Αφιέρωμα στο Cape Fear (1962 – 1991)

 

Δύο Γίγαντες Συγκρούονται (Cape Fear, 1962)

Με αφορμή την πρόσφατη ανακοίνωση της επικείμενης μεταφοράς του Cape Fear στη μικρή οθόνη, ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά στα δύο αριστουργήματα – βασισμένα στη νουβέλα The Executioners (1957) του John D MacDonald – ψυχολογικού θρίλερ που προηγήθηκαν.

 

Δύο Γίγαντες...

Δύο Γίγαντες Συγκρούονται (Cape Fear, 1962)

 

Ο πρόσφατα αποφυλακισμένος Max Cady (ο Robert Mitchum πιθανότατα στον καλύτερο ρόλο της ζωής του) παρακολουθεί την οικογένεια (Polly Bergen και Lori Martin) του ανθρώπου (ένας συγκλονιστικός Gregory Peck) που θεωρεί υπαίτιο για τα 8 χρόνια που έχασε στην «στενή», όμως όσο δεν κάνει κάτι αρκετά παράνομο για να συλληφθεί, τόσο οδηγεί τον πρωταγωνιστή σε ένα νομικό παιχνίδι μεταξύ γάτας και ποντικού.

 

Δίχως αμφιβολία ο Max Cady – και ειδικά με τον τρόπο που ερμηνεύεται από τον Mitchum – είναι ένα σκουπίδι χωρίς κανένα ίχνος ήθους ή αναστολών, αλλά παρότι τον βλέπουμε να βιάζει γυναίκες και να θέτει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια την κόρη του πρωταγωνιστή, το σενάριο του James R Webb βρίσκει τον τρόπο να μας δημιουργεί αμφιβολία σχετικά με το αν είχε οδηγηθεί σωστά στη φυλακή ή όχι. Βέβαια αυτό που πραγματικά απογειώνει την ταινία είναι η εξαίσια σκηνοθεσία του J Lee Thomson, που σε κρατάει σε αγωνία καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ενώ στο φινάλε που λαμβάνει χώρα στο ακρωτήριο του τίτλου, το σασπένς χτυπάει κόκκινο. Με την αγχωτική μουσική του Bernard Herrmann και την νουάρ φωτογραφία του Sam Leavitt, να αποτελούν το αισθητικό περιτύλιγμα, έχουμε να κάνουμε αναμφίβολα με ένα πραγματικό αριστούργημα.

 

Το Ακρωτήρι του Φόβου

Το Ακρωτήρι του Φόβου (Cape Fear, 1991)

 

Ο Max Cady (ο Robert De Niro, πίσω στα χρόνια που το σινεμά τον αφορούσε, παραδίδει εδώ μια συγκλονιστική ερμηνεία που προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα και Oscar) μόλις αποφυλακίστηκε, και το μόνο πράγμα που τον ενδιαφέρει είναι να πάρει εκδίκηση από τον δικηγόρο (ο Nick Nolte στον πιο σοβαρό ρόλο της καριέρας του) που τον υπερασπίστηκε στην υπόθεση για την οποία εξέτισε 14 χρόνια, αφού μια δική του εσκεμμένη «παράλειψη» τον οδήγησε στη στενή. Μάλιστα θα τρομοκρατήσει ακόμα και την ατίθαση έφηβη κόρη (η Juliette Lewis που επίσης προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα και Oscar) και την δυστυχισμένη σύζυγο (Jessica Lange) του δικηγόρου.

 

Σχεδόν τριάντα χρόνια πέρασαν από την πρώτη κινηματογραφική εκδοχή της ιστορίας, όταν ο Martin Scorsese αποφάσισε να σκηνοθετήσει ένα remake του κλασσικού ψυχολογικού θρίλερ, και κατάφερε να κάνει μια ταινία που μάλλον είναι καλύτερη. Όχι τόσο με τις επιλογές που κάνει η κάμερα (κάποιοι από τους – τότε – μοντερνισμούς δεν έχουν «γεράσει» καλά), όσο με την σκηνοθεσία των ηθοποιών, και με την ελευθερία που είχε να γίνει πιο σκληρός, παρουσιάζοντας μας σκηνές αποπλάνησης ανηλίκου, ακόμα και βιασμού, που είναι δύσκολες στο στομάχι.

 

Στο αισθητικό κομμάτι, τόσο η φωτογραφία του Freddie Francis (τόσο στα εξωτερικά πλάνα όσο και στα γυρίσματα που φαίνεται να έγιναν σε στούντιο) όσο και η εκδοχή του soundtrack που ανέλαβε να ρετουσάρει (από το αυθεντικό) ο Elmer Bernstein είναι θαυματουργά. Τέλος, ήταν μια πολύ όμορφη κίνηση να συμμετάσχουν με μικρούς ρόλους οι Robert Mitchum και Gregory Peck.