Written By Konstantinos on Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 2016 | 2:58 π.μ.
“First he nails you… Then he nails you!” Το Into thy Hands (αυτός είναι ο τίτλος που αναγράφεται στους τίτλους αρχής της παρούσας ταινίας, ο οποίος προφανώς αργότερα άλλαξε) είναι η ιστορία του Jesus [ο σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας Bill Zebub {Night of the Pumpkin (2010)}] ο οποίος είναι ένας μεταλάς που απαγάγει κόσμο και τους υποβάλει σε βασανιστήρια που κάποια σχέση έχουν με τη βίβλο. Βέβαια το μεγαλύτερο μαρτύριο το βιώνει ο άμοιρος θεατής που θα δει αυτό εδώ το φιλμ ως το τέλος και χωρίς τη χρήση του fast forward, καθώς εδώ δεν υπάρχει ούτε sound design, αλλά ούτε και διάλογοι. Μόνο τραγούδια μέταλ συγκροτημάτων παίζουν στο background. Επίσης δεν βοηθά και το ότι το «πόνημα» αυτό γυρίστηκε προφανώς στο βίντεο, ενώ οι περισσότερες σκηνές είναι σε slow motion, καθιστώντας το αποτέλεσμα βαρετό. Το όλο εγχείρημα μοιάζει σαν extended βιντεοκλίπ, που είναι σχεδόν ένα είδος από μόνο του. Μην αφήσετε τον τίτλο να σας δελεάσει. Χρήστος Μουρούκης.
Written By Konstantinos on Τρίτη, 27 Σεπτεμβρίου 2016 | 1:26 μ.μ.
Πολύ διαφορετικά ήταν τα σχέδια της Dimension Films όταν το 2007 έβγαζε στις αίθουσες το remake του Halloween σε σκηνοθεσία Rob Zombie. Οι δύο ταινίες (το Halloween το 2007 και το Halloween ΙΙ δυο χρόνια αργότερα) όχι απλά απέτυχαν αλλά έβαλαν και (προσωρινή) ταφόπλακα στο franchise, με την εταιρία να προσπαθεί εδώ και χρόνια να βρει μια φόρμουλα να την επαναφέρει αλλά χωρίς επιτυχία, μέχρι που πέρσι έχασε τα δικαιώματα και ησύχασε. Και όμως υπάρχει μέλλον και μάλιστα λαμπρό για τον Michael Myers, με την ανερχόμενη Blumhouse Productions (The Purge, Paranormal Activity, Insidious) να αγοράζει τα δικαιώματα και σε συνεργασία με τη Miramax να βάζει μπρος μια νέα ταινία, αυτή τη φορά όχι reboot αλλά κανονικό sequel της original σειράς. Μάλιστα, ο ίδιος ο John Carpenter θα έχει ρόλο παραγωγού στη νέα ταινία, ενώ στη θέση του σκηνοθέτη φημολογείται ότι θα κάτσει ο Mike Flanagan (Oculus), ενώ το ενδιαφέρον του εξέφρασε και ο Adam Wingard (The Guest). Αναδημοσίευση από FilmBoy.
