Οι 10 Καλύτερες ταινίες τρόμου για το 2019!

Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της και όπως συνηθίζεται αυτό το διάστημα, η κάθε ιστοσελίδα προτείνει λίστες με ταινίες που προκάλεσαν αίσθηση. 
Σε αυτές τις λίστες σημαντικό ρόλο παίζει το προσωπικό γούστο του εκάστοτε αρθρογράφου (γι’ αυτό άλλωστε διαφέρουν μεταξύ τους) αλλά και η εισπρακτική επιτυχία, που καλό είναι να επισημαίνεται.

Έτσι λοιπόν στις 10 (+10) «ταινίες τρόμου της χρονιάς» που συνήθιζα να ξεχωρίζω μέχρι σήμερα, η επιλογή και η κατάταξή τους ήταν ένας συνδυασμός των επιδόσεων στο box office και του υποκειμενικού μου γούστου.
Στις λίστες των προηγούμενων ετών υπήρχε μία πρώτη δεκάδα με ταινίες που ξεχώριζαν αντικειμενικά. 
Συνοδευόταν από μια δεύτερη δεκάδα «επισημάνσεων», ταινιών δηλαδή που δεν μπήκαν στην πρώτη δεκάδα, είτε γιατί άρεσαν πολύ σε εμένα αλλά δεν έκαναν επιτυχία, είτε γιατί ενώ τα πήγαν αρκετά καλά, εγώ τις θεωρούσα υπερεκτιμημένες. 

Από αυτή την άποψη, το 2019 επιφύλαξε για εμάς τους φαν του κινηματογραφικού τρόμου κάποιες εκπλήξεις, που δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστες. 
Μία από αυτές ήταν ότι για τα δεδομένα του μεγέθους της παραγωγής του τρόμου, η χρονιά ήταν κάπως πεσμένη. 
Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί πρόπερσι, το 2017, όταν η κυκλοφορία πολλών ταινιών τρόμου αναβλήθηκε γιατί τα στούντιο φοβόντουσαν να κονταροχτυπηθούν με το It.  
Η επιτυχία της μεταφοράς από το best seller του King θεωρούνταν δεδομένη πριν από την κυκλοφορία της (και όντως τελικά είχε σαρώσει στις εισπράξεις). 
Άραγε φέτος συνέβη κάτι αντίστοιχο με το It: Chapter Two; 
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι ο τρομακτικός κλόουν Pennywise δεν προκάλεσε την ίδια αίσθηση και μάλλον απογοήτευσε πολύ κόσμο, με μία συνέχεια που θεωρήθηκε από μέτρια έως αντικειμενικά κακή.

Όπως και αν έχει το πράγμα, φέτος η παραγωγή τρόμου ήταν μάλλον φτωχή. 
Τόσο φτωχή, που δεν είναι εφικτό να σχηματιστεί αυτή τη φορά μια εικοσάδα.
Τόσο φτωχή, που ακόμη και η κυρίως δεκάδα απαρτίζεται από έργα που σε μια οποιαδήποτε άλλη χρονιά, δεν θα είχαν καν θέση εντός της.

Άλλο ένα γνώρισμα της φετινής χρονιάς είναι ότι προβλήθηκαν δεύτερες δουλειές από σκηνοθέτες που στο παρελθόν έκαναν ένα αξιόλογο ντεμπούτο. Τέτοιες είναι το Us του Jordan Peele (που το 2017 έκανε δυναμικό ξεκίνημα με το Get Out), το The Lighthouse του Robert Eggers (που το 2015 είχε σαρώσει με το The Witch) και το Midsommar του Ari Aster (που πέρυσι έδωσε το εξαιρετικό Ηereditary).
Οφείλω να προειδοποιήσω ότι η δεκάδα φέτος επιφυλάσσει εκπλήξεις και ότι ενδεχομένως πολλοί θα διαφωνήσουν με αυτή, αλλά –είπαμε- η χρονιά ήταν έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη.


