Το Κάλεσμα 2 - The Conjuring 2 review

Μετά το επιτυχημένο σκηνοθετικό διάλειμμα που έκανε ο James Wan με την προσθήκη του στο franchise του Fast and the Furious, επέστρεψε με αυτή τη νέα προσθήκη στο είδος που τον καθιέρωσε.

Ο δημοφιλής σκηνοθέτης έχει αποδείξει ότι μπορεί να διαπρέψει στον κινηματογράφο δίνοντας αρκετά πρωτότυπες δουλειές όπως το Saw (2004)  και το Dead Silence (2007), αλλά τα τελευταία χρόνια το έχει γυρίσει στα κλισεδιάρικα ghost stories όπως τα Insidious και το πρώτο Conjuring, που εμένα προσωπικά δεν με ενθουσιάζουν.

Ναι, καλά διαβάσατε. 
Δεν υπήρξα καθόλου φαν του πρώτου Conjuring και δεν μπόρεσα να καταλάβω που οφειλόταν ο ντόρος που προκάλεσε, εφόσον δεν διέφερε σε τίποτα από τα τόσα και τόσα μεταφυσικά θρίλερ που το τελευταίο διάστημα βγαίνουν με το κιλό.

Γι’ αυτό και ήμουν πολύ επιφυλακτικός στο να παρακολουθήσω αυτή τη συνέχεια, η οποία με βάση την υπόθεση που διάβαζα, βαδίζει στα ίδια χιλιοειπωμένα μονοπάτια.

Στο Conjouring 2, οι παραφυσικοί ερευνητές Ed και Lorraine Warren [Patrick Wilson (Insidious: Chapter 2) και Vera Farmiga (The Judge) αντίστοιχα) μεταβαίνουν στην Αγγλία προκειμένου να ερευνήσουν ένα ακόμη στοιχειωμένο σπίτι, όπου ζει μια οικογένεια της οποίας η μικρότερη κόρη εμφανίζει σημάδια δαιμονισμού.

Πάλι στοιχειωμένο σπίτι και πάλι δαιμονισμός δηλαδή. 
Είναι μετά να μην βαριέμαι;
Η απάντηση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ότι δεν είμαι φαν των μεταφυσικών θρίλερ και των κλισέ τους και γι’ αυτό τα λέω αυτά.

Αυτό όμως δεν ισχύει, εφόσον έχετε δει review για πολλά αξιόλογα δείγματα του είδους που κάνω εδώ στο Horrorant και στα περισσότερα από αυτά εντοπίζω –παρά τα κλισέ- αρκετά πρωτότυπα στοιχεία.

Αλλά σοβαρά τώρα, δαιμονισμός και στοιχειωμένο σπίτι τη στιγμή που η πρώτη κιόλας ταινία ασχολήθηκε με τα ίδια ακριβώς πράγματα; (και μάλιστα με τον πιο χιλιοειπωμένο τρόπο που θα μπορούσε να υπάρξει).

Τουλάχιστον όλα τα τεχνικά μέρη εμφανίζονται σε πολύ υψηλά επίπεδα. 
Έχουμε άρτια σκηνοθεσία, επιβλητική και σκοτεινή φωτογραφία, καλομονταρισμένα πλάνα, ατμοσφαιρικούς φωτισμούς και όλα τα επί μέρους στοιχεία που μπορούν να δημιουργήσουν μια «καλοφτιαγμένη» ταινία.

Έχουμε επίσης –όπως και στο πρώτο Conjuring - υπέροχες ερμηνείες από το καστ που μπορούν να πείσουν τον θεατή για τις μεταξύ τους σχέσεις και συγγένειες.

Δηλαδή η οικογένεια που κατοικεί στο στοιχειωμένο σπίτι πείθει ότι είναι αληθινή οικογένεια και ότι ο Ed και η Lorraine πείθουν ότι είναι πραγματικά παντρεμένοι.
Σοβαρά όμως: Αρκούν όλα αυτά;

Τελικά καλά έκανα και αποφάσισα να δω το Conjuring 2, γιατί τουλάχιστον αυτή τη φορά μπόρεσα να δώσω επιτέλους μια εξήγηση στο γιατί αυτές οι ταινίες έχουν τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό, παρά τα τραγικά κλισέ τους.

Πριν λίγο καιρό είχε τύχει να παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το «στοίχειωμα του Enfield», την «πραγματική» υπόθεση στοιχειώματος στην οποία βασίστηκε το Conjuring 2.

Το γεγονός αυτό βοήθησε στο να μπορώ να έχω κάποια ταύτιση με τα όσα παρακολούθησα στην ταινία του Wan και να μπορώ να τα εκτιμήσω καλύτερα, παρόλο που για τις ανάγκες της μυθοπλασίας τα «πραγματικά» γεγονότα εμφανίστηκαν να είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά.

Να λοιπόν γιατί είναι τόσο επιτυχημένα αυτά τα έργα: 
Γιατί βασίζονται σε «πραγματικά» γεγονότα και γιατί το ζεύγος Warren υπήρξε στ’ αλήθεια κάποτε και έκανε έρευνες τέτοιου τύπου.

Από εκεί και πέρα φαντάζομαι ότι θα είναι πολλοί αυτοί θα νομίζουν (λανθασμένα) ότι ο Wan έχει κάνει μια πιστή αναπαράσταση του στοιχειώματος και θα λένε «Ω, ρε φίλε, σκέψου ότι αυτό που βλέπουμε συνέβη στ’ αλήθεια».

Όπως επίσης θα υπάρχουν κι αυτοί που έχουν γνώση των πραγματικών υποθέσεων και τους τρώει η περιέργεια να δούνε πώς αποδίδονται με τη βοήθεια της κινηματογραφικής μυθοπλασίας.

Τέλος, υπάρχουν και οι περιστασιακοί ή περαστικοί θεατές από το είδους του τρόμου, οι οποίοι αγνοούν ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλες ταινίες με περιεχόμενο παραπλήσιο του Conjuring 2.

Δεν μπορώ ωστόσο –παρά τη γκρίνια που με διακατέχει σε αυτό το review- να αγνοήσω το γεγονός ότι η ταινία ήδη αρέσει σε πολύ κόσμο και όπως και το πρώτο μέρος, έχει κάνει τεράστια επιτυχία.

Όπως επίσης δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι αυτή τη φορά τουλάχιστον δεν την παρακολούθησα καταφεύγοντας κάθε τόσο σε χασμουρητά όπως συνέβη με την πρώτη και αυτό συνέβη διότι οι επί μέρους σεναριακές και σκηνοθετικές επιλογές ήταν αρκετά προσεγμένες, ώστε να μην θυμίζουν άλλες ταινίες του είδους.

Μερικές φορές όταν ξέρεις τι πρόκειται να δεις, σχηματίζεις αδρά στο μυαλό σου και μια εικόνα για το ΠΩΣ περιμένεις να το δεις.
Ε, φαίνεται ότι ο Wan προσπαθεί σε πολλά σημεία να εκπλήξει και να διαφοροποιηθεί από την πεπατημένη και αυτό τουλάχιστον είναι που σε κάνει να μην βαριέσαι τόσο όσο περίμενες.

Αυτή ήταν η γνώμη μου για το Conjuring 2 και οφείλω να παραδεχτώ ότι το βρήκα καλύτερο από το πρώτο.

Κατ’ εμέ, είναι μια καλή ταινία και έχει γίνει μια φιλότιμη προσπάθεια να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο, αλλά αριστούργημα δεν μπορώ να το πω.

Βασίλης Γιαννάκης.