Movie review: Τρόμος στο Παρθεναγωγείο (What Have you done to Solange?, 1972)

 

Τρόμος στο Παρθεναγωγείο (What Have you done to Solange?)

Ο Enrico Rosseni (ο αγαπημένος μας Fabio Testi, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του) είναι ένας γλοιώδης δάσκαλος που βγαίνει με μια μαθήτρια του [η Cristina Galbo του Ζόμπι: Επιδρομή από το Νεκροταφείο (The Living Dead at Manchester Morgue, 1974)], ενώ υπάρχουν υπόνοιες πως μπορεί να διατηρεί σχέσεις και με άλλες. Ενώ το ιδιότυπο ζευγάρι βρίσκεται έχει βγει ραντεβού με μια βάρκα σε μια λίμνη, γίνονται μάρτυρες ενός αποτρόπαιου φονικού μιας νεαρής από το ίδιο σχολείο. Γιατί όμως ο καθηγητής θέλει να κρύψει το περιστατικό στο οποίο ήταν μάρτυρας και ψάχνει άλλοθι; Και τι συμβαίνει με τη μυστηριώδη Solange (η λατρεμένη Camille Keaton στο κινηματογραφικό ντεμπούτο της), η οποία είχε εξαφανιστεί έναν χρόνο πριν;

 

Αυτή η συμπαραγωγή μεταξύ Ιταλίας, Δυτικής Γερμανίας, και Ηνωμένου Βασιλείου, λαμβάνει χώρα σε ένα σχολείο του Λονδίνου, και είναι κατά κάποιο τρόπο βασισμένη στη νουβέλα The Clue of the New Pin του Edgar Wallace, αν και η εν λόγω πηγή χρησιμοποιήθηκε περισσότερο για λόγους διαφήμισης, αφού υπό αυτόν τον τίτλο έπαιξε η ταινία στους κινηματογράφους της Δυτικής Γερμανίας, όπου και πλασαρίστηκε σαν ένα krimi, κάτι στο οποίο βοήθησε και η παρουσία των ηθοποιών Joachim Fuchsberger και Karin Baal που ήταν γνώριμες φυσιογνωμίες για αυτό το κοινό, χάρη στα έργα που έκαναν με τη Rialto Film την προηγούμενη δεκαετία.

 

Στην Ιταλία προβλήθηκε στους κινηματογράφους πολύ ορθότερα ως giallo (με την επιρροή του poliziotteschi είδους για εμένα να μοιάζει μηδαμινή), και έτσι έσπασε ταμία αφού ήταν μια από τις πιο εμπορικές ταινίες της χρονιάς. Αποτέλεσε επίσης και το πρώτο κεφάλαιο της περίφημης Schoolgirls in Peril τριλογίας, και τα επόμενα δύο θα τα εξετάσουμε τις επόμενες εβδομάδες.

 

Ο Τρόμος στο Παρθεναγωγείο λοιπόν είναι άρτια σκηνοθετημένο giallo (ο Massimo Dallamano ήταν ένας από τους σπουδαιότερους διευθυντές φωτογραφίας της δεκαετίας του ’60 και αργότερα έκατσε με μεγάλη επιτυχία στην καρέκλα του σκηνοθέτη) και το πιο σπουδαίο είναι το ότι σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, επειδή το θέμα είναι από μόνο του ανατριχιαστικό, και ειδικά όταν η κάμερα γίνεται creep. Βάλτε στον συνυπολογισμό και ένα υπέροχο soundtrack του Ennio Morricone, καθώς και μια cameo του Joe D’Amato, και το γλυκό «έδεσε».