Έχοντας παρακολουθήσει αυτό το πόνημα του Simon Verhoeven, απέκτησα την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα της δημιουργίας ενός νέου υπο-είδους τρόμου. Ένα είδος το οποίο επικεντρώνεται στο facebook και στους κανονισμούς του. Το πρόβλημα με τα υπο-είδη του κινηματογράφου τρόμου είναι ότι τα σενάρια των ιστοριών τους διαφοροποιούνται ελάχιστα, έως και καθόλου. Για παράδειγμα, μέχρι πριν μερικά χρόνια, υπήρχε η μόδα των ιστοριών τύπου «η καλύβα στο δάσος» που τα σενάριά τους ήταν λίγο-πολύ ξεπατίκωμα του Wrong Turn (2003), που κι αυτό με τη σειρά του ήταν μια αναφορά στα slasher των 80's. Το ίδιο ισχύει και για τα home invasion movies, τα οποία επίσης βασίζονται στην ίδια δομή και περιλαμβάνουν πάνω-κάτω μία από τα ίδια. Ο εναλλακτικός τίτλος του Friend request, είναι Unfriend. Από τον τίτλο κιόλας θυμίζει το Unfriended του 2014, το οποίο είχε τον εναλλακτικό τίτλο Cybernatural. Όποιος όμως έχει παρακολουθήσει και τα δύο αυτά έργα, θα διαπιστώσει ότι οι ομοιότητες τους είναι εξόφθαλμες και δεν περιορίζονται μόνο στον τίτλο. Ωστόσο αυτό δεν είναι ένα review που καταγγέλλει το Friend Request ότι αντιγράφει το Unfriended (τέτοια θα βρείτε πολλά στο διαδίκτυο). Όλα όσα έγραψα προηγουμένως σχετικά με τα υποείδη του τρόμου, τα ανέφερα ακριβώς για να αποδείξω ότι δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που μία ταινία τρόμου μοιάζει σε πολλά σημεία με μια άλλη. Σκοπεύω να υπερασπιστώ το Friend request διότι μου άρεσε αρκετά και διότι θεωρώ ότι παρόλο που εμφανίζει πολλές ομοιότητες με την ταινία του 2014, διαφοροποιείται αρκετά σε πολλά βασικά σημεία του σεναρίου, σε βαθμό που να αποκτά τη δική της ταυτότητα. Όλοι γνωρίζουμε ότι το facebook έχει κάποιους σταθερούς κανόνες, επομένως είναι λογικό οι ταινίες που βασίζονται σε αυτό να μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους. Ενώ όμως το βασικό αντικείμενο διαπραγμάτευσης στο Unfriended του 2014 ήταν το cyberbulling, το Friend Request ασχολείται κυρίως με το λεγόμενο cyberstalking το οποίο είναι ένας εντελώς διαφορετικός όρος. Έτσι λοιπόν, στην ταινία του 2014 οι θύτες ήταν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, οι οποίοι έχοντας κάνει bullying σε μία συμμαθήτριά τους, την οδήγησαν στην αυτοκτονία και αργότερα βρήκαν φριχτό θάνατο από το πνεύμα της που ζητούσε εκδίκηση. Στο Friend Request όμως, έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση μιας αλλόκοτης και αντικοινωνικής κοπέλας που δεν έχει κανέναν φίλο στο facebook, η οποία παθαίνει εμμονή με την πρωταγωνίστρια τη Laura (Alycia Debnam-Carey, Into the Storm). Η Laura είναι η πιο δημοφιλής κοπέλα του facebook στο σχολείο, με αποτέλεσμα η καινούργια της διαδικτυακή «φίλη» να τη παρενοχλεί διαρκώς, προσπαθώντας να κερδίσει την εκτίμηση της με έναν άκομψο και ψυχασθενικό τρόπο. Όταν η Laura την διαγράφει από το προφίλ της, μην μπορώντας να αντέξει τις διαρκείς παρενοχλήσεις της, η αλλόκοτη κοπέλα αυτοκτονεί και βιντεοσκοπεί την αυτοκτονία της. Από εκεί και πέρα, το πνεύμα της στοιχειώνει τους φίλους της Laura, τους οποίους ξεπαστρέψει με ευρηματικούς τρόπους αντίστοιχους σε ποιότητα φρίκης με αυτούς που χρησιμοποιούσε ο Freddy Krueger στο “A Nightmare on Elm Street” και με κάποιον μαγικό τρόπο, ποστάρει τα βίντεο των θανάτων τους στο facebook χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό της Laura, έτσι ώστε να φαίνεται ότι εκείνη τα πόσταρε. Ο απώτερος στόχος του κακού πνεύματος είναι η Laura να μείνει μόνη της και να μην έχει κανέναν φίλο στο facebook, όπως είχε συμβεί και με την ίδια, όταν ήταν ζωντανή.
Βλέπουμε λοιπόν σε αυτή την περίπτωση, ότι οι πρωταγωνιστές δεν είναι θύτες όπως στο Unfriended, αλλά θύματα ενός πνεύματος που έχει εμμονή με την πρωταγωνίστρια. Οι διαφορές των δύο ταινιών δεν περιορίζονται σε αυτή τη –βασική κατ’ εμέ- λεπτομέρεια.
