Terror Tube Binge #3: Stranger Things, Fear the Walking Dead, Ash vs Evil Dead και άλλα

Στην προσπάθεια μου να κρατώ τη παρούσα στήλη φρέσκια, κάθε φορά προβαίνω σε αλλαγές και lifting. 
Έτσι πλέον μετονομάζεται από Terror Tube σε Terror Tube Binge, επειδή όλοι μας πλέον βλέπουμε τις αγαπημένες μας σειρές με τρόπο binge, δηλαδή ξεκινάμε μια σεζόν και δεν κουνιόμαστε από τον καναπέ μας μέχρι να τελειώσει.

Το spotlight της Terror Tube Binge #3 λοιπόν πηγαίνει σε μια παλιά σειρά (που είναι τελείως «διαφορετική») που πρόλαβα να παρακολουθήσω. 
Τη 1η και 2η σεζόν του The Amazing Spider-Man (1977 – 1976), η οποία ήταν τόσο γοητευτική όσο τη θυμόμουν (με τα πρώιμα εφέ, το άθλιο κοστούμι, και την γενική αφέλεια της), ενώ το αλά blaxploitation soundtrack της παραμένει εκρηκτικό ακόμη και σήμερα. 
Ειδικά το τελευταίο επεισόδιο, το οποίο λαμβάνει χώρα σε ένα σπίτι που ίσως να είναι στοιχειωμένο, είναι μια απολαυστική ταινία τρόμου.

Από πρόσφατες σειρές πρόλαβα να παρακολουθήσω τις παρακάτω…

Η 2η σεζόν του Stranger Things (2016 – σήμερα) με πρωταγωνίστρια την αξεπέραστα όμορφη Winona Ryder, είναι γεμάτη αναφορές στα «καλά» της δεκαετίας του ’80 (αυτή είναι και η συνταγή της επιτυχίας, εν αντιθέσει με τα περισσότερα άστοχα homage κάνουν αναφορές σε δήθεν καλτ γελοιότητες), από το theme του Ghostbusters (1984), μέχρι το Halloween (1978), από το The Terminator (1984) μέχρι το ‘Shout at the Devil’ των Motley Crue, από το ‘Runaway’ των Bon Jovi μέχρι το Suburbia (1983), από τους πρώιμους Metallica μέχρι το ‘Should I Stay or Should I Go’ των The Clash, από το Halloween (1978) μέχρι το Star Wars (1977), και από το ‘Round and Round’ των θρυλικών Ratt μέχρι τους Siouxsie and the Banshees. 
Αναφορές γίνονται ακόμη στα Frankenstein (1931) και Dracula (1931), και πολλά άλλα.

Η 1η σεζόν του Peaky Blinders (2013 – σήμερα) καταπιάνεται με την ομώνυμη συμμορία που δρούσε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, με πρωταγωνιστή τον Thomas Shelby (Cillian Murphy). 
Πρόκειται για μια από τις κορυφαίες βρετανικές σειρές από καταβολής του medium, και διαθέτει εξαίρετες ερμηνείες από ένα σπουδαίο cast, ανάμεσα τους και αυτή του Sam Neill.

Στη 3η σεζόν του Fear the Walking Dead (2015 – σήμερα) βρίσκουμε την οικογένεια των Clark (Kim Dickens, Frank Dillane, Alycia Debnam-Carey και Cliff Curtis) με την παρέα των επιζώντων, να είναι πλέον αιχμάλωτοι μιας στρατιωτικής ομάδας, ενώ φυσικά παράλληλα καραδοκεί και η απειλή των ζωντανών νεκρών. 
Η slow burn τηλεόραση στα καλύτερα της, παρότι έχουμε να κάνουμε με την – έως τώρα – πιο αδύναμη σεζόν της σειράς. 
Πάντως εντυπωσιακό (και άκρως κινηματογραφικό) είναι το διπλό (με διάρκεια τα 85 λεπτά) επεισόδιο του φινάλε.

Η 2η σεζόν του The Exorcist (2016 – 2017) είναι γεμάτη από άγαρμπες by-the-number επιλογές που μάταια προσπαθούν να την κάνουν αρεστή, επιτυγχάνοντας μόνο να διώξουν και τους τελευταίους θεατές, πράγμα που έγινε εμφανές και από την περιορισμένη τηλεθέαση που έφερε το τέλος της σειράς.

Στη 2η σεζόν του The Girlfriend Experience (2016 – σήμερα) θα δείτε γενικά πλάνα άδειων χώρων στα οποία γιάπηδες και εκδιδόμενες επιδίδονται σε σεξ και συνομωσίες. 
Η παρούσα σεζόν παρουσιάζει δύο άσχετες μεταξύ τους ιστορίες (μόνο το tone είναι ίδιο, στο στυλ του franchise), οι οποίες προβάλλονται επεισόδιο παρά επεισόδιο. 
Αλλά για μια σειρά που υποτίθεται πως θέλει να ρίξει μια ανοιχτόμυαλη ματιά στο επάγγελμα της πορνείας (και δη της ακριβοπληρωμένης) είναι ιδιαίτερα επικριτική απέναντι στις γυναίκες που ασχολούνται με αυτό.