10. The Silence του John R. Leonetti. 

Να μια ταινία που σε μια προηγούμενη χρονιά, δεν θα είχε καμία θέση στην δεκάδα, αλλά έχει μπει διότι… φέτος έχουμε έλλειψη επιλογών. 
To The Silence είναι ένα μυθιστόρημα του βρετανού Tim Lebbon, που έγινε best seller, διότι εγκαινίασε το είδος του μετα-αποκαλυπτικού τρόμου που αργότερα καθιερώθηκε με τις ταινίες A Quiet Place και Birdbox (τις είδαμε πέρυσι). 
Η κεντρική ιδέα είναι αυτή που γνωρίζουμε από το A Quiet Place, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος έχει κυριευτεί από εξωγήινα τέρατα που προσελκύονται από τους δυνατούς ήχους. 
Εκεί που «πατάει» η ταινία του Leonetti και που δικαιολογείται η ύπαρξή της, είναι ότι το μυθιστόρημα του Lebbon είχε γραφτεί πριν «δανειστεί» την κεντρική ιδέα το A Quiet Place. 
Ωστόσο είναι αισθητά κατώτερη, γιατί στον βωμό του να αποδοθεί ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα σε μόλις μιάμιση ώρα διάρκειας, ο ρυθμός αφήγησης και η επιβλητική ατμόσφαιρα, σπάει απότομα στο τελευταίο μισάωρο. 
Ανοίγουν κάποιες υποπλοκές μέχρι και 15 λεπτά πριν τη λήξη, οι οποίες προφανώς στο βιβλίο έχουν αξιοποιηθεί πολύ πιο σωστά. 
Το τέλος είναι τόσο βιαστικό και αδέξιο, που ακυρώνει την εμπειρία της πρώτης ώρας. 
Ωστόσο αξίζει να τη δει κανείς στο Netflix για να καταλάβει το πώς ξεκίνησε η ιδέα στην οποία βασίζεται το A Quiet Place. 


9. Us του Jordan Peele /The Lighthouse του Robert Eggers. 

Για πρώτη φορά στα χρονικά του top 10, έχουμε δυο ταινίες που μοιράζονται μια θέση. 
Πρόκειται για δύο ταλαντούχους σκηνοθέτες, τα συγκεκριμένα έργα των οποίων, ναι μεν προκάλεσαν αίσθηση, αλλά ήταν αισθητά κατώτερα από τις πρώτες τους δουλειές. 
Για την ακρίβεια το Us του Peele τα πήγε καλά από εισπρακτικής άποψης, αλλά μας απογοήτευσε τους περισσότερους που περιμέναμε να δούμε κάτι εξίσου δυνατό με το κορυφαίο Get Out του 2017. 
Πολλοί απογοητεύτηκαν που αυτή τη φορά ο δημιουργός δεν επιχειρεί να περάσει κάποιο αντιρατσιστικό μήνυμα (το έχει κάνει ήδη άλλωστε), αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό. 
Άλλωστε το Us είναι μια διαφορετική δουλειά. 
Το πραγματικά αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι η νέα ταινία του είναι ενοχλητικά αργή σε ρυθμό και προβλέψιμη σε όλο της το μήκος. 
Σε κάθε της σκηνή, γνωρίζεις τι πρόκειται να γίνει στη συνέχεια κι αυτό δεν λειτουργεί καθόλου υπέρ της. 
Ήταν το όνομα του σκηνοθέτη που τράβηξε τον κόσμο, γιατί αν την είχε γυρίσει κάποιος άλλος, δεν θα είχε καμία θέση στην πρώτη δεκάδα. 
Ο «φάρος» του Eggers εμφανίζει παρόμοια προβλήματα. 
Σε αντίθεση με το The Witch του 2015, είναι art-house για το art-house («κουλτούρα» για την «κουλτούρα», για να το πούμε και ελληνιστί). 
Στο μεγαλύτερο μέρος, παρακολουθούμε τον Willem Dafoe και τον Robert Pattison να χάνουν τα λογικά τους από την απομόνωση και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι ερμηνείες τους είναι αριστουργηματικές (και κάτι παραπάνω από οσκαρικές). 
Το γεγονός αυτό όμως δεν αρκεί για να κάνει την ταινία να ξεχωρίσει, εφόσον κάποιος που έχει δει τη «μάγισσα» περιμένει πολλά περισσότερα στο «μεταφυσικό» σκέλος της ιστορίας και εν τέλει, δεν ικανοποιείται από τη ψυχολογική προσέγγιση. 
Υπάρχουν καλές αλληγορίες και παραλληλισμοί με τον μύθο του Πρωτέα και του Προμηθέα, ωστόσο δεν αξιοποιούνται επί της ουσίας και δεν υπάρχει εκμετάλλευσή τους με τρόπο που να ικανοποιήσει τους οπαδούς του τρόμου.


