Dracula Untold review

Με τις φρέσκιες ιδέες να έχουν στερέψει εδώ και καιρό, είναι αναμενόμενο πλέον οι εταιρείες παραγωγής να στρέφονται σε παλιές δοκιμασμένες συνταγές.

Πόσο μάλλον σε έναν λογοτεχνικό θρύλο, σήμα κατατεθέν του τρόμου, τον οποίο έχουν γνωρίσει σχεδόν όλες οι κινηματογραφικές γενιές μέχρι σήμερα.

Από τις 9 Οκτωβρίου, ο Δράκουλας επιστρέφει στις μεγάλες οθόνες με μια προσέγγιση του μύθου που ομολογουμένως δεν είχε δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στο παρελθόν.

Η ταινία μας ταξιδεύει στα πρώτα χρόνια του Vlad Tepes και μας διηγείται τους λόγους και τον τρόπο με τον οποίο ο πρίγκιπας μετατράπηκε στο θρυλικό βαμπίρ που έμεινε γνωστό ως Δράκουλας.

Μετά από μια περίοδο πολέμων και έχοντας μετανιώσει για τις βασανιστικές μεθόδους θανάτωσης των αντιπάλων, ο πρίγκιπας Vlad Tepes (Luke Evans, The Hobbit: The Desolation of Smaug) ζει ειρηνικά στην Τρανσυλβανία με την οικογένειά του.

Αυτή την ηρεμία όμως έρχεται να διαταράξει ο Σουλτάνος Μεχμέντ (Dominic Cooper, Need for Speed) ο οποίος διατάζει τους υπηκόους του, να παραδώσουν χίλια αγόρια ώστε να εκπαιδευτούν και να ενταχθούν στον στρατό των Τούρκων.

Ο Vlad Tepes αρνούμενος να παραδώσει τον γιο του και προκειμένου να σώσει τη χώρα από την επικείμενη μάχη, αποφασίζει να στραφεί προς το Κακό.

Έτσι, καταλήγοντας στη σπηλιά ενός βουνού όπου κατοικεί ένα αρχαίο βαμπίρ, θα πουλήσει τη ψυχή του με αντάλλαγμα την απόκτηση σκοτεινών δυνάμεων, ως μοναδική λύση σωτηρίας για την οικογένεια και τον λαό του.

Έχοντας αποκτήσει πλέον υπερδυνάμεις, θα πρέπει μέσα στις επόμενες τρεις μέρες να αντιμετωπίσει τον πολυάριθμο στρατό των Τούρκων και ταυτόχρονα να αντισταθεί στη δίψα του για ανθρώπινο αίμα, αλλιώς θα χάσει την ανθρώπινη ψυχή του για πάντα.

Κατ’ αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το Dracula Untold δεν είναι ταινία τρόμου, αλλά μια επική περιπέτεια φαντασίας.

Επιπλέον, ο ειρηνιστής και προστατευτικός Δράκουλας που αποδίδεται στη συγκεκριμένη εκδοχή αποτελεί μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή του απάνθρωπου και επιβλητικού κόμη που γνωρίζουμε.

Αυτοί και μόνο οι δύο λόγοι είναι αρκετοί για να απομυθοποιήσουν το κλασσικότερο horror icon της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου.

Βέβαια, ο ανερχόμενος Gary Shore είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό – να μας παρουσιάσει την άγνωστη ιστορία ενός ανθρώπινου Δράκουλα που έρχεται σε κόντρα με τη συνηθισμένη και τρομαχτική εικόνα του τέρατος.

Στην πράξη όμως το εγχείρημα δείχνει να μην λειτουργεί καθόλου σωστά, καθώς το ατού του συγκεκριμένου αντιήρωα ήταν το δέος που μετέδιδε στο κοινό, κάτι που σε αυτή τη ταινία απουσιάζει.

