Revenge (2017) review

Γαλλική παραγωγή «βιασμού και εκδίκησης» που φέρει την υπογραφή της Coralie Fargeat.
Στο ρόλο του θύματος που αποζητά εκδίκηση, έχουμε την Matilda Anna Ingrid Lutz (θυμίζει και λίγο τη Jessica Alba), ενώ οι κακοί άντρες είναι τρεις.

Η δομή της ιστορίας ακολουθεί εντελώς πιστά τη φόρμουλα που έχει καθιερώσει το I Spit on your Grave (1978) και η reboot τριλογία του (2010-2015).
Από αυτή την άποψη, το Revenge θα μπορούσε άνετα να ονομάζεται I Spit on your Grave 4.
Οι διαφορές με το εν λόγω franchise είναι ελάχιστες.
Κάποιες μπορούν να θεωρηθούν ουσιαστικές για την ταυτότητά του, ενώ άλλες, όχι και τόσο.

Καταρχήν είναι πιο αιμοβόρο.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του, το συνεργείο είχε ξεμείνει πολλές φορές από ψεύτικο αίμα.
Αλλά και οι χαρακτήρες του είναι πολύ πιο «γκρίζοι» από τις στερεοτυπικές καρικατούρες που μας έχουν συνηθίσει τα “I Spit on your Grave”.

Οι άντρες-θύτες είναι λιγότερο άξεστοι απ’ ότι έχουμε συνηθίσει, ενώ η γυναίκα-θύμα-εκδικητής αυτή τη φορά δεν είναι αθώα και δεν αγιογραφείται.
Το μήνυμα που επιδιώκει να περάσει η Fargeat είναι ότι ο βιασμός είναι πάντα άσχημος, όσο κι αν προσπαθεί να δικαιολογηθεί ο θύτης.
Δεδομένου μάλιστα ότι συνέπεσε με το κίνημα #metoo, η αποδοχή της από το κοινό είναι δεδομένη.

Ωστόσο δεν μπορεί να περιμένει κάποιος τεράστιες διαφοροποιήσεις από τα κλισέ αυτού του είδους.
Αν ξέρεις εκ των προτέρων τι θα δεις, ίσως να την εκτιμήσεις περισσότερο.
Είναι όπως τα slasher που ακολουθούν μια συγκεκριμένη φόρμουλα, αλλά το κοινό δεν τα βαριέται, όσες φορές κι αν τη δει.

Το Revenge λοιπόν μπορεί να εκτιμηθεί ως ένα τυπικο rape-and-revenge film με περισσότερο αίμα και κάπως πιο τρισδιάστατους χαρακτήρες.

Βασίλης Γιαννάκης.