8. Scary Stories To Tell In The Dark του André Øvredal. 

Κάπου εδώ ξεκινάει η παράθεση των ταινιών που έχουν πραγματικά θέση στη δεκάδα.
Αλλά και πάλι, το Scary Stories To Tell In The Dark, ενώ κέρδισε πολλούς με την ευρηματική του ιδέα, έχει απογοητεύσει μια μερίδα του κοινού που το κατέταξε στην ίδια μοίρα με τον ποπ-κορν τρόμο τύπου The Conjuring και Annabelle. 
Οι τελευταίοι θεωρούν ότι το στυλ αυτό έχει αρχίσει να κουράζει. 
Βέβαια αυτή η αντιμετώπιση αδικεί το Scary Stories To Tell In The Dark, καθώς εμφανίζει μια ουσιαστική πρωτοτυπία: Ενώ ο τίτλος του παραπέμπει σε ανθολογία μικρών ιστοριών, στη πραγματικότητα πρόκειται για μία ενιαία ιστορία, όπου μια καταραμένη «ανθολογία» αποτελεί το επίκεντρο της αφήγησης. 
Η κατάρα της έγκειται στο γεγονός ότι οι ιστορίες ζωντανεύουν και ξεπαστρεύουν έναν προς έναν τους νεαρούς πρωταγωνιστές. 
Η ταινία του Øvredal πήγε περισσότερο καλά απ’ ότι αναμενόταν, ενδεχομένως διότι προκαλεί νοσταλγία στον θεατή, με αναφορές που κάνει σε έργα όπως «οι ανατριχίλες» και άλλα παρόμοια λογοτεχνήματα «παιδικού τρόμου».


7. Ready or not (2019) 

Αναμφίβολα η έκπληξη της χρονιάς, σε σκηνοθεσία Matt Bettinelli-Olpin και Tyler Gillett. 
Ακούγεται σαν ένα τυπικό θρίλερ-κωμωδία: Μία νιόπαντρη γυναίκα περνάει την πρώτη νύχτα του γάμου της στο πατρικό του συζύγου της, όπου για να γίνει επίσημα μέλος της οικογένειάς του, οφείλει να πάρει μέρος σε ένα αλλόκοτο τελετουργικό παιχνίδι. 
Στην αρχή νομίζει ότι πρόκειται για το κλασικό «κρυφτό», γρήγορα όμως διαπιστώνει ότι οι συγγενείς του γαμπρού σκοπεύουν… να την σκοτώσουν όταν την εντοπίσουν. 
Η επιτυχία της ταινίας έγκειται στις χαμηλές προσδοκίες που έχει ο θεατής πριν τη δει. 
Όπως και στο γεγονός ότι είναι τόσο καλοφτιαγμένη, που τις ξεπερνάει κατά πολύ. 
Είναι αστεία μόνο στα σημεία που πρέπει, βλέπεται άνετα ως τυπικό θρίλερ, οι ερμηνείες είναι πειστικές απ’ όλο το καστ και το σασπένς θερίζει. 
Δεν έχω δει να της καταλογίζεται κάτι που είναι επί της ουσίας αρνητικό και ο λόγος είναι ότι μάλλον μας εξέπληξε ευχάριστα.


