Κάθαρση: Αναρχία - The Purge: Anarchy review

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το The Purge του 2013, ήταν μια ταινία- έκπληξη, κυρίως λόγω της πρωτότυπης και πανέξυπνης κεντρικής της ιδέας.

Στο πολύ κοντινό μέλλον του 2022, η Αμερική έχει ορίσει μια συγκεκριμένη νύχτα κάθε χρόνου, όπου όλες οι πράξεις βίας επιτρέπονται.

Για δώδεκα ώρες η αστυνομία και τα νοσοκομεία δεν είναι διαθέσιμα και οι άνθρωποι επιλέγουν αν θα βγουν στους δρόμους για να προκαλέσουν το χάος ή αν θα ταμπουρωθούν στα σπίτια τους μέχρι το ξημέρωμα.

Έτσι, τη Νύχτα της Εκκαθάρισης, η δολοφονική τάση των ανθρώπων ξεσπάει και τον υπόλοιπο χρόνο η εγκληματικότητα πέφτει σε μηδενικά επίπεδα.

Παρακολουθήσαμε λοιπόν, τον αγώνα επιβίωσης ενός οικογενειάρχη (Ethan Hawk), όταν μια συμμορία δολοφόνων εισβάλλει στο σπίτι του.

Για τους περισσότερους από εμάς, η ταινία ξεκίναγε πολύ υποσχόμενα αλλά από τη μέση και μετά δεν στάθηκε ιδιαίτερα ικανή για να διατηρήσει τη φρεσκάδα της ή να πάρει νέα ρίσκα.

Κατέληγε τελικά σε ένα home invasion θρίλερ, όπου τα εύστοχα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα της αρχικής ιδέας διαδέχτηκαν στο φινάλε οι κλασσικοί, φιλοαμερικάνικοι, ηθικοί διδακτισμοί.

Σε γενικές γραμμές πάντως η ταινία κινήθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα που δεδομένου το πενιχρού κόστους, εξελίχθηκε σε ένα κινηματογραφικό hit, επιφέροντας πολλά εκατομμύρια στα ταμεία.

Όπως ήταν φυσικό, η απόφαση για τη δημιουργία μιας δεύτερης ταινίας ήταν άμεση κι έτσι μόλις έναν χρόνο μετά, το The Purge: Anarchy είχε ήδη ολοκληρωθεί.

Παρόλο που αυτή τη φορά στο καστ δεν συναντάμε κάποιο ηχηρό όνομα, η ταινία σάρωσε ακόμα περισσότερο στις εισπράξεις.

Στη σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε ξανά τον James De Monaco, ο οποίος ούτε ο ίδιος δεν περίμενε ότι οι ταινίες του θα είχαν τόσο μεγάλη απήχηση.

Είναι όμως το The Purge: Anarchy, αυτό που θα περίμενε να δει το κοινό από ένα τόσο ελκυστικό θέμα;
Η απάντηση είναι ναι, τουλάχιστον ως προς την μεγαλύτερη διάρκειά της.

Στο δεύτερο κεφάλαιο λοιπόν, η δράση εξελίσσεται έναν χρόνο αργότερα από την πρώτη ταινία και παρακολουθούμε τις ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων κατά τη διάρκεια της επετειακής αυτής νύχτας.

Ο Shane (Zach Gilford, Devil's Due) και η Liz (Kiele Sanchez, A Perfect Getaway) είναι ένα νεαρό ζευγάρι που το αυτοκίνητό τους σταματάει από βλάβη στους δρόμους του Λος Άντζελες, λίγο πριν την έναρξη της Εκκαθάρισης.

Ο Leo (Frank Grillo, Captain America: The Winter Soldier) είναι ένας οπλισμένος πατέρας που διψασμένος για εκδίκηση, αναζητά τον δολοφόνο του γιου του.

Η Eva (Carmen Ejogo, Alex Cross) και η κόρη της Cali (Zoe Soul, Prisoners), βρίσκονται παγιδευμένες, όταν μια ομάδα οπλισμένων αντρών εισβάλλει στο διαμέρισμά τους.

Όταν οι πορείες των χαρακτήρων διασταυρωθούν, εκείνοι θα πρέπει να λειτουργήσουν σαν ομάδα και να επιβιώσουν από κάθε λογής παρανοϊκό κακοποιό και δολοφονικές συμμορίες που τους καταδιώκουν συνεχώς.

Από πολύ νωρίς, το The Purge: Anarchy μπαίνει στο ψητό και δείχνει τις άγριες προθέσεις του, με τη δράση να χτυπάει κόκκινο.

Σε αυτό το κομμάτι τα καταφέρνει περίφημα – οι ιστορίες διαφορετικών τυχαίων ανθρώπων που βρίσκονται στους δρόμους της πόλης όταν ξεσπάει η βία, ήταν τελικά το κλειδί για ένα ακόμα πιο πετυχημένο The Purge.

Στο sequel λοιπόν, δεν είναι η κεντρική ιδέα που μας εκπλήσσει όπως συνέβη με το πρώτο κεφάλαιο, αλλά η ορθότερη αξιοποίησή της.

Παρόλο που διαδραματίζεται κυρίως σε εξωτερικούς χώρους, το συνεχές κλίμα ανασφάλειας, έντασης και αγωνίας δεν τη κάνει λιγότερο κλειστοφοβική από την πρωτότυπη.

Η βία είναι περισσότερη και πιο ωμή και φυσικά οι πολυπληθείς παρανοϊκοί αντίπαλοι ξεπετάγονται από κάθε γωνιά της πόλης.

Κι εκεί που λες ότι το sequel ξεπερνάει κατά πολύ τον προκάτοχό της, από τη μέση και μετά αρχίζεις να συνειδητοποιείς κάποια προβλήματα που προσγειώνουν ανώμαλα τον αρχικό ενθουσιασμό.

Ακόμα κι αν παραβλέψεις τις μέτριες ως κακές ερμηνείες των ηθοποιών, δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο με κάποιες αναληθοφανείς αντιδράσεις των ηρώων.

Ειδικά με τον χαρακτήρα του Frank Grillo, όσο προχωράει η εξέλιξη γίνεται όλο και πιο υπερβολικός.

Οπλισμένος σαν αστακός, ξεπαστρεύει με ιδιαίτερη άνεση ορδές από κακοποιούς που τελικά αποδεικνύονται πολύ πιο ευάλωτοι από όσο δείχνουν (αποκορύφωμα μια σκηνή σε σκοτεινό λαβύρινθο που περισσότερο θυμίζει multiplayer videogame με όπλα).

Κατά τα άλλα, τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα εμφανίζονται σε πιο έντονο βαθμό αναλογικά με την προηγούμενη ταινία, καταλήγοντας όμως σε ένα παρόμοιου ύφους φινάλε.

Γενικά όμως θα λέγαμε ότι το The Purge: Anarchy δεν είναι κακή ταινία.
Μάλιστα αποτελεί μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που το sequel δεν αποδεικνύεται κατώτερο από το πρωτότυπο, αλλά αντιθέτως (και κατά τα 2/3 της διάρκειας) δείχνει να το ξεπερνάει.

Όπως και να έχει το The Purge είναι ένα αξιοπρεπέστατο franchise με μεγαλύτερο ατού τη έξυπνη ιστορία αλλά και κάποια σημαντικά προβλήματα στην ανάπτυξη.

Το σημαντικό είναι ότι δείχνει να μη κουράζει το κοινό – για την ώρα τουλάχιστον - καθώς η τρίτη ταινία έχει ήδη δρομολογηθεί για τον επόμενο χρόνο.

Σπύρος Νουνανάκης.