Το Unfriended του 2014 είχε επιφέρει την επανάσταση στον τρόπο κινηματογράφησης καθώς όλα τα πλάνα που περιλάμβανε ήταν εικονίδια που εμφανίζονταν στην οθόνη του υπολογιστή, όπως παράθυρα του skype και του facebook. Αντίθετα το Friend Request είναι μια συμβατική αφήγηση, όπου οι κανόνες του facebook απλώς υπεισέρχονται ως δομικά στοιχεία της ιστορίας. Μετά το πρώτο μισάωρο και συγκεκριμένα μετά την αυτοκτονία του αλλόκοτου κοριτσιού και την έναρξη της καταδίωξης των πρωταγωνιστών από το πνεύμα της, βλέπεις μια εντελώς διαφορετική ταινία από το Unfriended. Παρακολουθείς μια ιστορία με έντονο το στοιχείο του μεταφυσικού, η οποία αναμιγνύει σατανικές αιρέσεις, μακάβρια οράματα, αλλά και πολλά στοιχεία διαφορετικών μορφών τέχνης, όπως video-art, ζωγραφική, animation, τα οποία είναι όλα δημιουργήματα του αλλόκοτου κοριτσιού (γιατί εκτός των άλλον έχει και καλλιτεχνικές ανησυχίες). Ενώ όλα αυτά τα στοιχεία, όπως και ο τρόπος που δέθηκαν με το σενάριο με κέρδισαν, δεν μπορώ να παραβλέψω το μεγάλο μειονέκτημα του Friend Request που είναι η υπερβολική του εξωστρέφεια και η mainstream αισθητική του, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ανατριχιαστική τέχνη που δημιουργεί το εκδικητικό πνεύμα. Στο Facebook διάβασα από συμπατριώτες μας το σχόλιο ότι η ταινία είναι «αμερικανιά» και η αλήθεια είναι ότι πράγματι, προσπαθεί υπερβολικά να απευθυνθεί στο νεανικό κοινό των ΗΠΑ. Δεν είναι όμως αμερικάνικη στην παραγωγή, αλλά Γερμανική και μάλιστα είναι γυρισμένη στο Cape Town της Νότιας Αφρικής. Όλα αυτά δεν της φαίνονται καθόλου, μόνο και μόνο γιατί το μεγαλύτερο μέρος του καστ είναι αγγλόφωνο. Ίσως γι’ αυτό οι συντελεστές της υπερέβαλλαν εαυτό προκειμένου να προσδώσουν στο όλο αποτέλεσμα μια τόσο mainstream αισθητική, που έρχεται σε αντίθεση με τα πανέξυπνα σεναριακά ευρήματα, τις σκηνοθετημένες με μαεστρία δολοφονικές «παραισθήσεις» των χαρακτήρων και τα ανατριχιαστικά video art που μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένα μέσα από το deep web. Ωστόσο ενώ ήθελα πραγματικά να καταγγείλω το Friend Request ως μια στεγνή αντιγραφή του Unfriended, δεν τα κατάφερα γιατί μπόρεσε να με κερδίσει, ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από τον προκάτοχό του. Έχω την αίσθηση ότι αν όντως ξεκινήσει ένα νέο υπο-είδος τρόμου που να έχει ως βάση του το facebook και βγουν μερικές άλλες ταινίες που να το διαμορφώσουν, θα είμαστε κι εμείς πιο δεκτικοί στα κλισέ του, όπως είμαστε ήδη σε σενάρια τύπου «η καλύβα στο δάσος» ή το home invasion.
Βασίλης Γιαννάκης.
Release Dates: 7 January 2016 (Germany) 5 May 2016 (Greece) 18 November 2016 (USA)
Μετά τη παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Τορόντο και λίγες ημέρες πριν τη προβολή του στο Fantastic Fest, το νέο θρίλερ του André Ovredal (του μέτριου Troll Hunter) με τίτλο The Autopsy of Jane Doe ετοιμάζεται να βγει στις αμερικάνικες αίθουσες από τη IFC Midnight. Και είναι πολύ έξυπνη η κίνηση να κυκλοφορήσουν ένα teaser ενός λεπτού, παρά ένα κανονικό trailer που θα αποκαλύψει πολλά που συνήθως δεν πρέπει. Όταν μάλιστα το teaser είναι τόσο πετυχημένο… Το The Autopsy of Jane Doe ακολουθεί δύο ιατροδικαστές – πατέρας και υιός - οι οποίοι παραλαμβάνουν ένα πτώμα, θύμα ανθρωποκτονίας χωρίς προφανή αιτία θανάτου. Καθώς προσπαθούν να προσδιορίσουν το θάνατο της όμορφης νεαρής "Jane Doe", ανακαλύπτουν όλο και πιο παράξενα στοιχεία που κρατούν το κλειδί για τα τρομακτικά μυστικά της. Πρωταγωνιστούν Brian Cox, Emile Hirsch και Ophelia Lovibond. Μην το χάσετε.