6. Pet sematary (2019)

Πρόκειται για τη δεύτερη μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Stephen King μετά την εξαιρετική δουλειά που έκανε η Mary Lambert το 1989. 
Από αυτή την άποψη, οι Kevin Kölsch και Dennis Widmyer που τους ανατέθηκε να το αναβιώσουν στη μεγάλη οθόνη, είχαν ένα πολύ δύσκολο έργο να φέρουν εις πέρας. 
Ο πήχης ήταν ήδη υψηλός. 
Φαίνεται επίσης να γνώριζαν καλά ότι το κοινό δεν θέλει να δει για δεύτερη φορά την ίδια ακριβώς ιστορία, γι’ αυτό και τόνισαν κάποια διαφορετικά στοιχεία της αφήγησης σε σχέση με το αρχικό υλικό, ενώ κάποια άλλα, τα άλλαξαν εντελώς. 
Η γάτα-ζόμπι έκλεψε την παράσταση, το κοινό ικανοποιήθηκε σε γενικές γραμμές και τελικά το remake αυτό απέδειξε ότι έχει νόημα ύπαρξης. 
Ή μήπως όχι; 
Διότι έχουμε εξοικειωθεί στο να βλέπουμε ένα σωρό αχρείαστα remakes που δεν αγγίζουν καν τη ποιότητα των αρχικών ταινιών, σε σημείο που να καλοδεχόμαστε τις πραγματικά καλές δουλειές όπως αυτή, παρά το γεγονός ότι η αρχική ταινία δεν έχει προλάβει καν να παλιώσει. 


5. Crawl του Alexandre Aja 

Όσοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το φαινόμενο «Alexandre Aja» γνωρίζουν ότι πρόκειται για έναν από τους σύγχρονους μετρ του κινηματογραφικού τρόμου. 
Στο Crawl μας παρουσιάζει ένα πρωτότυπο home invasion με τη πρωταγωνίστρια να έχει εγκλωβιστεί στο πατρικό της σπίτι, ενώ τριγύρω μαίνεται ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο και πελώριοι, πεινασμένοι αλιγάτορες να την καταδιώκουν. 
Όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες του Aja το σασπένς χτυπάει κόκκινο και δεν καταλαβαίνει κανείς το πόσο γρήγορα περνάει η ώρα. 
Από την άλλη –δυστυχώς- το Crawl υστερεί αρκετά σε σχέση με άλλες του δουλειές και σε αυτό ευθύνεται το σενάριο των αδερφών Rasmussen, που είναι γεμάτο με ευκολίες και απιθανότητες. 
Εν τω μεταξύ οι Rasmussen σε αντίθεση με τον Aja, έχουν δώσει στο παρελθόν αρκετά κακά b-movies και από αυτή την άποψη, πρέπει να είναι ευγνώμονες που ο σκηνοθέτης ανέδειξε με έναν τόσο ιδιοφυή τρόπο, το σενάριό τους. 


4. Brightburn του David Yarovesky

Κάπου εδώ –μόλις τέσσερις θέσεις πριν την κορυφή- η φετινή μας δεκάδα αγγίζει πραγματικά σε ποιότητα αυτές των προηγούμενων ετών. 
Από εδώ και πέρα μέχρι την πρώτη θέση, έχουμε πραγματικά καλές ταινίες. 
To Brightburn απαντά στο υποθετικό ερώτημα «τι θα συνέβαινε αν ο σούπερμαν ήταν κακός». 
Αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να κατατάξουμε την ταινία στο είδος του τρόμου. 
Ωστόσο ο Yarovesky και οι αδερφοί Gunn που γράψανε το σενάριο κάνανε τον συγκεκριμένο πανίσχυρο υπερήρωα τόσο τρομαχτικό και θανάσιμο, που προκάλεσε αποστροφή σε μερικούς θεατές. 
Σε κάποια σημεία το gore είναι τόσο ωμό που κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι αγγίζει τα όρια του exploitation. 
Αλλά και όλη ατμόσφαιρα στο σύνολό της είναι ζοφερή και γεμάτη από κατάμαυρο χιούμορ. 
Επομένως ναι, κάποιος με τις δυνάμεις του σούπερμαν θα μπορούσε να είναι πολύ τρομακτικός και τον τρόμο που θα προκαλούσε σε μια τέτοια περίπτωση, τον αποδίδουν με μαεστρία ο Yarovesky και οι Gunn. 
Στους τίτλους τέλους υπάρχει και μια αποκάλυψη που απογειώνει πραγματικά το όλο σύνολο. 


