Αφανισμός - Extinction review

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα του Juan de Dios Garduño που μετέφερε στην μεγάλη οθόνη ο Miguel Ángel Vivas.
Αποτελεί συμπαραγωγή Ισπανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ και Ουγγαρίας.

Επί της ουσίας, έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό δράμα που λαμβάνει χώρα στο zombie apocalypse.
Πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για μια «ευχάριστη έκπληξη» που αναμένεται να επιφέρει ανανέωση του zombie genre.

Από πού κι ως πού όμως αποτελεί έκπληξη ο συνδυασμός δράματος με το zombie apocalypse;

Από το 1968 κιόλας με τη νύχτα των “ζωντανών νεκρών” του George Romero που διαμόρφωσε τις ταινίες με ζόμπι όπως τις ξέρουμε σήμερα, οι κοινωνιολογικές αναφορές και το δράμα επιβίωσης αποτελούν κατά κανόνα τα βασικά συστατικά μιας τυπικής ιστορίας του είδους.

Δεν έχει σημασία αν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας κάποιοι δημιουργοί, σαφώς επηρεασμένοι από τα video games, θέλησαν να μας πείσουν ότι μια τέτοια ταινία οφείλει να περιορίζεται σε ανεγκέφαλη δράση και στο ξεπάστρεμα ολόκληρων ορδών νεκροζώντανων από βαριά οπλισμένους πρωταγωνιστές.

Η επιτυχία της του κόμικ «the walking dead» και της τηλεοπτικής σειράς που βασίζεται σε αυτό, επανέφεραν τα μετα-αποκαλυπτικά δράματα και την ανάπτυξη των χαρακτήρων στο προσκήνιο.
Από πού κι ως πού λοιπόν αποτελεί έκπληξη μία ταινία σαν το extinction;

Ο Patrick (Matthew Fox, World War Z) και ο Jack (Jeffrey Donovan, Fargo) είναι δύο άντρες που έχουν επιβιώσει από την επιδρομή των ζωντανών νεκρών και πλέον κατοικούν στο χιονισμένο χωριό που ονομάζεται Harmony.

Ο πρώτος έχει για μόνη του συντροφιά το πιστό του σκυλί, ενώ ο δεύτερος ζει μαζί με την εννιάχρονη κόρη του, την Lu (Quinn McColgan, Love the Coopers).

Παρά το γεγονός ότι μόνο ένας δρόμος χωρίζει τα σπίτια τους, οι δυο τους είναι εντελώς αποκομμένοι ο ένας από των άλλον, πράγμα που σημαίνει ότι στο παρελθόν είχε συμβεί κάτι που τους έκανε να μισούνται.

Αν και στην πορεία της ταινίας μαθαίνουμε τι ήταν αυτό που ψύχρανε τόσο τις σχέσεις τους, ο τρόπος που συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον θυμίζουν σε ανησυχητικό βαθμό την απάθεια και την αποξένωση που κυριαρχεί στον σύγχρονο κόσμο μεταξύ των γειτόνων και κυρίως στην χώρα μας, όπου οι λογικές τύπου «να ψοφήσει το σκυλί του γείτονα», αποτελούν στάση ζωής.

Όπως συμβαίνει σε κάθε επιτυχημένο μετα-αποκαλυπτικό δράμα, οι κοινωνικές νόρμες έχουν αλλάξει και έχουν προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.

Οι δύο άντρες έχουν κάθε λόγο να είναι εχθροί, ωστόσο υπό το πρίσμα της ανώτερης απειλής, θα συνεργαστούν και θα πολεμήσουν ο ένας στο πλευρό του άλλου.

Παρά το γεγονός ότι το κεντρικό καστ δεν ξεπερνά τα τέσσερα άτομα, το σύνολο της παραγωγής είναι εξαιρετικά ανεβασμένο, πράγμα που αποτυπώνεται στα εξαιρετικά σκηνικά που αξιοποιούνται, όπως είναι αυτά των εγκαταλειμμένων πόλεων και των χιονισμένων δασών.

Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν εξαιρετικά τους ρόλους τους, με ένα τρόπο που προκαλεί τον θεατή να συμπάσχει στη μοναξιά που βιώνουν και στη μάχη τους για επιβίωση.

Η σκηνοθεσία διαθέτει έναν τέτοιο ρυθμό που να καθιστά το όλο εγχείρημα ενδιαφέρον, χωρίς να παρασύρεται από τη δραματουργία των όσων εκτυλίσσονται.

Όλες οι εξελίξεις σχετίζονται άμεσα με τις αποφάσεις που παίρνουν οι ήρωες και από αυτή την άποψη, τονίζεται η σημασία που μπορεί να έχει μια σωστή απόφαση σε καιρούς που προέχει πάνω απ’ όλα η σωματική και ψυχική ακεραιότητα.

Μπορεί το Extinction να βασίζεται πάνω απ’ όλα στο δράμα και στις ερμηνείες, ωστόσο η κορύφωσή του προς το τέλος επιφυλάσσει για τους φίλους της δράσης και της έντασης μια ευχάριστη έκπληξη.

Τότε είναι που μια ολόκληρη στρατιά από ζόμπι επιτίθεται στην παρέα των επιζώντων που βρίσκονται κλεισμένοι μέσα σε ένα σπίτι, με αποτέλεσμα η αγωνία να χτυπάει κόκκινο και το κάθε δευτερόλεπτο να έχει αποφασιστική σημασία για το αν θα γλιτώσουν ή αν θα καταλήξουν στα στομάχια του εχθρού.

Η ταινία πάνω απ’ όλα μιλάει για την αξία που έχει η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων και η διατήρηση του ονείρου σε ένα κόσμο που το έχει αποκηρύξει.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα στους οπαδούς των κοινωνικών δραμάτων που είναι ταυτόχρονα και οπαδοί των ταινιών με ζόμπι.

Βασίλης Γιαννάκης.