Written By Konstantinos on Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου 2016 | 1:08 μ.μ.
Δεν μου αρέσουν οι ανθολογίες, και δη οι σύγχρονες, όπως το V/H/S (2012) και το The ABCs of Death (2012), αλλά απέκτησα με πολύ χαρά τη παρούσα διότι πίστευα πως θα έχει ενδιαφέρον να δω 8 μικρού μήκους ταινίες από το Μεξικό (μάλιστα όλες τους βασισμένες σε κάποια παράδοση της χώρας αυτής) και δεν απογοητεύθηκα. Εξάλλου, το Mexico Barbaro βραβεύτηκε και στο δικό μας Horrorant Film Festival FRIGHT NIGHTS με το Best Fan Award. Το Tzompantli ακολουθεί την πεπατημένη των short film μέχρι και στο surprise ending και σκηνοθετήθηκε από τον Laurette Flores Bornn. Το Jaral de Berrios είναι ένα γουέστερν (με ολίγο γυμνό) στο οποίο ο σκηνοθέτης Edgar Nito προσπάθησε να χωρέσει όσο περισσότερο στυλ γινόταν μέσα στα λίγα λεπτά του πράττοντας ένα από τα συχνότερα αμαρτήματα των σημερινών short films. Το Drena είναι creepy και σέξι κατά έναν Jean Rollin-ικό τρόπο και σκηνοθετήθηκε από τον Aaron Soto. Το La cosa mas preciada αντιγράφει την αισθητική των ‘70s ταινιών που έπαιζαν οι grindhouse κινηματογράφοι, αλλά πάντα στα πλαίσια του είδους Cabin in the Woods [η μεγαλύτερη του επιρροή φαίνεται να είναι το The Evil Dead (1981)]. Η σκηνοθεσία είναι του Isaac Ezban, ο οποίος την ίδια χρονιά σκηνοθέτησε και την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, El Incidente (2014). Το Lo que importa es lo de adentro του σκηνοθέτη Lex Ortega είναι πολύ αιματηρό, ενώ την επόμενη χρονιά και αυτός σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Atroz (Atrocious) (2015). Το Muñecas είναι γεμάτο cruelty, αλλά χρωστά περισσότερα στην αισθητική του Dead Man (1995). Το σκηνοθέτησε ο Jorge Michel Grau [60 Seconds of Solitude in Year Zero (2011)]. Το Siete veces siete είναι ένα visceral διαμαντάκι γεμάτο εφιαλτικές εικόνες, που σκηνοθετήθηκε από τον Ulises Guzman. Το απολαυστικό Día de los Muertos λαμβάνει χώρα σε στριπτιτζάδικο και σκηνοθετήθηκε από την Gigi Saul Guerrero. Το DVD προσφέρει και σύντομα making of για πέντε εκ των παραπάνω shorts, καθώς και ένα trailer.
Θα φανεί κάπως, αλλά το θρίλερ του Nicolas Pesce με τίτλο The Eyes of My Mother θυμίζει με πολλούς τρόπους …το The Witch. Ίσως να είναι όντως και αυτό, το απόλυτο θρίλερ της χρονιάς, όπως ήταν και η εναρκτήρια ταινία του 3ου Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ. Είναι γυρισμένο με ασπρόμαυρο φακό, και καθώς περιμένουμε την άφιξή του σε περιορισμένη διανομή στην Αμερική στις 2 Δεκεμβρίου, μπορούμε να πάρουμε μια γεύση από το trailer που κυκλοφόρησε. Στην απομονωμένη αγροικία τους, μια μητέρα πρώην χειρουργός, διδάσκει στην κόρη της, Francisca, τα βασικά της ανατομίας και να είναι εξοικειωμένη με το θάνατο. Ένα απόγευμα, ένας μυστηριώδης επισκέπτης καταστρέφει την ειδυλλιακή οικογενειακή ζωή της Francisca, τραυματίζοντας την σοβαρά αλλά προκαλώντας της επίσης συναισθήματα μιας αλλόκοτης περιέργειας. Η σημαδεμένη και απομονωμένη φύση της συγκρούεται με τη λαχτάρα της να συνδεθεί με τον έξω κόσμο, η οποία παίρνει μια σκοτεινή μορφή. Πρωταγωνιστούν η Kika Magalhães, η Diana Agostini, ο Will Brill, η Flora Diaz, ο Paul Nazak, η Clara Wong και η Olivia Bond. Ελάτε, πείτε την αλήθεια. Δεν σας θυμίζει έντονα The Witch;
Written By Konstantinos on Πέμπτη, 22 Σεπτεμβρίου 2016 | 3:31 π.μ.