3. Zombieland 2: Double Tap του Ruben Fleischer

Το πρώτο Zombieland του 2009 ξεχώρισε μέσα από τον σωρό των ταινιών με ζόμπι, όχι μόνο γιατί είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία, αλλά και γιατί ξύπνησε σε πολλούς από εμάς τη νοσταλγία προς την κλασική ταινία στην οποία απέτισε φόρο τιμής: Το Ghostbusters (1984). 
Το πόσο «αγαπά» το Ghostbusters η ταινία Zombieland και το πόσο έχει επηρεαστεί από αυτό όσον αφορά το χιούμορ, είναι εύκολα κατανοητό από το γεγονός ότι συμμετείχε στο καστ και ο (μεγάλος) Bill Murray. 
Υποδύθηκε τον εαυτό του, προκειμένου να το στηρίξει. 
Η στήριξη του Bill Murray στο Zombieland έχει τεράστια σημασία, αν λάβουμε υπόψη ότι ο δημοφιλής ηθοποιός είχε στο παρελθόν απορρίψει τουλάχιστον ένα σενάριο του Ghostbusters 3, θεωρώντας το ανεπαρκές και τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει στο εν λόγω franchise, αν δεν ικανοποιηθεί από το σενάριο. 
Εφόσον λοιπόν δέχτηκε να στηρίξει το Zombieland (που κάνει κρα ότι λατρεύει το Ghostbusters), αυτό συνεπάγεται ότι η ταινία του Fleischer, του έκανε κλικ. 
Στο Zombieland 2, όλη η τρελοπαρέα που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος επανέρχεται, πιο ώριμη ηλικιακά, αλλά το ίδιο τρελή σε ό,τι αφορά τις επιλογές και τα καμώματα των μελών της. 
Οι Jesse Eisenberg, Emma Stone, Woody Harrelson, Abigail Breslin χαρίζουν για μια ακόμη φορά άφθονο γέλιο, ενώ τα ζόμπι έχουν εξελιχθεί στο διάστημα που μεσολάβησε, έτσι ώστε να εμφανίζουν… παράξενες ιδιότητες.


2. Midsommar του Ari Aster

Αυτό που δεν κατάφεραν να πετύχουν οι Peele και Eggers με τις δικές τους νέες δουλειές (να προκαλέσουν δηλαδή την ίδια αίσθηση με τις πρώτες) το κατάφερε ο Ari Aster με το «μεσοκαλόκαιρο». 
Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι το «μεσοκαλόκαιρο» είναι καλύτερο και από το «hereditary». 
Πράγματι, αυτή τη φορά ο Aster εμφανίζεται πολύ πιο βαθύς και παραστατικός στις λήψεις του, αλλά ταυτόχρονα κέρδισε το κοινό που αρέσκεται να παρακολουθεί σενάρια τύπου «η καλύβα στο δάσος», μυώντας το επιτυχώς στον art-house τρόμο. 
Το να καταφέρει κάποιος να βάλει το νεανικό κοινό των multiplex να παρακολουθήσει art-house και να το εκτιμήσει κιόλας, είναι ένα πολύ δύσκολο στοίχημα. 
Μέχρι πριν λίγο καιρό έμοιαζε απίστευτο, αλλά φαίνεται πως ο Ari Aster, μπόρεσε να το πετύχει. 
Σε αντίθεση ωστόσο με την κοινή πεποίθηση, η νέα του δουλειά δεν είναι πρωτότυπη όπως το hereditary, καθώς πατάει πάνω  στο the wicker man του 1973. 
Επίσης σε αντίθεση με το the wicker man, το Midsommar διαρκεί 2,5 ώρες και επομένως κουράζει ακόμη και όσους εκτιμούν τις αρετές του. 
Λένε μάλιστα ότι ακόμη κι αυτή η κόπια προβλήθηκε κομμένη! 
Να λοιπόν που μια «βαριά» και χρονοβόρα ταινία, κατάφερε –παρά τα προβλήματά της- να κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. 
Και περνάμε στο νούμερο ένα της λίστας μας, που φέτος πρόκειται για μία έκπληξη.


