Grand Piano review

Εδώ και αρκετά χρόνια η Ισπανία έχει έναν δυναμικό ρόλο στον χώρο της κινηματογραφικής βιομηχανίας. 

Ακόμα και στα είδη των θρίλερ και των ταινιών τρόμου, οι Ισπανοί έχουν τραβήξει πολλές φορές το ενδιαφέρον των Αμερικανών, οι οποίοι εκφράζουν αυτή την εμπιστοσύνη είτε μέσω συμπαραγωγών είτε μέσω (αποτυχημένων) remakes.

Το Grand Piano λοιπόν, είναι μια Ισπανο-αμερικάνικη παραγωγή από το σκηνοθέτη του περσινού Agnosia, Eugenio Mira. 

Επίσης ο Elijah Wood και ο John Cusack είναι τα δύο ηχηρά ονόματα του καστ που δείχνουν κι αυτοί να εμπιστεύονται τις ικανότητες του ανερχόμενου Ισπανού δημιουργού. 

Πρόκειται για ένα θρίλερ αγωνίας με επιρροές από τη σκηνοθεσία του Brian De Palma, που επιδιώκει μάλιστα να κερδίσει τον χαρακτηρισμό του «χιτσκοκικού». 

Η  κεντρική ιδέα της ταινίας υπόσχεται άφθονο σασπένς και μυστήριο που μαζί με τις θετικές κριτικές και τους δύο καλούς πρωταγωνιστές, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ως ένα από τα καλύτερα θρίλερ της χρονιάς. 
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
 
Ο Tom Selznick (Elijah Wood, Maniac) είναι ένας ταλαντούχος πιανίστας που μαθήτευσε δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους δασκάλους της μουσικής. 

Πριν από πέντε χρόνια όμως και μετά από ένα αποτυχημένο ρεσιτάλ, ο Tom απέκτησε φοβία απέναντι στο κοινό με αποτέλεσμα να σταματήσει τις εμφανίσεις του και να απομονωθεί. 

Όλα αυτά τα χρόνια η σύζυγός του (Kerry Bishe, Argo), μια διάσημη ηθοποιός του κινηματογράφου, προσπαθούσε να τον στηρίξει και να τον ενθαρρύνει για τη μεγάλη επιστροφή.

Ο Tom αν και διστακτικός, τελικά αποφασίζει να επιστρέψει για ένα ακόμα ρεσιτάλ με σκοπό να ξεπεράσει τη φοβία του. 

Ενώ λοιπόν όλα είναι έτοιμα και τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα πάνω του, ο Tom παρατηρεί μια σημείωση που είναι γραμμένη στο βιβλίο με τις παρτιτούρες του: «Παίξε μια λάθος νότα και θα πεθάνεις».  

Τότε θα καταλάβει πως ένας παρανοϊκός σκοπευτής (John Cusack, The Butler) είναι κρυμμένος στο μέγαρο και τον απειλεί με όπλο, ενώ σύντομα θα αρχίσει να του δίνει εντολές μέσω ενός ακουστικού.

Ακολουθώντας τα χνάρια του Snake Eyes και του Phone Booth, η ταινία προσφέρει γενναίες δόσεις αγωνίας και μυστηρίου. 
Το παιχνίδι γάτας και ποντικιού μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών είναι καθηλωτικό, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που αποκαλύπτεται το κίνητρο του δολοφόνου.

Η παραγωγή δείχνει αρκετά φροντισμένη, με ωραία φωτογραφία και επιβλητική μουσική, ενώ όπως είπαμε και νωρίτερα ο De Palma είναι παντού. 
Από τα χαρακτηριστικά μονοπλάνα μέχρι τα «παράθυρα» της ταυτόχρονης δράσης. 

Φυσικά ο Eugenio Mira δεν είχε σκοπό να αποκρύψει την επιρροή του από τον μεγάλο σκηνοθέτη – ίσα ίσα το κάνει τόσα φανερά και με σεβασμό σαν να θέλει να αποδώσει φόρο τιμής στις ταινίες του. 

Για τον λόγο αυτό δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις για αντιγραφή ή έλλειψη σκηνοθετικής πρωτοβουλίας.

Ο Elijah Wood επιστρέφει στο είδος των θρίλερ μετά τον Maniac σε έναν σαφώς λιγότερο απαιτητικό ρόλο. 
Λογικό είναι λοιπόν να τα καταφέρνει μια χαρά και ως τρομοκρατημένος καλλιτέχνης που πρέπει να σώσει τη ζωή του αλλά και αυτή της αγαπημένης του συζύγου. 

Από την άλλη, τον John Cusack πρέπει να τον κρίνουμε ως φωνή που μιλάει στον Tom μέσω ακουστικού, καθώς τον βλέπουμε μόνο για δύο ή τρία λεπτά.
Δίνει πάντως έναν επιβλητικό τόνο στη ταινία αν και το όνομά του στον συγκεκριμένο ρόλο φαίνεται να μπήκε καθαρά για λόγους marketing.

Να σημειώσουμε εδώ ότι το Grand Piano είναι διασκεδαστικό εφόσον παραβλέψεις κάποιες υπερβολές του σεναρίου. 

Για παράδειγμα δεν είναι καθόλου αληθοφανές ένας πιανίστας να εγκαταλείπει την ορχήστρα κατά τη διάρκεια της παράστασης και να επιστρέφει λίγα λεπτά αργότερα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. 

Ούτε να είναι συγκεντρωμένος στις νότες του και να προσπαθεί ταυτόχρονα να στείλει SMS για βοήθεια. 
Για χάριν της δράσης όμως έχουμε μάθει να κάνουμε τα στραβά μάτια σε κάτι τέτοια σημεία.
 
Ένα ακόμα αρνητικό της ταινίας έρχεται μετά την αποκάλυψη του μυστηρίου. 
Η όλη ιδέα δείχνει ξαφνικά να εξαντλείται ώστε να οδηγηθεί άρον άρον σε ένα βιαστικό φινάλε. 

Θα μπορούσε να είχε περισσότερη διάρκεια ή έστω η τελευταία πράξη να ήταν πιο αξιομνημόνευτη.
 
Συνοπτικά, το Grand Piano είναι καλό, όχι όμως τόσο για να μπει στη λίστα των καλύτερων θρίλερ της σεζόν. 

Μετά την προβολή της ίσως να διαπιστώνατε ότι θα θέλατε κάτι παραπάνω, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν ήταν τίμια στο σασπένς που υποσχέθηκε. 

Εν κατακλείδι πρόκειται για μια αμερικανική ιδέα με ένα ισπανικό περιτύλιγμα.
Και τους περισσότερους βαθμούς τους παίρνει αυτό το ισπανικό περιτύλιγμα...

Σπύρος Νουνανάκης.

Release Dates:
20 September 2013 (Fantastic Fest)
11 October 2013 (Sitges Film Festival)
7 March 2014 (USA)
 
Grand Piano trailer από Horrorant