Ο James (James Allen McCune, The Snitch) και οι φίλοι του [Callie Hernandez (Machete Kills), Corbin Reid (How To Get Away With Murder), Brandon Scott (Stand Up Guys), Wes Robinson και Valorie Curry (Twilight Saga: Braking Dawn - Part 2)] επισκέπτονται το «στοιχειωμένο» δάσος της μάγισσας του Blair, όπου χάθηκε η αδελφή του Heather, ελπίζοντας πως θα τη βρουν ύστερα από το νέο οπτικό υλικό που ανακαλύφθηκε εκεί. Ο σκηνοθέτης Adam Wingard (The Guest, V/H/S) στην ουσία ανακυκλώνει μία ήδη ειπωμένη ιδέα, που στην περίπτωση της πρωτότυπης ταινίας του 1999 είχε κυρίως βασιστεί σε ένα πονηρό κόλπο marketing [το The Blair Witch Project (1999) είχε διαφημιστεί ως πραγματικό οπτικοακουστικό υλικό που απέμεινε από αγνοούμενους κινηματογραφιστές – πιθανά θύματα της μάγισσας του Blair], αλλά και της ντοκυμαντερίστικης/πρωτόγονης αισθητικής του.
Στη σημερινή εποχή δεν εκπλήσσει κι ούτε βεβαίως ικανοποιεί ένα απαιτητικό κοινό αυτή η γεμάτη κλισέ ταινία με αδιάφορη κινηματογράφηση και ανύπαρκτο σενάριο.
Ίσως μόνο το εφηβικό-νεανικό κοινό της Αμερικής, που καταναλώνει όλα τα μετριότατα splatter/gore horror movies που παράγονται, να κλειστεί στις σκοτεινές αίθουσες. Οι υπόλοιποι καλύτερα να το αγνοήσουμε.
Αναδημοσίευση από FilmBoy.
Release Dates: 16 September 2016 (USA) 22 September 2016 (Greece)
Written By Konstantinos on Τρίτη, 13 Σεπτεμβρίου 2016 | 2:42 π.μ.
Τα δικαιώματα της cult ταινίας τρόμου Witchfinder General (1968) εξασφάλισε ο Nicolas Winding Refn. Η ταινία που με τη σειρά της βασίζεται στο βιβλίο του Ronald Bassett, διηγείται τα απεχθή εγκλήματα που διέπραξε ο κυνηγός μαγισσών Matthew Hopkins στο Norfolk της Αγγλίας στα μέσα του 17ου αιώνα. Ο σκηνοθέτης των Drive και Only God Forgives, θα αναλάβει μονάχα τη παραγωγή και όχι τη σκηνοθεσία της νέας ταινίας, η οποία αναμένεται να έχει πολύ μικρό budget, γύρω στα 5-10 εκατομμύρια δολάρια. Τα γυρίσματα αναμένονται να ξεκινήσουν μέσα στο 2017, ενώ άγνωστο παραμένει αν η ιστορία θα εκμοντερνιστεί ή θα δούμε ένα πιστό remake. Αναδημοσίευση από FilmBoy.
Written By Konstantinos on Δευτέρα, 12 Σεπτεμβρίου 2016 | 3:55 π.μ.