Αντίθετα, το να παρακολουθείς με συμπάθεια και θαυμασμό την περιπέτεια ενός ανθρώπου που υπό άλλες συνθήκες (και εποχές) θα σου προκαλούσε ρίγη ανατριχίλας, έχει ως αποτέλεσμα περισσότερο να σε ξενίζει παρά να σε καθηλώνει.

Όσοι έχετε παρακολουθήσει τον Dracula του Francis Ford Coppola (που εξακολουθεί να παραμένει η πιο πιστή μεταφορά του βιβλίου του Bram Stoker), σίγουρα θα θυμάστε την εναρκτήρια σεκάνς που εξιστορούσε την πορεία του Vlad Tepes πριν περάσει στην αιωνιότητα ως βρικόλακας.

Εκείνη η σκηνή ήταν απόλυτα πετυχημένη καθώς μέσα σε λίγα λεπτά απεικονιζόταν όλη η ψυχική ανισορροπία και βίαιη φύση του Tepes μέσα από σκληρές αναπαραστάσεις παλουκώματος των θυμάτων, στο κατάλληλο σκοτεινό φόντο.

Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αληθινά γεγονότα και αυτός ήταν ο λόγος που φοβόσουν τον Δράκουλα ως άνθρωπο και όχι απαραίτητα ως βαμπίρ.

Θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον λοιπόν, αν το Dracula Untold αντλούσε όλη της την έμπνευση αποκλειστικά από αυτή τη σκηνή και εμπεριείχε όλη αυτή την ακραία βία και νοσηρότητα που απαιτείται.

Θα ήταν επίσης προτιμότερο αν εξιστορούσε ιστορικά γεγονότα από τη γέννηση ως το θάνατο του Vlad Tepes και τους λόγους που παρέμεινε λαϊκός θρύλος της Ρουμανίας, αποτελώντας πηγή έμπνευσης του Bram Stoker.

Η ταινία όμως του Gary Shore δεν κάνει τίποτα από αυτά.
Απλά προτιμάει την εύκολη οδό της ήπιας βίας μέσα από εντυπωσιακές σκηνές μαχών και μηνύματα ηρωισμού και αυτοθυσίας.

Προσπαθεί δηλαδή να μοιάσει στο Batman Begins (δεν είναι τυχαία η σύγκριση με τον άνθρωπο-νυχτερίδα) με δόσεις ενός υπερθεάματος τύπου 300.

Αποτέλεσμα είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με εντυπωσιακά εφέ που όμως δεν καταφέρνει να μας πείσει όσο θα έπρεπε για τον μύθο του Δράκουλα.

Επίσης σε πολλά σημεία η ταινία το παρακάνει με τις υπερφυσικές δυνάμεις που αποκτά ο κεντρικός χαρακτήρας.

Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που σε μια υποτιθέμενη μάχη του Δράκουλα ενάντια σε όλους τους ήρωες της Marvel ενωμένους, θα στοιχημάτιζες εύκολα υπέρ του πρώτου.

Για να μην είμαι πάντως άδικος, το Dracula Untold δεν πέφτει στα ίδια επίπεδα αθλιότητας ενός Van Helsing ή I, Frankenstein.

Προσπαθεί να κρατήσει μια αξιοπρέπεια, διαθέτει καλό τεχνικό τομέα και ασυναίσθητα κρατά το ενδιαφέρον του θεατή.
Ο Luke Evans κάνει ερμηνευτικά ό,τι καλύτερο μπορεί χωρίς όμως να καταφέρνει να γίνει ιδιαίτερα επιβλητικός, κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η Universal εκμεταλλευόμενη την απήχηση των Twilights και Game of Thrones, επέλεξε η υποσχόμενη αρχική ιδέα να παρασυρθεί από τη σύγχρονη τάση.

Έτσι το νεανικό κοινό ενδεχομένως να φύγει ικανοποιημένο από τις σκοτεινές αίθουσες.

Οι πιο κλασσικοί όμως μπορούν να μετονομάσουν τη ταινία σε Dracula Unseen και να ξεμπερδεύουν.

Σπύρος Νουνανάκης.