Header Ads

Οι 10+1 Καλύτερες Γαλλικές Ταινίες Τρόμου


Αν είσαι horror fan που τη ψάχνει παραπέρα από τις ταινίες που έρχονται στους κινηματογράφους – άρα αναγνώστης του Horrorant – θα σε έχει αγγίξει το νέο κύμα του ακραίου γαλλικού κινηματογράφου.

Και μπορεί η πρώτη γαλλική ταινία τρόμου να έγινε το 1896, ωστόσο τα τελευταία δέκα χρόνια, μερικές από τις πιο πρωτότυπες και δυνατές ταινίες τρόμου έχουν έρθει από τη Γαλλία και μερικοί από τους σκηνοθέτες τους έχουν αναλάβει μεγαλύτερα project στο Hollywood χάρη στις γαλλόφωνες δουλειές τους.

Οι γαλλικές ταινίες τρόμου είναι κομψές, αιματηρές, έντονες, ψυχολογικές, splatter, και το σημαντικότερο, καμιά τους δεν είναι μέρος ενός franchise.

Αυτή είναι η λίστα του Horrorant με τα 10 καλύτερα γαλλικά horror και …μία ακόμα, για την οποία θα αφήσω άλλους να μιλήσουν.




10. Cache (2005)


Ο Georges, παρουσιαστής τηλεοπτικής εκπομπής, δέχεται συσκευασίες που περιέχουν βίντεο από τον εαυτό του με την οικογένειά του και ανησυχητικά σχέδια με ασαφείς σημασία.

Δεν έχει ιδέα ποιος μπορεί να τα στέλνει.
Σταδιακά, το υλικό με τις ταινίες γίνεται πιο προσωπικό, γεγονός που υποδηλώνει ότι ο αποστολέας γνωρίζει προσωπικά τον Georges.

Η αίσθηση της απειλής κρέμεται πάνω από αυτόν και την οικογένειά του, αλλά, καθώς δεν υπάρχει άμεση απειλή, η αστυνομία αρνείται να βοηθήσει…

Όταν ο Michael Haneke αποφάσισε να ασχοληθεί με τον ψυχολογικό τρόμο, παραδόξως πέτυχε να κάνει μια αληθινά καλή ταινία – ίσως και η μοναδική του.

Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στις Κάννες, και πολλά άλλα.



9. The Pack (La Meute) (2010)


Ένα συντετριμμένο heavy metal κορίτσι (Emilie Dequenne) ταξιδεύει με το αυτοκίνητο της στο γαλλικό επαρχιακό οδικό δίκτυο, και παίρνει έναν τύπο που κάνει ωτοστόπ.

Ο άνδρας (Benjamin Biolay) φαίνεται αρκετά καλός και κάνει το κορίτσι να αισθανθεί άνετα, ακόμη και να κοιμηθεί δίπλα του ενώ εκείνος οδηγεί το αυτοκίνητο της.

Σύντομα θα σταματήσουν σε ένα εστιατόριο, όπου μετά από μια φαινομενικά άσχετη σειρά γεγονότων, η κοπέλα θα καταλήξει κλεισμένη σε ένα μεγάλο κλουβί.

Αν και όχι όσο gore και slasher όσο οι άλλες της λίστας και παρά τις εξόφθαλμες σεναριακές αδυναμίες, το La Meute του Franck Richard έχει μερικές  ανατριχιαστικές στιγμές, ορισμένες αρκετά εντυπωσιακές σκηνές φόνων και μασουλήματα σάρκας, εξαιρετικά (και βραβευμένα) ειδικά εφέ και δυνατές ερμηνείες.



8. In My Skin (Dans ma Peau) (2002)


H Esther (που την υποδύεται η σεναριογράφος και σκηνοθέτις Marina de Van) είναι μία νεαρή, φιλόδοξη στέλεχος μάρκετινγκ.
Ένα βράδυ μετά από ένα πάρτι, περιπλανιέται έξω, σκοντάφτει και κόβει το πόδι της σε ένα κομμάτι μετάλλου.

Αρχικά δεν αντιλαμβάνεται την άσχημη πληγή της, μέχρις ότου ένας φίλος της παρατηρεί τα ποτισμένα με αίμα τα ρούχα της.

Παρόλο που επισκέπτεται έναν γιατρό και φροντίζει το τραύμα, βρίσκει τον εαυτό της όλο και πιο γοητευμένο με αυτό, ένα συναίσθημα που σταδιακά γίνεται εμμονή.

Αν και αναμφισβήτητα καλλιτεχνικός τρόμος, το In My Skin δίνει στο θέμα του μια αιματηρή, υπαρξιακή ανατροπή, συνδυάζοντάς το με αυτό του αυτό-τραυματισμού, για να καταλήξει στον αυτό-κανιβαλισμό.