Η αλήθεια είναι ότι έψαχνα αφορμή να φιλοξενήσω τη Lili Simmons στη στήλη, κι ας απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί Horror Babe. Η 23χρονη Καλιφορνέζα έπαιζε μόνο σε σειρές και τηλεταινίες για εφήβους, αλλά τα τελευταία δυο χρόνια αρχίζει και κάνει αισθητή τη παρουσία της στον χώρο των σέξι στάρλετ. Πριν δυο χρόνια εμφανίστηκε σε δύο επεισόδια του True Dettective ως Beth, αλλά δύσκολα θα ξεχαστεί ο ρόλος της. Ποιος θα ξεχάσει το τηλεφώνημα στον ταλαίπωρο Woody Harrelson, όπου με τα εσώρουχα (και μπράβο στον σκηνοθέτη για το όπισθεν πλάνο) καλούσε τον μπάτσο ‘…to fuck me in the ass.’
Στο Banshee έπαιξε σε περισσότερα επεισόδια (πολλά περισσότερα από τον δικό μας Χρήστο Βασιλόπουλο) και εκεί οι σέξι εμφανίσεις της δεν ήταν λίγες (το γεγονός ότι και πάλι τα καλύτερα πλάνα ήταν τα …οπισθόφυλλα, δεν είναι τυχαίο, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω). Μέχρι που έπαιξε και στο Bone Tomahawk ντυμένη από τη κορφή ως τα νύχια, αλλά εγώ την αφορμή μου τη πήρα.
“At least I don’t turn tricks to get my kicks!” Ο Bill Whitney [ο Billy Warlock του Halloween II (1981)] υποπτεύεται πως κάτι δεν πάει καλά με την αδερφή του [η Patrice Jennings του Accidentally in Love (2011)] και τους γονείς τους, και γενικότερα όλη την υψηλή κοινωνία του Beverly Hills όπου ζούνε αυτός και οι οικογένεια του. Σύντομα ο πρώην της αδερφής του [ο Tim Bartell του Meatballs Part II (1984)] θα τον υποχρεώσει να ακούσει μια κασέτα ήχου στην οποία ακούγεται η οικογένεια του να συμμετέχει σε αιμομικτικό όργιο μετά φόνου. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας πηγαίνει την κασέτα στον ψυχίατρο του [ο Ben Slack του Piranha (1995)], ο οποίος για άλλη μια φορά τον συμβουλεύει να ενταχθεί στην κοινωνία. Στη συνέχεια ο πρώην σκοτώνεται σε ένα ύποπτο αυτοκινητιστικό, και πλέον όλο και περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν να συμπεριφέρονται περίεργα, ανάμεσα τους αστυνομικοί και άλλοι με θέσεις εξουσίας ή γενικά επιφανείς πολίτες. Τι συμβαίνει τελικά; Το 1989 ο Brian Yuzna (όταν και γυρίστηκε αυτό το φιλμ, σε μόλις πέντε εβδομάδες) ήταν ήδη γνωστός στον χώρο για την παραγωγή επιτυχιών όπως το Re-Animator (1985) και From Beyond (1986), αλλά εδώ χρίζεται για πρώτη φορά σκηνοθέτης, και το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι τόσο αριστουργηματικό όσο λένε πολλοί, αλλά σίγουρα έχει πολύ ενδιαφέρον, ειδικά στον τομέα των ειδικών εφέ, όπου γίνεται ένα μακελειό από latex και γκροτέσκο αισθητική [υπεύθυνος για αυτά ήταν ο Screaming Mad George {ο οποίος έκτοτε συνεργάστηκε με τον ίδιο σκηνοθέτη και στο Bride of Re-Animator (1989)} τα οποία βασίστηκαν σε έργα του Salvador Dalí]. Αν θέλετε να δείτε μια ‘80s (με τα όλα της, οι γραφικές κομμώσεις και τα αστεία μπικίνι είναι εδώ) ταινία του genre «Κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο!» που μάλιστα να διαθέτει σχόλιο για την show business, και να μοιάζει με το Invasion of the Body Snatchers (1956), τότε σίγουρα πρέπει να δείτε τούτο εδώ το φιλμ. Το σενάριο υπέγραψαν οι Rick Fry και Woody Keith [Dementia (1999)]. Η παραγωγή αυτή του Keith Walley [Scared (2002)], ήταν εμπορική αποτυχία στην Αμερική, αλλά χάρη στην προβολή που του έδωσε το ευρωπαϊκό κοινό, σήμερα θεωρείται καλτ. Χρήστος Μουρούκης.
