To Kill A Man (Matar a un hombre) review

Πρόκειται για ένα δραματικό θρίλερ από την Χιλή σε σενάριο και σκηνοθεσία Alejandro Fernández Almendras.

Μας παρουσιάζει μια ιστορία που βασίζεται σε αληθινό γεγονός και επομένως μοιραία είναι απαλλαγμένη από τα εντυπωσιακά στοιχεία μυθοπλασίας που χαρακτηρίζουν τις ταινίες εκδίκησης.

Ο Daniel Candia υποδύεται τον Jorge, έναν μικρομεσαίο οικογενειάρχη που εργάζεται σκληρά για να τα βγάλει πέρα, ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι τα καταφέρνει στη ζωή του είναι αρκετό προκειμένου να αποτελέσει αντικείμενο φθόνου από τους αλητήριους γείτονές του.

Όταν κάποιος από αυτούς του κλέβει την ινσουλίνη του, ο γιος του αναλαμβάνει να τον υπερασπιστεί.

Το αποτέλεσμα είναι ο γιος του Jorge να καταλήξει στο νοσοκομείο και ο κακοποιός στη φυλακή.

Όταν δυο χρόνια αργότερα ο κακοποιός αποφυλακίζεται, το κοινωνικό bullying που υφίσταται ο Jorge από αυτόν γίνεται τόσο έντονο, που ο πρωταγωνιστής μας δεν έχει άλλη επιλογή από το να πάρει τον νόμο στα χέρια του και να σκοτώσει τον κακοποιό.

Η ταινία πρωτοτυπεί σε σχέση με τις κλασικές ιστορίες τέτοιου τύπου διότι στην προκειμένη περίπτωση μας καθιστά απόλυτα σαφές ότι ο λόγος που ο πρωταγωνιστής αναγκάζεται να πάρει τον νόμο στα χέρια του δεν είναι για να εκδικηθεί.
Θέλει απλώς να επανέλθει στην ηρεμία που του έχουν στερήσει τα κακοποιά στοιχεία.

Στις ταινίες εκδίκησης αρκεί και μόνο το γεγονός ότι ο κακοποιός αποφυλακίζεται, ώστε να δικαιολογήσει την δίκαιη οργή του πρωταγωνιστή – η οποία συνήθως εκδηλώνεται με τρόπο που να προσφέρει στο κοινό πολλές και βίαιες σκηνές δράσης.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει στο έργο του Almendras.
Παρακολουθούμε μια ιστορία απόλυτα κοινωνική, όπου η αυτοδικία του πρωταγωνιστή εμφανίζεται ως η μοναδική διέξοδος από τα προβλήματά του.

Ο Jorge δεν είναι ένας ματσό οργισμένος εκδικητής σαν τον Charles Bronson, αλλά ένας απελπισμένος άνθρωπος που αναγκάζεται να πάρει το νόμο στα χέρια του σε μια κοινωνία που εμφανίζει στοιχεία κατάρρευσης.

Γι’ αυτό και η ταινία θα απογοητεύσει το κοινό που αρέσκεται στις βίαιες σκηνές και στα κλισέ της μυθοπλασίας και εμφανίζεται ρεαλιστική σε τέτοιο βαθμό που ίσως να κουράσει κάποιους.

Αποζημιώνει όμως –εν μέρει- με την όμορφη αισθητική των πλάνων, τα οποία είναι άψογα φωτογραφημένα σε σημείο που από κάποιο σημείο και έπειτα καθίσταται σαφές ότι μόνο τυχαία δεν είναι.

Ο Almendras δεν αξιοποιεί μονάχα την ομορφιά του φυσικού τοπίου στις σκηνές που λαμβάνουν χώρα σε αυτό, αλλά ακόμη και πιο κοινότυπα στοιχεία όπως είναι π.χ. ο φωτισμός των δρόμων ή οι πόρτες των κατοικιών.

Το αν καταφέρνει αυτή τη τεχνική να ανεβάσει το σενάριο που δεν ποντάρει ούτε στιγμή στο να εντυπωσιάσει, εξαρτάται από το πόση σημασία δίνει ο θεατής στα τεχνικά μέρη.

Η μαύρη αλήθεια όμως είναι ότι τα μυθοπλαστικά κλισέ πάντα θα κερδίζουν τις εντυπώσεις περισσότερο απ’ όσο τις κερδίζει ο βαρετός ρεαλισμός και από αυτή την άποψη ακόμη και η σχετικά σύντομη διάρκεια της ταινίας (80 λεπτά περίπου) δεν την αποτρέπει από το να καταντήσει κουραστική σε κάποια σημεία.

Προσωπικά δεν είναι κάτι που θα ήθελα να το βλέπω συνέχεια και αμφιβάλλω αν το εκτιμήσει το κοινό των ταινιών εκδίκησης που έχουν ως βασικό δομικό στοιχείο τη δράση.

Ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω ότι έχει κάτι διαφορετικό να πει σε σχέση με αυτές και από αυτή την άποψη ίσως του αξίζει να του δώσει κάποιος μια ευκαιρία.

Βασίλης Γιαννάκης.