Asylum of Darkness (2017) review

To Asylum of Darkness είναι μια σουρεαλιστική ταινία τρόμου που φέρει την υπογραφή του Jay Woelfel.
Κυκλοφορεί ως remake μιας ταινίας που έκανε ο ίδιος το 2012 και που τιτλοφορείται Season of Darkness (ένας τίτλος που εμένα προσωπικά μου φαίνεται πιο ταιριαστός).

Προσωπικά, αν κρίνω από το γεγονός ότι το καστ εκείνης της ταινίας είναι πανομοιότυπο με αυτής, συμπεραίνω ότι μάλλον πρόκειται για επανακυκλοφορία και όχι για remake.

Η υπόθεση αφορά τον ψυχικά ασθενή Dwight Stroud (Nick Baldasare) που από την πρώτη κιόλας σκηνή που μας τον εμφανίζει στο ψυχιατρείο …δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι στο μυαλό του και τι είναι πραγματικό.
Κάποια στιγμή ο Dwight δραπετεύει και ενώ τον καταδιώκουν γίνεται μάρτυρας ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος. 

Ο οδηγός είναι κάποιος συγγραφέας που ονομάζεται Artemis Finch.  
Ο Dwight προσπαθεί να τον σώσει και πριν καλά-καλά καταλάβει τι συμβαίνει, οι προσωπικότητές τους ανταλλάσσονται και βρίσκεται πλέον να κατοικεί στο σώμα του.
Έπειτα γνωρίζει τη σύζυγο του Finch, την Ellen (Amanda Howell)–για την οποία ανακαλύπτει ότι δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τον άντρα της – και την ερωτεύεται παράφορα.

Μέσα από το σώμα του διάσημου συγγραφέα, επιθυμεί να ζήσει μια καινούργια ζωή μαζί με την Ellen. 
Μια ζωή απαλλαγμένη από τη ψυχική ασθένεια.
Ωστόσο μία σειρά από αποκρουστικά οράματα τον οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ασθένεια εξακολουθεί να τον στοιχειώνει.
Είτε συμβαίνει αυτό, είτε κάτι δεν πάει καλά με την πραγματικότητα.

Αν απεχθάνεστε όπως εγώ τα σενάρια τύπου «είναι όλα στο μυαλό του», θα προβληματιστείτε αρκετά με αυτή τη δουλειά, ωστόσο είμαι σίγουρος ότι αν μπορέσετε να κατατοπιστείτε ως προς το τι συμβαίνει τελικά –κάτι το οποίο ίσως απαιτεί μια δεύτερη ή και τρίτη θέαση- θα αποζημιωθείτε.

Φαίνεται πως ο Woelfel έχει επηρεαστεί σημαντικά από το αγαπημένο μου Lost Highway του David Lynch, δεδομένου ότι διαπραγματεύεται τα ίδια περίπου ζητήματα: Το πώς μπορεί κάποιος να κάνει μια νέα αρχή μέσα από ένα νέο σώμα και να κατακτήσει τη γυναίκα των ονείρων του.

Όλα αυτά βέβαια έχουν να κάνουν με την προσωπική μου ερμηνεία της ταινίας, η οποία όπως προείπα είναι τόσο σουρεαλιστική που ο καθένας μπορεί να την εξηγήσει πολύ διαφορετικά από εμένα.
Πρόκειται αναμφίβολα για την horror εκδοχή του Lost Highway, που είναι γεμάτη με gore και αποκρουστικά θεάματα, γι’ αυτό και θα κερδίσει αρκετούς από το κοινό.

Το βασικό της πρόβλημα είναι ότι κάποια στιγμή καταφεύγει στο γρήγορο exposition και εξηγεί κάπως επιπόλαια και γρήγορα τη λύση του μυστηρίου.
Είναι λες και ο Woelfel είχε αντιληφθεί ότι η ταινία του είχε τραβήξει ήδη πολύ –ο συνολικός χρόνος της είναι δύο ώρες- και αποφάσισε να δώσει τις εξηγήσεις στα πολύ πεταχτά.

Ωστόσο αν κάποιος παρακολουθήσει προσεκτικά τις εξηγήσεις αυτές, θα καταλήξει σίγουρα ως προς το ποια είναι η εξήγηση στο όλο μυστήριο, κάτι που ο σκηνοθέτης δεν έχει αποφασίσει αν το επιθυμεί απόλυτα ή αν προτιμά να δώσει ένα έργο που επιδέχεται πολλές ερμηνείες.
Και κάπου εκεί είναι που το Asylum of Darkness πάσχει, όχι όμως τόσο αισθητά ώστε να αποθαρρύνει το ψαγμένο κοινό. 

Άλλωστε, όπως ίσως έχει γίνει αντιληπτό ως τώρα, πρόκειται για μια πολύ πρωτότυπη ιδέα για τα δεδομένα του τρόμου.
Η εκτέλεσή της είναι έξοχη όσον αφορά τη σκηνοθεσία, το μοντάζ, τις ερμηνείες και όλα τα τεχνικά μέρη, αν και ίσως τα οπτικά εφέ μοιάζουν ψεύτικα σε κάποια σημεία.
Σε κάθε περίπτωση αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία.

Βασίλης Γιαννάκης.

Release Dates:
10 April 2017 (USA)