Summer of 84 (2018) review

Όσοι ήμασταν παιδιά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80, την αναπολούμε επισημαίνοντας στους εαυτούς μας ότι εκείνες τις μέρες, υπήρχε κάτι το «μαγικό» στην ατμόσφαιρα.
Αυτός ίσως είναι ο λόγος για τον οποίο η νέα τάση ταινιών που αφορά μια παρέα παιδιών στα 80's πουλάει και η επιτυχία της θεωρείται δεδομένη.

Η τάση αυτή μας συστήθηκε με την τηλεοπτική σειρά Stranger Things και έφτασε στο απόγειό της με την πετυχημένη μεταφορά του It το 2017 (που σε αυτό άλλωστε συνέβαλλε η επιτυχία του Stranger Things).
Φαίνεται ωστόσο ότι τα στούντιο λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το ιντερνέτ και τα social media.

Είναι γεγονός ότι μετά την κυκλοφορία του trailer από το Summer of 84, μια μεγάλη μερίδα του κοινού έσπευσε να το καταδικάσει, καθώς ήταν εμφανής η προσπάθεια να καπηλευθεί την επιτυχία των έργων που προανέφερα.
Το γεγονός ότι έχει γραφτεί πριν από αυτά (το 2015 συγκεκριμένα), δεν ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.
Επρόκειτο για ένα σενάριο που θα παρέμενε ξεχασμένο αν δεν μεσολαβούσε η επιτυχία του Stranger Things και του It.

Τα πράγματα άλλαξαν όταν όσοι το είδαν διαπίστωσαν ότι είναι καλό (εμού συμπεριλαμβανομένου) δεδομένου πριν τη συγγραφή του σεναρίου από τους Matt Leslie και Stephen J. Smith, φαίνεται ότι έχει γίνει εκτενής έρευνα πάνω στην εν λόγω δεκαετία και η κινηματογράφηση από τους François Simard και Anouk Whissell εμπεριέχει μεράκι και ευαισθησία.
Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μία «αρπαχτή».

Πρωταγωνιστής είναι ο μικρός Davey Armstrong (Graham Verchere, The Good Doctor), ο οποίος υποψιάζεται ότι ο αστυνομικός γείτονάς του είναι serial killer.
Το ανακοινώνει λοιπόν στην παρέα του που αποτελείται από τρία ακόμη παιδιά και από κοινού παίρνουν την απόφαση να τον ξεσκεπάσουν.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η συγκεκριμένη ιδέα δεν ενέχει κάποια μεταφυσική απειλή, επομένως η ταινία αξιοποιεί περισσότερο την εργαλειοθήκη που παρέχεται από τα θρίλερ μυστηρίου.

Κάπως έτσι –σαν ένα θρίλερ μυστηρίου με πολύ δράμα και καλές ερμηνείες από το cast- καλείται να το δει ο θεατής.
Δεν είναι μια ταινία «τρόμου» γεμάτη από jump-scares και σασπένς, αλλά στο μεγαλύτερο μήκος της εστιάζει στη ψυχογραφία των ηρώων και τη νοσταλγία του θεατή.
Ο τρόμος και τα θρίλερ στοιχεία εμφανίζονται μόνο προς το τέλος (προκειμένου ίσως να δικαιολογήσουν το «είδος») αλλά μέχρι τότε είναι εντελώς άλλα τα στοιχεία που επιστρατεύονται προκειμένου να κερδίσουν την εκτίμηση του κοινού.

Πέρα από την αίσθηση του μυστηρίου και το love story του πρωταγωνιστή με τη Nikki Kaszuba (Tiera Skovbye, Girl in Progress) - τα οποία έχουν απήχηση σε ένα ευρύτερο κοινό - υπάρχουν ένα σωρό επιτυχημένες αναφορές και easter eggs που μόνο ένας μύστης των 80's μπορεί να εντοπίσει.
Κάποια στιγμή για παράδειγμα, κάνει την εμφάνισή του το θρυλικό arcade game “Polybius”, που ο θρύλος λέει ότι υπήρχε εκείνη την εποχή και ότι ήταν εξαιρετικά σπάνιο και δυσεύρετο.
Μέχρι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει αν όντως το παιχνίδι αυτό ήταν αληθινό ή αν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.

Γενικότερα πρόκειται για ένα σενάριο γραμμένο από ανθρώπους που έχουν εντρυφήσει στην κουλτούρα της δεκαετίας του 80 και κινηματογραφημένο από ανθρώπους που παίρνουν πολύ σοβαρά αυτό που κάνουν.
Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο που επάξια μπορεί να σταθεί δίπλα από τα Stranger Things και It χωρίς να φαίνεται ότι τα αντιγράφει, αλλά το σαφώς χαμηλότερο μπάτζετ του και η έλλειψη ουσιαστικής πρωτοτυπίας είναι που το καθιστούν απλά συμπαθητικό όσον αφορά τον μέσο θεατή που δεν θα ενδιαφερθεί για το πολιτιστικό πλαίσιο εντός του οποίου εντάσσεται.

Επισκιάζεται από την επιτυχία των έργων στα οποία οφείλει την ύπαρξή του, σε βαθμό που ίσως αδικείται κιόλας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί «μία από τα ίδια» με αυτά.
Δεν αποτελεί μια ταινία ορόσημο για το 2018, αλλά ίσως μια καλή επισήμανση.

Βασίλης Γιαννάκης.