The Divide review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Xavier Gens μας πρωτοσυστήθηκε το 2007 με το πολύ ενδιαφέρον Frontière(s) , ένα ιδιαίτερο θρίλερ που, αν και άνισο εξέπληξε ευχάριστα  το horror κοινό.

Όπως ήταν φυσικό το ταλέντο του δεν πέρασε απαρατήρητο από τους αμερικανούς οι οποίοι την ίδια κιόλας χρονιά τον επέλεξαν για το υψηλού κόστους Hitman.

Το αποτέλεσμα κρίθηκε ικανοποιητικό και έβαλε για τα καλά τον Gens στον κινηματογραφικό χάρτη ως υπολογίσιμη δύναμη.

Προς έκπληξη πολλών, τα χρόνια που πέρασαν βρήκαν τον ταλαντούχο σκηνοθέτη σε κινηματογραφική απραξία (αν εξαιρέσουμε την κατά το ήμισυ συμμετοχή του σε μια γαλλική τηλεταινία) και δημιούργησαν ακόμα μεγάλη προσμονή για το επόμενο του, μεγαλεπήβολο, σύμφωνα με τις φήμες,  project.

Έπειτα από συνθήκες άκρας μυστικότητας και ελαχίστων διαρροών, η ταινία του Γάλλου δημιουργού κατάφερε τελικά να ολοκληρωθεί  μόλις πέρυσι και να βρει το δρόμο για τις αίθουσες λίγους μήνες αργότερα.

O τίτλος της The Divide και το είδος στο οποίο θα την κατατάσσαμε είναι εκείνο του κλειστοφοβικού, post apocalyptic θρίλερ.

Με τις προσδοκίες ήδη ανεβασμένες από το εντυπωσιακό trailer και την αναμονή να μεγαλώνει όλο και περισσότερο λόγω των καθυστερήσεων, ήταν αναπόφευκτο να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό κλίμα γύρω από το φιλμ.

Ένα κλίμα που με την κυκλοφορία της ταινίας οδήγησε στο διχασμό των κριτικών και κυρίως του κοινού, προξενώντας θύελλα συζητήσεων...



Η ταινία διαδραματίζεται σε μια υπό κατάρρευση Νέα Υόρκη, όχι πολλά χρόνια αργότερα, και μας εξιστορεί την περιπέτεια επιβίωσης μιας ομάδας αγνώστων.

Από τη μια στιγμή στην άλλη, εννιά διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες, θα αναγκαστούν  να καταφύγουν στο υπόγειο της πολυκατοικίας στην οποία διαμένουν, για να γλυτώσουν από την πυρηνική καταστροφή που συμβαίνει γύρω τους.

Πανικόβλητοι, εξουθενωμένοι, χωρίς πολλές προμήθειες και με μηδαμινές πιθανότητες διάσωσης, θα προσπαθήσουν αρχικά να διευθετήσουν τις μεταξύ τους εντάσεις αλλά και να αντιμετωπίσουν τους εξωτερικούς εισβολείς  που δε φαίνεται να επιθυμούν και τόσο την επιβίωση τους.

Γρήγορα όμως οι εννιά συγκάτοικοι θα συνειδητοποιήσουν πως ο μεγαλύτερος εχθρός τους προέρχεται εκ των έσω και δεν είναι άλλος από τον ίδιο τους τον εαυτό και τη σκοτεινή πλευρά που κρύβουν μέσα τους.

Μια πλευρά που όταν βγει στην επιφάνεια θα τους ωθήσει σε ανομολόγητες πράξεις και σε μια αργή και ταυτόχρονα βασανιστική διαδρομή προς την απόγνωση και την παράνοια.

Μια διαδρομή που περιλαμβάνει από ψυχοσωματικές προκλήσεις μέχρι σεξουαλικά βασανιστήρια κι ένα παιχνίδι τρέλας και διαστροφής που δεν έχει νικητές αλλά μόνο χαμένους.

