Dark Skies review
Από αυτή τη μικρή φιλμογραφία, είναι προφανές ότι ο Stewart ξοδεύει περισσότερο χρόνο με τα visual effects και μικρότερη με το σενάριο και τα άλλα απαραίτητα μιας ταινίας.
Και μόνον αυτό, αποδεικνύει ότι το Dark Skies είναι μακράν η καλύτερή του σκηνοθετική προσπάθεια ως τώρα, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να το θαυμάσουμε κιόλας.
Απλώς, είναι μια στροφή στη δημιουργική κατάσταση ενός wanna-be σκηνοθέτη, ένα φιλμ που ρίχνει το βάρος του στην ατμόσφαιρα και στο σενάριο και όχι σε φτηνούς οπτικούς εντυπωσιασμούς.
Η οικογένεια Barrett - ο πατέρας Daniel (Josh Hamilton, Frances Ha), η μητέρα Lacy (Keri Russell, Extraordinary Measures) και οι δυο γιοι τους Jesse (Dakota Goyo, Real Steel) και Sam (Kadan Rockett) - ζει μια φυσιολογική ζωή στα προάστια.
Ο Daniel είναι άνεργος, η Lacy δουλεύει σε μεσιτικό γραφείο, ο Jesse αρχίζει να ενθουσιάζεται με το αντίθετο φύλο και ο Sam είναι ένα κανονικό αγόρι που τον προσέχει ο μεγαλύτερος αδελφός του.
Κατά τη διάρκεια της 4ης Ιουλίου, η οικογένεια βιώνει μια σειρά από μη φυσιολογικά περιστατικά.
Μια αόρατη δύναμη αναστατώνει τα βράδια τους, αποκαλύπτοντας σύμβολα, στοιβάζοντας κουζινικά σκεύη και αφήνοντας σημάδια στο σώμα του μικρού Sam.
Προσπαθώντας να εντοπίσουν την πηγή αυτής της σκοτεινής δύναμης, και με τη βοήθεια ενός εμπειρογνώμονα (J.K. Simmons, jOBS), οι δυο γονείς αντιλαμβάνονται ότι η απειλή ίσως να είναι εξωγήινης προέλευσης.
Ωστόσο, οι 'Grays' είναι πολύ πιο έξυπνοι και τεχνολογικά προηγμένοι, και παίζουν με τους Barretts πριν αποκαλύψουν τις τελικές προθέσεις τους για την οικογένεια.
Αυτό που δεν μπορώ ποτέ και με τίποτα να χωνέψω στα θρίλερ που θέλουν να τους πάρεις στα σοβαρά, είναι όταν το ζευγάρι στο οποίο συμβαίνουν αλλόκοτα πράγματα, αρνείται να παραδεχτεί ότι πραγματικά κάτι συμβαίνει, μέχρι πια να περάσουν 60 λεπτά δράσης, αγωνίας και σεναριακών εξυπνάδων.
Στη προκειμένη περίπτωση, ο τύπος δικαιολογεί μέχρι και …τον Λαβύρινθο του Πανα από κατσαρόλες στη κουζίνα του, ξημερώματα.
‘Μικρέ, μήπως σηκώθηκες το βράδυ κι έπαιξες με τα μπρίκια;’
Κι αν μερικές φορές αυτή η αναμονή είναι υποφερτή, στο Dark Skies είναι αφόρητα ενοχλητική, αφού το μόνο που συμβαίνει στη ταινία είναι αλλόκοτα περιστατικά, με τους γονείς (το σύζυγο περισσότερο) να τα δικαιολογούν με μια ανόητη απάθεια, ολοένα και περισσότερο.
Είναι αυτή η αδυναμία στο σενάριο, που διαχωρίζει τους πραγματικά καλούς σεναριογράφους από τον σωρό.
Εμφανώς επηρεασμένος, αντιγράφει (ή εντυπωσιασμένος, άρα ίσως να μην είναι αντιγραφή αλλά φόρος τιμής) το παλιό καλό σινεμά του Steven Spielbergh, με μερικές ανεξήγητες ‘επισκέψεις’ που θυμίζουν Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου, γυρίζει ξεδιάντροπα όμοιες σκηνές από την Έκτη Αίσθηση του M.Night Syamalan, περιέχει και κάτι από Paranormal Activity (με τις κάμερες παρακολούθησης) και καταλήγει σε ένα τελευταίο τέταρτο που θυμίζει έντονα Signs (και πάλι του M.Night Syamalan …τυχαίο;).
Δυστυχώς, το Dark Skies είναι πολύ στατικό για να εκτιναχθεί σε κάτι πραγματικά τρομακτικό, και όλα τα παραπάνω τελικά δεν αφομοιώνονται από τη πλοκή – γι’αυτό και μοιάζουν με ξεχωριστά κομμάτια-μιμήσεις.
Χημεία στο ζευγάρι υπάρχει (για κάποιο λόγο, τη Keri Russell τη φαντάζομαι πάντα με losers συντρόφους), αλλά οι χαρακτήρες μένουν ανεξερεύνητοι.
Ειδικά ο ρόλος του J.K. Simmons λειτουργεί σαν manual του τι θα συμβεί παρακάτω και δεν έχει καμία άλλη ανάμειξη.
Το Dark Skies δεν είναι πεταμένα λεφτά (όπως οι προηγούμενες δουλειές του Stewart), αλλά αποτελεί απόδειξη ότι το καλό σενάριο είναι η αρχή και το τέλος ενός καλού φιλμ αγωνίας.
Όσο καλές προθέσεις και να έχει ο Stewart, μια συμβουλή του δίνω.
Χρειάζεται να απορροφά αυτά που βλέπει σε άλλους σκηνοθέτες, να τα φιλτράρει και να βγάζει τις δικές του σκηνές, όχι απλώς να τις αποθηκεύει και να τις γυρίζει με τον ίδιο τρόπο.
Επιρροή ναι, αντιγραφή όχι.
Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Release Dates:
22 February, 2013 (USA)
8 June, 2013 (Nocturna, Spain)
Dark Skies trailer από Horrorant
%20frame.jpg)
Post a Comment