7. Frontiere(s) (2007)


Άλλος ένας σκηνοθέτης τρόμου από τη Γαλλία που προσέλκυσε το Hollywood, μετά από την απήχηση της πρώτης δουλειάς του, το Frontiere(s).

Όταν μια ληστεία πάει στραβά, δύο από τους κλέφτες παίρνουν τα κλοπιμαία και φεύγουν για την ύπαιθρο για να λουφάξουν, αλλά τα πράγματα πάνε κι εκεί στραβά.

Δεν είναι δα η πρώτη ταινία που χρησιμοποιεί την ύπαιθρο ως σκηνικό, αλλά η απόλυτη αίσθηση απομόνωσης την κάνει να ξεχωρίζει από τι άλλες.


Το φιλμ του Xavier Gens έχει κλισέ αλλά και εξαιρετικές ερμηνείες από όλους, είναι δυνατό και θρασύτατο στο gore και τη πρόκληση.


6. House of Voices (Saint Ange) (2004)


Η ιστορία του στοιχειωμένου ορφανοτροφείου στο Saint Ange του Pascal Laugier προηγήθηκε του Ισπανικού El Orfanato κατά τρία χρόνια.

Το 1958 στις Γαλλικές Άλπεις, η νεαρή υπηρέτρια Anna (Virginie Ledoyen) φτάνει στο ορφανοτροφείο Saint Ange, ενώ τα ορφανά μεταφέρονται σε νέες οικογένειες και το ορφανοτροφείο αδειάζει.

Η Anna, που είναι κρυφά έγκυος, συναντά την τελευταία ορφανή, τη Judith, η οποία έχει αφεθεί χωρίς ανάδοχη οικογένεια λόγω των ψυχικών προβλημάτων της, και με την οποία θα δεθεί ιδιαίτερα όταν θα ανακαλύψει ότι ακούει κι εκείνη τις φωνές και τα βήματα των παιδιών.

Μολονότι δεν ήταν τόσο ατμοσφαιρικό και δεν έτυχε της ίδιας αναγνώρισης, είχε μερικές απίστευτες στιγμές και γενικά ήταν ένα από τα καλύτερα Ευρωπαϊκά μεταφυσικά θρίλερ.



5. Them (Ils) (2006)


Για να απολαύσεις το εξαιρετικό Ils, θα πρέπει να το παρακολουθήσεις στη μέση της νύχτας, μόνος, χωρίς φώτα.

Ο Lucas (Michael Cohen) και η Clementine (Olivia Bonamy) ζουν ειρηνικά στο απομονωμένο εξοχικό τους, αλλά μια νύχτα θα ξυπνήσουν από ένα περίεργο θόρυβο και …δεν θα είναι μόνοι.
Μια ομάδα κουκουλοφόρων τους τρομοκρατεί όλη τη νύχτα.

Απίστευτης έντασης ταινία, με αγωνία, τρόμο (ψυχολογικό και μη) και με ένα εκπληκτικό φινάλε, το Ils εγγυάται ότι θα σας κάνει να …τα παίξετε από τη τρομάρα.
Ειδικά αν το δείτε όπως σας λέω.

Ανέφερα ότι η ταινία είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα; 



4. High Tension (2003)


Μπορεί να γνωρίσαμε τον Alexandre Aja από τα remake των The Hills Have Eyes του Wes Craven και Piranha του Joe Dante, αλλά η δεύτερη ταινία της καριέρας του, σόκαρε όσο και οι δυο προαναφερόμενες μαζί.

Αυτό που ξεκινά ως μια απλή εκδρομή στο πατρικό σπίτι της οικογένειας για την Alexia (Maiwenn) και τη φίλη της Marie (Cecile De France), σύντομα καταλήγει σε έναν κολασμένο εφιάλτη, όταν ένας κατά συρροή δολοφόνος (Philippe Nahon) αρχίζει ένα φαινομενικά απρόκλητο ρεσιτάλ δολοφονιών.

Με gore εφέ από τον αγαπημένο του Lucio Fulci, Giannetto De Rossi, στο Haute Tension θα δούμε μερικούς από τους πιο θεαματικούς θανάτους σε ταινία τρόμου τα τελευταία χρόνια και με μια classic πλέον σκηνή ανορθόδοξου στοματικού έρωτα (μία από τις 9 πιο απεχθείς σκηνές σεξ σε ταινία τρόμου).

Ίσως η γαλλική ταινία τρόμου που έκανε διασκεδαστικό το gore.



3. The Crimson Rivers (Les Rivieres Pourpres) (2000)


Δύο γάλλοι αστυνομικοί (Jean Reno και Vincent Cassel), ο ένας ερευνά έναν αποτρόπαιο φόνο σε ένα απομακρυσμένο ορεινό κολέγιο, ο άλλος τη βεβήλωση του τάφου ενός νεαρού κοριτσιού από skinheads, συνδέονται με τις ενδείξεις από τις αντίστοιχες υποθέσεις τους.

