3 From Hell (2019) review

Στο 3 From Hell, o Rob zombie επιστρέφει στην αφήγηση της ιστορίας που τον ανέδειξε με το House of 1000 Corpses και το (σαφώς ανώτερο) The Devil ‘s Rejects (2005).
Όλα έδειχναν ότι η ιστορία των τριών κατά συρροή φονιάδων είχε τελειώσει, όταν εκτελέστηκαν κατόπιν καταδίωξης τους, για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει.

Το 3 From Hell ξεκινάει με την αφήγηση του χρονικού των εγκλημάτων τους από κάποιο δημοσιογράφο ενός μεγάλου καναλιού.
Ο ίδιος λίγο αργότερα μας ανακοινώνει ότι οι τρεις εγκληματίες ανάρρωσαν πλήρως από τις σφαίρες που δέχτηκαν, παρά το γεγονός ότι οι πιθανότητες να επιβιώσουν ήταν μηδαμινές.
Πρόκειται για ένα στοιχείο της ιστορίας που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί στη συνέχεια με μεταφυσικά υπονοούμενα για την υπόσταση των πρωταγωνιστών δολοφόνων, ωστόσο ο Zombie προτιμά να το προσπεράσει σαν απλό plot device για να συνεχίσει με τις περιπέτειες τους.

Οι τρεις δολοφόνοι λοιπόν καταλήγουν σε διαφορετική φυλακή ο καθένας και μάλιστα ο Captain Spaulding (Sid Haig, Bone Tomahawk) εκτελείται στην ηλεκτρική καρέκλα.
Ο συμπαθής ηθοποιός αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα με την υγεία του, που δεν τον επέτρεψαν να συμμετέχει στην ταινία παρά μονάχα σε λίγες σκηνές.
Τη θέση του παίρνει ο Winslow (Richard Brake, The Sisters Brothers), ετεροθαλής αδερφός του Otis (Bill Moseley, Texas Chainsaw 3D).
Όταν ο τελευταίος καταφέρνει να δραπετεύσει, καταστρώνει ένα σχέδιο μαζί του προκειμένου να ελευθερώσουν και την Baby (Sheri Moon Zombie, 31).

Το σχέδιο στέφεται με επιτυχία και από εκεί και πέρα, οι τρεις δολοφόνοι φυγαδεύονται στο Μεξικό, όπου έρχονται αντιμέτωποι με μία αδίστακτη συμμορία, της οποίας ηγείται ένας συγγενής ενός από τα θύματά τους και αποζητά εκδίκηση.
Η Baby είναι η αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια σε αυτή τη συνέχεια, σε σημείο που το σενάριο υπερβάλλει (ξεδιάντροπα σε πολλά σημεία) προκειμένου να την αναδείξει.
Ανέκαθεν η σύζυγος του Zombie αποτελούσε την αδιαφιλονίκητη μούσα στις ταινίες του, ωστόσο το 3 From Hell είναι σχεδόν εξολοκλήρου αφιερωμένο σε αυτή.

Κατά τα άλλα, έχουμε έναν τυπικό Rob Zombie, με την καφρίλα του και τη βλαχιά του όπως εκφράζεται με το χοντροκομμένο και κυνικό χιούμορ που τον αντιπροσωπεύει σαν δημιουργό.
Υπάρχει άφθονη βία και gore που θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του ακραίου θεάματος όπως και το γυμνό που προσδίδει στο όλο σύνολο μια αισθητική ανεξάρτητου κόμικ.

Το βασικό πρόβλημα του 3 From Hell είναι το τρίτο μέρος που αφορά τη μάχη των δολοφόνων με τους εκτελεστές στο Μεξικό.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που γκρεμίζει τις προσδοκίες που καλλιεργούνται στον θεατή από την αρχή και τη μέση της ταινίας και που απομακρύνει το franchise εντελώς από τα splatter στοιχεία που το ανέδειξαν, χωρίς να προτείνει κάτι εξίσου αξιόλογο στη θέση τους.
Ειδικά προς το τέλος, οι εξελίξεις καταλήγουν να είναι βαρετές και κουραστικές, καθώς το «πιστολίδι» με τους εκτελεστές δεν προσφέρει κάποια ουσιαστική πρόκληση.

Αλλά ακόμη και σαν σύνολο να το δει κανείς, ο Rob Zombie έχει ένα ιδιαίτερο, επαναλαμβανόμενο, εμμονικό στυλ που έχει πια κουράσει.
Ναι μεν το στυλ αυτό ταιριάζει απόλυτα με τη συγκεκριμένη τριλογία, ωστόσο αυτή τη φορά απευθύνεται αποκλειστικά στους σκληροπυρηνικούς φαν του (αν θεωρήσουμε ότι υπάρχουν).
Δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική φρεσκάδα και οι εκπλήξεις απουσιάζουν παντελώς.

Μετά την θέαση, έχεις την ίδια αίσθηση που θα είχες αν παρακολουθούσες ένα τυπικό slasher τύπου «η καλύβα στο δάσος», από αυτά δηλαδή που είναι προβλέψιμα σε όλο τους το μήκος.
Στα θετικά υπάγεται η ακόμη μεγαλύτερη εμβάθυνση στη ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών, ίσως το μοναδικό στοιχείο που δικαιολογεί την ύπαρξη του 3 From Hell.

Βέβαια το γεγονός ότι είναι αισθητά κατώτερο από τα δυο πρώτα μέρη, δεν συνεπάγεται ότι είναι ανάξιο προβολής.
Αξίζει να το δει κανείς και αξίζει να επενδύσει τον χρόνο του σε αυτό, καθώς παρά τις αδυναμίες του, είναι σαφώς καλύτερο από τα τελευταία έργα του σκηνοθέτη.
Στο 3 From Hell o Zombie βρίσκεται στο στοιχείο του και κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά.
Το γεγονός αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε.

Βασίλης Γιαννάκης