Στη 3η σεζόν του Ash vs Evil Dead (2015 – 2018) ο τοπικός ήρωας του τίτλου (μα φυσικά ο αγαπημένος μας Bruce Campbell) έχει ησυχάσει από τα κακά δαιμόνια, και με τον κολλητό του και εθελοντή Pablo (ο Ray Santiago) έχουν ανοίξει μια μικρή επιχείρηση. 
Βέβαια μια αναποδιά θα φέρει πάλι στο προσκήνιο το βιβλίο των νεκρών (και τη συγγραφέα του, την οποία υποδύεται η Lucy Lawless) και ο πανικός ξεκινά. 
Αυτή είναι η σεζόν που έβαλε ταφόπλακα στη σειρά, καθώς τα νούμερα τηλεθέασης έπεσαν επικίνδυνα (και η πειρατεία δεν βοήθησε, εδώ που τα λέμε), και είναι κρίμα καθώς είναι η πιο διασκεδαστική (ακόμα και όταν το χιούμορ της μοιάζει βεβιασμένο) και φαντάζει πολύ πιο ακριβή από ότι είναι στην πραγματικότητα (είναι συχνά άκρως θεαματική). 
Το επικό soundtrack συμπεριλαμβάνει και τα ‘The Passenger’ του Iggy Pop, ‘(Don’t Fear) the Reaper’ των Blue Oyster Cult, ‘Space Truckin’ των Deep Purple και ‘Dirty Deeds Done Dirt Cheap’ των AC/DC.

Η συγκλονιστική 1η σεζόν The Handmaid’s Tale (2017 – σήμερα) αφορά μια dystopian κοινωνία, όπου οι γέννες ελέγχονται από την άρχουσα τάξη που απαγάγει βρέφη, γίνεται και αφαίρεση κλειτορίδας προς αποφυγήν απόλαυσης του σεξ, ο έρωτας είναι ποινικά κολάσιμος, ενώ όλα παρακολουθούνται από το μάτι μιας θεοκρατικής κυβέρνησης. 
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα φεμινιστικό και αθεϊστικό μανιφέστο, όμοιο του οποίου δεν έχουμε ξαναδεί, με όμορφη κινηματογράφηση και αιχμηρά μηνύματα για το που οδεύει η τακτική του σημερινού ολοκληρωτισμού από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. 
Το πιο τρομακτικό βέβαια είναι όταν βλέπουμε το πόσο απότομα μεταβήκαμε από τη δημοκρατία σε αυτό το φασιστικό τσίρκο, μια μετάβαση τόσο απλή που θυμίζει την παράδοση της δηκτικότητας μας στις κάμερες παρακολουθήσεως και το διαδίκτυο. 
Επίσης, το ‘You don’t Own me’ της Leslie Gore βρήκε το πιο ταιριαστό του σπίτι, ενώ και το ‘White Rabbit’ των Jefferson Airplane δεν ακούγεται άσχημα εδώ.

Η 8η σεζόν του The Walking Dead (2010 – σήμερα) βρίσκει το γκρουπ των επιζώντων που ηγείται ο Rick Grimes (ο Andrew Lincoln) αντιμέτωπους με ζωντανούς νεκρούς, αλλά και άλλες ομάδες που λυμαίνονται τα εναπομείναντα καλά. 
Βέβαια, ο αγαπημένος σας Daryl Dixon (ο Norman Reedus) έχει γίνει πλέον τελείως μανιακός. 
Υπερπαραγωγή high drama με ζόμπι, που παρότι έχει αρχίζει να ξεφτίζει, επιμένει να κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον μας. 
Μάλιστα το πρώτο επεισόδιο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του George Romero.

Στη 1η σεζόν του Salem (2014 – 2017) βρισκόμαστε στην πόλη του τίτλου, όπου δεσπόζει το κυνήγι μαγισσών. 
Όμως με τόσο grotesque imagery που έχουμε εδώ, υποψιαζόμαστε πως ίσως οι μάγισσες να είναι αληθινές. 
Και ίσως αυτές να είναι μόνο μία από τις απειλές της παλιάς Αμερικής. 
Μια πραγματικά τρομακτική σειρά.

Στη 2η σεζόν του Jessica Jones (2015 – σήμερα) η αλκοολική ντετέκτιβ του τίτλου (η Krysten Ritter, που είναι η πιο όμορφη γυναίκα στην ιστορία της τηλεόρασης) αφήνει πίσω τις ημέρες της ως superhero και αναλαμβάνει πλέον υποθέσεις με ανθρώπους που έχουν υπερφυσικές δυνάμεις. 
Η αγαπημένη μου σειρά της Marvel, πέραν των συνήθων ηρωισμών προσφέρει μια εντυπωσιακά ρεαλιστική ματιά στον κόσμο του μπουκαλιού.

Θα ήθελα επίσης να σας πω πως μια στο τόσο, κάθομαι να δω και κάποιο γνωστό art-house φιλμ, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω στον εαυτό μου πως καλά κάνω και αποφεύγω το είδος. 
Αυτή τη φορά είδα το Andy Warhol’s Flesh (1968) σε σενάριο και σκηνοθεσία Paul Morrissey και με πήρε ο ύπνος.

Μια άλλη ταινία που παράτησα στη μέση ήταν το Fifty Shades Freed (2018) του σκηνοθέτη James Foley, καθώς παρατηρούσα με απάθεια μια πλοκή που μάλλον δεν αφορά κανέναν.

Μια ακόμα ταινία με την οποία βαρέθηκα αφόρητα ήταν το Star Wars: The Last Jedi (2017) του σκηνοθέτη Rian Johnson, της οποίας οι διάλογοι ήταν ατελείωτοι, και η όποια δράση της δεν δικαιολογούσε το βασανιστήριο των δυόμισι ωρών!

Το Paradise: Faith (2012) του σκηνοθέτη Ulrich Seidl (ο οποίος έγραψε και το σενάριο μαζί με τη Veronika Franz) διαθέτει μια εξαιρετική ιδέα (η παράνοια της πίστης – και των θρησκειών) που όμως πάσχει στην εκτέλεση.

Χρήστος Μουρούκης.