Λίγο μετά θα εργαστούν από κοινού, περισσότερες δολοφονίες διαπράττονται και το ζευγάρι θα ανακαλύψει τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται πίσω από τις δολοφονίες.

Εξαιρετικής αισθητικής θρίλερ, μίξη Da Vinci Code και Seven, χιούμορ, αγωνία, ανατροπές, καταπληκτική φωτογραφία και ένα φινάλε που δύσκολα ξεχνάς.

Όχι στη πεπατημένη των άλλων ταινιών της λίστας, αλλά ένα εξαιρετικό δείγμα ατμοσφαιρικού τρόμου.



2. Inside (A l’interieur) (2007)


Άλλη μια ταινία που εξωθεί τους θεατές έξω από τα όριά τους.
Έγκυος και μόνη, η Sarah (Alysson Paradis) είναι η επιζών ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος στο οποίο ο σύζυγός της πέθανε.

Τη νύχτα πριν το τοκετό, μια γυναίκα (Beatrice Dalle) χτυπάει τη πόρτα της ζητώντας βοήθεια, καθώς έχει μείνει με το αυτοκίνητο.

Πολύ λογικά, η Sarah αρνείται αλλά η άρνηση της οδηγεί σε μια νύχτα κόλασης, καθώς η γυναίκα μπαίνει με το ζόρι στο σπίτι.

Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι φανταστικές και ορκίζεσαι ότι όλα αυτά που βλέπεις, γίνονται στ’αλήθεια.

Το Inside έχει τις ατέλειές του, αλλά είναι τόσο έντονο και εξωφρενικό, που μάλλον είναι λίγο καλύτερο από τα προηγούμενα και σίγουρα ένα από τα καλύτερα horror των τελευταίων χρόνων.



1. Martyrs (2008)


Το Martyrs είναι το μεγαλύτερο mind fuck που θα δείτε ποτέ σε ταινία.
Ξεκινά σαν μια διασκεδαστική, βίαιη ταινία εκδίκησης αλλά εξελίσσεται σε ένα σοκαριστικό, θλιβερό μήνυμα και μια έντονη και εντυπωσιακή ιστορία τρόμου.

Η πλοκή αφορά την εκδικητική Lucie (Mylene Jampanoi) και τη φίλη της, Anna  (Morjana Alaoui), σε μια αιματηρή αποστολή εκδίκησης για να δολοφονήσει τους ανθρώπους που την αιχμαλώτισαν και τη βασάνισαν ως παιδί.

Καλές ερμηνείες, στιβαρή σκηνοθεσία, όμορφη φωτογραφία και graphic μέχρι τη τελευταία σκηνή του, το Martyrs είναι αυτό που εννοούμε όταν λέμε για ακραίο γαλλικό σινεμά.

Βλέποντας το, θα αναγκαστείτε να αναρωτηθείτε για την ανθρωπότητα…



Dead Shadows (2013)


Επιδεικνύοντας ένα βαθύ, ανυπόκριτο σεβασμό στην εργασία όσων προπορεύθηκαν σε Horror και Φανταστικό, αφήνοντας να διαφανεί ο έντονος επηρεασμός του από τον H. P. Lovecraft, ο David Cholewa μας παρασύρει σε ένα μακρύ και υπέροχα βασανιστικό ταξίδι ανάμεσα σε σκοτεινούς, εφιαλτικά δύσμορφους κόσμους γεμάτους πάναγνο τρόμο και βαθύτατο αισθησιασμό.

Σε μια επίδειξη σεβασμού και αναγνώριση της προσφοράς τους, αποτίει ένα διαρκή φόρο τιμής από τον Romero και τον Fulci μέχρι τους Carpenter και Spielbergh, για να μη ξεχάσουμε τους Goscinny και Uderzo του Αστερίξ.

Βασισμένος στην αξιολάτρευτη ντροπαλή φατσούλα του Fabian Wolfrom, ο Cholewa ανεβάζει ασταμάτητα την ένταση κλιμακώνοντας τη βία σε μια διονυσιακή οργιαστική έξαρση. 


Οι αναφορές σε είδη, σκηνές, δημοφιλή παιχνίδια ρόλων, κόμικ είναι ασφυκτικά πολλές για μια ταινία που διαρκεί μόλις 75 λεπτά της ώρας.

…Ένα νεοκλασικό μικρό αριστούργημα.


Νίκος Κουλαυτάκης, cinemad.


Δείτε επίσης:
Top-10 των Ιταλικών ταινιών τρόμου (Giallo films)
Top-10 Greek Horror (Τρόμος αλά Ελληνικά)