνει.
Κάπου στη μέση της ταινίας εμφανίζεται το μεταφυσικό, παρουσιάζοντας μας το paperboy περίπου ως διάβολο-παιδο, ένα είδους κακού πνεύματος με ικανότητες να εμφανίζεται μπροστά σου ξανά αφού τον προσπερνάς με το αυτοκίνητο, να σκαρφαλώνει σε στέγες σαν αίλουρος, να μπαίνει σε σπίτια χωρίς να χρειάζεται να κάνει διάρρηξη και γενικά να έχει υπερφυσικές δυνάμεις.
Όλο αυτό αφήνεται στη τύχη του χωρίς άλλες εξηγήσεις.
Αλλά το χειρότερο είναι το φινάλε του.
Δε θέλω να κάνω spoiler εδώ.
Ας πούμε ότι πολλά ζητήματα που απασχόλησαν τους θεατές για 30 και πλέον λεπτά, δεν μαθαίνουμε ποτέ πως κατέληξαν - και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για ένα θρίλερ.
Αλλά και στη τελική σκηνή ...what the fuck do you mean, Victor;
Πέθανε κανένας τελικά ή όχι;
Και αν όχι, αυτός που είδα εγώ να ξεψυχάει τι έγινε;
Γνωρίζοντας ότι ο Salva έγραψε το σενάριο του Rosewood Lane σχεδόν 20 χρόνια πριν, θα περίμενε κάποιος ότι θα βρει το χρόνο να ξανασκεφτεί πολλά από το σενάριο του, ειδικά το κομμάτι του ψυχοπαθή κακού του.
Μάταια.
Η ταινία είναι γεμάτη από μπλεγμένες ανατροπές, χαρακτήρες που δρουν παράλογα, υπο-ιστορίες (και χαρακτήρες) που εγκαταλείπονται χωρίς εξήγηση, τρύπες στο στόρι και ένα χωρίς νόημα φινάλε.
Η ατμόσφαιρα των ‘ονειρικών προαστίων’ δίνεται επιτυχώς στο φιλμ χάρη στη μινιμαλιστική φωτογραφία, ενώ η σκηνοθεσία του Salva τουλάχιστον δεν απογοητεύει όσο το υπόλοιπο φιλμ.
Ας πούμε ότι πολλά ζητήματα που απασχόλησαν τους θεατές για 30 και πλέον λεπτά, δεν μαθαίνουμε ποτέ πως κατέληξαν - και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για ένα θρίλερ.
Αλλά και στη τελική σκηνή ...what the fuck do you mean, Victor;
Πέθανε κανένας τελικά ή όχι;
Και αν όχι, αυτός που είδα εγώ να ξεψυχάει τι έγινε;
Γνωρίζοντας ότι ο Salva έγραψε το σενάριο του Rosewood Lane σχεδόν 20 χρόνια πριν, θα περίμενε κάποιος ότι θα βρει το χρόνο να ξανασκεφτεί πολλά από το σενάριο του, ειδικά το κομμάτι του ψυχοπαθή κακού του.
Μάταια.
Η ταινία είναι γεμάτη από μπλεγμένες ανατροπές, χαρακτήρες που δρουν παράλογα, υπο-ιστορίες (και χαρακτήρες) που εγκαταλείπονται χωρίς εξήγηση, τρύπες στο στόρι και ένα χωρίς νόημα φινάλε.
Η ατμόσφαιρα των ‘ονειρικών προαστίων’ δίνεται επιτυχώς στο φιλμ χάρη στη μινιμαλιστική φωτογραφία, ενώ η σκηνοθεσία του Salva τουλάχιστον δεν απογοητεύει όσο το υπόλοιπο φιλμ.
(Θα μπορούσε όμως το πλάνο της σκάλας στο υπόγειο να μην την επαναλάμβανε 3 φορές από την ίδια γωνία.
Όσο για τη Rose McGowan (κι αυτό είναι ένα inside joke στο FilmBoy: μοιάζει σε αρκετά πλάνα με την Αθηνά!), κάνει ότι μπορεί με το υλικό που έχει.
Αλήθεια, πώς θα μπορούσε κανείς να κάνει καλύτερη δουλειά σε έναν ρόλο ο οποίος φωνάζει την αστυνομία επειδή ‘…η μπαλαρίνα πηγαίνει στην αρχή, η αρκούδα στο τέλος! Κάποιος μπήκε μέσα και τα άλλαξε!’ μιλώντας για τα κεραμικά αγαλματάκια της στο πρεβάζι του παραθύρου της.
Το Rosewood Lane είναι μια ταινία που την ξέχασα κιόλας, μια ταινία που υπό προϋποθέσεις και με πολλές αλλαγές στο στόρι θα μπορούσε ίσως να είναι κάτι ξεχωριστό.
Λυπάμαι που το λέω, αυτή τη φορά οι φωνές είχαν δίκιο.
Όσο για τη Rose McGowan (κι αυτό είναι ένα inside joke στο FilmBoy: μοιάζει σε αρκετά πλάνα με την Αθηνά!), κάνει ότι μπορεί με το υλικό που έχει.
Αλήθεια, πώς θα μπορούσε κανείς να κάνει καλύτερη δουλειά σε έναν ρόλο ο οποίος φωνάζει την αστυνομία επειδή ‘…η μπαλαρίνα πηγαίνει στην αρχή, η αρκούδα στο τέλος! Κάποιος μπήκε μέσα και τα άλλαξε!’ μιλώντας για τα κεραμικά αγαλματάκια της στο πρεβάζι του παραθύρου της.
Το Rosewood Lane είναι μια ταινία που την ξέχασα κιόλας, μια ταινία που υπό προϋποθέσεις και με πολλές αλλαγές στο στόρι θα μπορούσε ίσως να είναι κάτι ξεχωριστό.
Λυπάμαι που το λέω, αυτή τη φορά οι φωνές είχαν δίκιο.
Release Date:
February 21, 2012 (US DVD)
Rosewood Lane trailer από Horrorant
Post a Comment