Σκοτεινή, σκληρή και ιδιαίτερη η ταινία του Gens δεν είναι για όλους.
Απευθύνεται σε ένα ανθεκτικό στις προκλήσεις κοινό που δεν φοβάται να έρθει αντιμέτωπο με τη σκληρότητα της ανθρώπινης ψυχής.

Μπορεί να ξεκινά ως φουτουριστική περιπέτεια επιβίωσης στο πρώτο μισό αποπροσανατολίζοντας το θεατή, στο δεύτερο μέρος όμως δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις της αλλάζοντας προσανατολισμό και προσεγγίζοντας περισσότερο το ψυχολογικό θρίλερ  δωματίου.

Με αυτή την αλλαγή κατεύθυνσης γίνονται εμφανείς οι προθέσεις του σκηνοθέτη για ένα  φιλμ βαθειά ψυχαναλυτικό, που εξερευνά την ανθρώπινη υπόσταση, τους δαίμονες του καθενός και τις λεπτές ισορροπίες  μεταξύ λογικής και παράνοιας .

Το πολύ δυνατό καστ που ευτυχώς δεν διστάζει να «τσαλακωθεί» συμβάλλει πολύ ενεργά σ’ αυτή την προσπάθεια και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων: έναν εξαίρετο Michael Biehn (Puncture) σε δυναμικό comeback μετά τα Terminator, Aliens, The Abyss, την αγαπητή στο ελληνικό κοινό (λόγω Big Blue) Rosanna Arquette σε έναν ρόλο έκπληξη, την ανερχόμενη Lauren German (του Hostel II) που μοιάζει απελπιστικά πολύ στη Milla Jovovich (σαφώς όμως εκφραστικότερη στο παίξιμο της) και τον Milo Ventimiglia (Gamer).

Από τα πρώτα λεπτά ο Gens αποτυπώνει με επιτυχία την επιθυμητή κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του καταφυγίου και μέσα από τη χρήση της κάμερας δείχνει να ξέρει καλά τι συναισθήματα θέλει να περάσει  στο θεατή.

Βέβαια το όραμα του σκηνοθέτη χωρίς την υποβλητική μουσική υπόκρουση δεν θα ήταν το ίδιο. 

Οι μελωδίες του πιάνου ηχούν τόσο μελαγχολικά και υπογραμμίζουν τόσο εύστοχα την απόγνωση των πρωταγωνιστών που σε φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στον ψυχισμό τους.

Μέχρι να φτάσουμε στο λυτρωτικό(;) και πεσιμιστικό φινάλε (που θα σας θυμίσει σε ατμόσφαιρα το υπέροχο The Mist) η ταινία του Γάλλου δημιουργού θα καταφέρει να  γίνει πολλές φορές ενοχλητική.

Το σκληρό θέαμα, ο έντονος ψυχολογικός τρόμος, η ακραία αλλαγή στις συμπεριφορές των ηρώων και η γενικότερη προκλητική εξιστόρηση των γεγονότων ενδέχεται να σας ξενίσουν αρκετές φορές.

Πίσω όμως από όλα αυτά κρύβονται μεγάλες αλήθειες και παραδοχές που οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουμε να σκαλίσουμε.

Ίσως τα μηνύματα περί ανθρώπινου ψυχισμού να μην παρουσιάζονται πάντα επιτυχημένα από τον σκηνοθέτη και να χάνονται μέσα στη γενικότερη φιλοδοξία του εγχειρήματος, δεν γίνεται να μην παραδεχτούμε όμως το θάρρος και τον τσαμπουκά με τον οποίο τολμά να καταδυθεί στα σκοτεινότερα μέρη της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αν το σκεφτείτε, δεν είναι και λίγο μέσα από ένα μελλοντολογικό θρίλερ να ξεμπροστιάζεις την ανθρώπινη φύση λέγοντας στα μούτρα του θεατή πως ο ουσιαστικότερος κίνδυνος για την ανθρωπότητα είναι ο ίδιος του ο εαυτός!

The Divide trailer από FilmBoy-gr