1. Doctor Sleep του Mike Flanagan 

Εννοείται ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείτε στην κορυφή αυτής της λίστας την απογοήτευση της χρονιάς που φέρει το όνομα “IT: Chapter 2”. 
Ο λόγος που το IT: Chapter 2 απουσιάζει από τη λίστα μας, είναι όχι γιατί είναι απαραίτητα χειρότερο από τις προαναφερθείσες ταινίες, αλλά γιατί απογοήτευσε το κοινό, σε σημείο που να του αξίζει μια τέτοια τιμωρία. 
Αντίθετα, όσον αφορά το Doctor Sleep του Flanagan (που βασίζεται επίσης σε μυθιστόρημα του Stephen King), όλοι απορούν για ποιο λόγο δεν πήγε καλά. 
Δεν το απορούν μόνο οι κριτικοί, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που το είδε και το εκτίμησε, εφόσον πρόκειται για μία εξαιρετική συνέχεια της «Λάμψης». 
Ο Flanagan μάλιστα, καταφέρνει να ενώσει αυτό το sequel με την ταινία-θρύλο του Stanley Kubrick, παρά το γεγονός ότι εκείνη ήταν αρκετά διαφορετική από το βιβλίο του King. 
Βέβαια, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς: Ο Flanagan ΔΕΝ είναι Kubrick και αυτό είναι εμφανές. 
Μπορεί να πρόκειται για τον σκηνοθέτη που μετέφερε πολύ καλά το Haunting of the Hill House στο Netflix και το Gerald ‘s Game (2017) (επίσης ιστορία του King), αλλά τον Kubrick δεν τον φτάνει με τίποτα. 
Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια που οφείλει να γνωρίζει οποιοσδήποτε πριν δει το Doctor Sleep: Ότι το “The Shining” όπως μεταφέρθηκε από τον Kubrick, ποτέ δεν άρεσε στον Stephen King. 
Δεν του άρεσε τότε, το 1980, όταν είχε χαρακτηριστεί ταινία-φαινόμενο από το κοινό και τους κριτικούς. 
Δεν του αρέσει και σήμερα, που έχει καταστεί διαχρονική, ίσως πιο διαχρονική και από το βιβλίο καθεαυτό, δικαιώνοντας τις αλλαγές του μεγάλου σκηνοθέτη. 
Από την άλλη, όσοι έχουμε δει τις μεταφορές των βιβλίων που έχουν εξασφαλίσει την έγκριση και τις ευλογίες του συγγραφέα, γνωρίζουμε αυτό που κάνει ο Flanagan στο Doctor Sleep, είναι αυτό που του αρέσει. 
Πράγματι, δεν έχει το βάθος του Kubrick, κάποιοι μάλιστα το απαξιώνουν λέγοντας ότι θυμίζει τις «ανατριχίλες», ωστόσο είναι αυτό που ο συγγραφέας αγαπά και θέλει να βλέπει. 
Αρέσει επίσης και σε μας, αν αναλογιστούμε την μεγάλη επιτυχία που έκανε το πρώτο IT. 
Σε αυτό ακριβώς το πνεύμα κινείται η κινηματογράφηση του Flanagan. 
Βρίσκεται πιο κοντά στο πρώτο IT (2017), παρά στην πρώτη «Λάμψη» (1980). 
Ωστόσο η ταινία του Kubrick είναι πανταχού παρούσα μέσα στην κινηματογραφική συνέχεια του Flanagan. 
Το γεγονός αυτό μας δείχνει το μέγεθος της αγάπης του σκηνοθέτη για τον προκάτοχό του. 
