Αφιέρωμα: η αυθεντική τριλογία των νεκρών του Romero (1968 – 1985)

 

 

Με εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως, προφανή επιρροή σε αμέτρητες απομιμήσεις, τα ζόμπι όπως τα ξέρουμε σήμερα στον κινηματογράφο χρωστάνε την κληρονομιά τους στον George Romero από το Πίτσμπουργκ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αυτό εδώ είναι ένα μίνι αφιέρωμα που ρίχνει μια γρήγορη ματιά στην αυθεντική τριλογία.

 

Movie review: Night of the Living Dead (1968)

 

Δύοαδέρφια, ο Johnny [ο Russell Streiner που εμφανίστηκε και στο Night of the Living Dead (1990)] και η Barbra [η Judith O'Dea του Claustrophobia (2003)] πηγαίνουν σε έναν εκροταφείο για να αφήσουν λουλούδια στον τάφο του πατέρα τους. Εκεί δέχονται επίθεση από ένα ζόμπι, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο πρώτος και να αναζητήσει καταφύγιο σε ένα σπίτι η δεύτερη. Η παρέα σύντομα μεγαλώνει, και μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται εγκλωβισμένη στην κατοικία την οποία πολιορκούν οι ζωντανοί νεκροί.

 

Είναι φανερό πως παίζει με την κλειστοφοβία το πιο έξυπνο σενάριο της ιστορίας του κινηματογράφου [το οποίο έγραψε ο John Russo (ο οποίος ανέλαβε και το μοντάζ) και ο George Romero (ο οποίος ανέλαβε και την διεύθυνση φωτογραφίας)], που παράλληλα για την υλοποίηση του χρειαζόταν μόνο ένα σπίτι και οι περιβάλλοντες χώροι (είναι μια «άσκηση» στο πώς να κάνετε ταινία με λίγες παροχές).

 

Μπορεί ζόμπι στον κινηματογράφο να είχαμε από τη δεκαετία του ’30 [βλέπε White Zombie (1932)] όμως αυτή η ταινία δημιούργησε το craze των δεκαετιών του ’70 και του ’80.

 

Το format ήδη υπήρχε (ασπρόμαυρο lowbudget φιλμ με προορισμό τους drive-in κινηματογράφους) και έμενε κάποιος να γυρίσει το αριστούργημα. Αυτό έκανε ο σκηνοθέτης George Romero, παραδίδοντας μια απολαυστική ταινία, που είναι παράλληλα και γεμάτη από social commentary & μοναδική διεύθυνση ηθοποιών.

 

Το 1990 ο Tom Savini σκηνοθέτησε το εξαίρετο remake, υπό τον ίδιο τίτλο.

 

Movie review: Dawn of the Dead (1978)

 

Η αποκάλυψη που έχει γεμίσει τον κόσμο με ζωντανούς νεκρούς έχει προχωρήσει, και η δεύτερη ταινία του franchise παρότι καθυστέρησε να έρθει (δέκα χρόνια μετά το original) συνεχίζει από εκεί που άφησε η πρώτη, μεγαλώνοντας απλά το scope της (τα πάντα εδώ είναι μεγαλύτερα, όπως προτάσσει ο καταναλωτισμός που γίνεται στόχος της αντικαπιταλιστικής κριτικής).

 

Το σενάριο του George Romero (που πάλι σκηνοθετεί κιόλας) καταπιάνεται με μια ομάδα ανθρώπων που βρίσκει καταφύγιο σε ένα εμπορικό κέντρο, το οποίο όμως σύντομα θα κυκλώσουν τα ζόμπι, διότι όπως εικάζεται παρότι νεκροί αυτοί οι άνθρωποι, τους έχει μείνει ως τελευταία μνήμη μια συχνή τους συνήθεια, αυτή του να πηγαίνουν για ψώνια.

 

Η συμπαραγωγή αυτή μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και Ιταλίας είχε ως αποτέλεσμα δύο βερσιόν (διαφορετικές για κάθε πλευρά του Ατλαντικού) με διαφορές και στο μοντάζ αλλά και στη μουσική. Όποια και να επιλέξετε από τις δύο θα βγείτε κερδισμένοι, καθώς με διάρκεια που ξεπερνά τις δύο ώρες και inyourface πολιτικό μήνυμα με κοφτερά δόντια, αυτό εδώ είναι το αξεπέραστο έπος των κινηματογραφικών ζόμπι. Τα εφέ ανέλαβε ο αγαπημένος σας Tom Savini.

 

Το 2004 ο Zack Snyder σκηνοθέτησε υπό τον ίδιο τίτλο ένα από τα καλύτερα remake της πρόσφατης ιστορίας.

 

Movie review: Day of the Dead (1985)

 

Σε αυτό το τρίτο (post-apocalypse) κεφάλαιο πλέον τα ζόμπι είναι παντού και ο κόσμος έχει ερημώσει από ανθρώπους με μοναδική εξαίρεση κάποιες στρατιωτικές βάσεις που φιλοξενούν λίγους τελευταίους επιζώντες (κυρίως ένστολους).

 

Σε μια από αυτές, στη Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών εστιάζει τη δράση της η παρούσα ταινία, όπου ο Dr. Logan [ο Richard Liberty του The Crazies (1973)] προσπαθεί μέσω των πειραμάτων του σε ζωντανούς νεκρούς να δώσει απαντήσεις για τα αίτια της επιδημίας [μεγαλύτερη του ως τώρα επιτυχία η εξημέρωση ενός ζόμπι {ο Sherman Howard του The Sand (1994)}], αλλά δέχεται την πίεση του αντιπαθέστατου στρατιώτη Rhodes [ο Joseph Pilato του Wishmaster (1997)] και του τάγματος του, για αποτελέσματα – που να ήξεραν ότι για το έργο του ο γιατρός χρησιμοποιεί κουφάρια συναδέλφων τους!

 

Εκεί που το σχόλιο του σεναριογράφου και σκηνοθέτη George Romero στην πρώτη ταινία έγινε βάζοντας έναν αφροαμερικάνο(τον Duane Jones) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, στη δεύτερη βάζοντας τη δράση μέσα σε ένα σουπερμάρκετ, εδώ έχει πολλά να μας πει για τον φεμινισμό βάζοντας στον πρωταγωνιστικό ρόλο μια δυναμική γυναίκα (η Lori Cardille).

 

Ο δημιουργός είχε πρόθεση να φτιάξει ένα έπος μεγαλύτερο σε βεληνεκές και από την προηγούμενη ταινία, αλλά οι περικοπές στο budget (από $7 εκατομμύρια σε $3,5 εκατομμύρια) επειδή αρνήθηκε συμμόρφωση με rating, είχαν ως αποτέλεσμα ένα splatter μανιφέστο (unrated φυσικά) με τα εφέ του Tom Savini (με βοηθό εδώ τον διάδοχο Greg Nicotero, ο οποίος παρέχει και cameo) να οργιάζουν.

 

Αν αντέξετε το πρώτο μισό, κατά το οποίο βλέπουμε κυρίως ανθρώπους να μιλάνε (δηλαδή να διαφωνούν σε έντονο ύφος) θα επιβραβευθείτε με ένα εκτεταμένο φινάλε-κρεσέντο βίας και gore.

 

Το 2008 ο Steve Miner σκηνοθέτησε υπό τον ίδιο τίτλο ένα remake, ενώ το 2005 είχε προκύψει και ένα ανεπίσημο sequel υπό τον τίτλο Day of the Dead 2: Contagium (2005).