Έχει επιστρατεύσει σωσίες του παλιού καστ προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει στα flashbacks. 
Υπάρχουν πολυάριθμες άλλες εκπλήξεις που συνδέουν το σίκουελ με την πρώτη ταινία, ακόμη και σε σημεία που το βιβλίο-sequel του King δεν το έκανε. 
Το 2013, όταν κυκλοφόρησε το λογοτεχνικό Doctor Sleep, υπήρξε ένα παράπονο από νοσταλγούς του πρώτου βιβλίου προς τον King ότι  ήταν υπερβολικά διαφορετικό σε στυλ και ότι η πλοκή του παίρνει μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. 
Αυτό είναι μια κριτική που ο Flanagan την έλαβε σοβαρά υπόψη. 
Συνέδεσε λοιπόν περισσότερο την ιστορία με το The Shining, ενώ παράλληλα τη δόμησε πάνω στην εντελώς διαφορετικού τύπου ιστορία που έγραψε ο King, προκειμένου η νοσταλγία να μην τον οδηγήσει σε ένα κατώτερο ξεπατίκωμά του. Το Doctor Sleep του Flanagan, σίγουρα δεν έχει τις διαχρονικές αρετές που είχε η «λάμψη» του Kubrick, όμως αυτό δεν το εμποδίζει από το να χαρακτηριστεί ταινία της χρονιάς. 
Πέτυχε αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει το IT: Chapter 2: Να δώσει μια αξιοπρεπή συνέχεια που σέβεται το κοινό του πρώτου μέρους. 
Όσο για τους λόγους που δεν απέφερε τα αναμενόμενα κέρδη στο box office, δεν υπάρχει κάποια επίσημη εξήγηση, δεδομένου ότι απ’ όσους το είδαν, οι περισσότεροι λένε καλά λόγια. 
Κάποιοι λένε ότι έχει να κάνει με την τεράστια επιτυχία του Joker που «καπέλωσε» πολλές άλλες ταινίες. 
Ίσως έχει να κάνει με τη σχεδόν μηδενική προώθηση (πολλοί ενημερώθηκαν για την ύπαρξη του Doctor Sleep αφότου κυκλοφόρησε). 
Ίσως εν τέλει, να έχει να κάνει με το γεγονός ότι η τεράστια εμπορική επιτυχία που σημειώνουν κάποιες ταινίες τρόμου τα τελευταία χρόνια, να μην αποτελεί κανόνα για το είδος. 
Άλλωστε διαχρονικά, πολλές από τις κλασικές ταινίες τρόμου, δεν είχαν απογειωθεί στο box office. 

Το παρόν αφιέρωμα θα κλείσει με ένα «γιατί». 
Γιατί συνέβη αυτό το πράγμα με το IT: Chapter 2; 
Τι στην ευχή είχαν οι δημιουργοί κατά νου όταν το έφτιαχναν; 
Και ναι μεν έβγαλε τα λεφτά του, αλλά τι να τα κάνει όταν όλοι όσοι το παρακολουθήσαμε… τραβούσαμε τα μαλλιά μας;
Ευτυχώς βέβαια είχαμε καλύτερες μεταφορές από έργα του King  και γλυκαθήκαμε κάπως… αλλά και πάλι…
Εύχομαι του χρόνου να υπάρχουν περισσότερες καλές ταινίες τρόμου, ώστε να μπορέσουμε να συμπληρώσουμε εικοσάδα όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

Χρόνια πολλά σε όλους και καλές προβολές το 2020!

Βασίλης Γιαννάκης.