Hellraiser: Revelations review

Ξεκινώντας αυτό το υπέροχο ταξίδι στον κόσμο του horror μέσω του Horrorant, ήξερα ότι θα έχω πολλές τέτοιες στιγμές.

Ήξερα ότι θα έπρεπε να δω πολλά κακά θρίλερ, αν θέλω να είμαι συνεπής στις υποσχέσεις μου για ένα κορυφαίο horror site αλλά ειλικρινά, άλλο να το λες και άλλο να το κάνεις.

Πάντως να ξέρετε ...μου χρωστάτε.

Σταμάτησα να βλέπω τα Hellraiser μετά το απαράδεκτο Bloodline, το 4ο της σειράς (και να είστε σίγουροι ότι δεν θα δω τα υπόλοιπα ποτέ) αλλά μέχρι τότε τα έβλεπα σχετικά αμέσως μόλις έβγαιναν.

Δεν είχα τάσεις σαδομαζοχισμού, απλά το Hellraiser με φόβιζε σαν ταινία - η αίσθηση της αιώνιας καταδίκης στον πόνο λειτουργούσε ως ο απόλυτος τρόμος τότε (δεν είχαν βγει τα torture porn), συν το γεγονός ότι ήταν η εποχή της μετάβασης μου από τα ασπρόμαυρα vampire θριλερ του Christopher Lee στα έγχρωμα θρίλερ της δεκαετίας, μια εποχή όπου έβλεπα περίπου ό,τι κυκλοφορούσε.

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου και μετά από 16 χρόνια απογοητευτικών sequel (περισσότερα αν θεωρήσουμε και το Hellraiser III κακό) δεν περίμενα το Hellraiser: Revelations να είναι καλό, ειδικά όταν αυτό γυρίστηκε σε 2 μόλις εβδομάδες!

Ο Steven (Nick Eversman, Vampire's Suck) και ο Nico (Jay Gillespie) πηγαίνουν ένα ταξίδι στην Τιχουάνα του Μεξικό για να περάσουν καλά ...

...αλλά εκεί θα σκοτώσουν μια πόρνη, θα συναντήσουν έναν άστεγο που θα τους δώσει ένα κουτί (ΤΟ κουτί), ο Nico θα το ανοίξει και θα έρθει ο Pinhead.

Απροσδιόριστο χρόνο μετά, και αφού τα δύο παιδιά έχουν εξαφανιστεί, οι οικογένειες τους συναντιούνται για φαγητό και κανείς δε φαίνεται να έχει ξεπεράσει την αξαφάνιση των παιδιών τους.

Ξαφνικά, ο Steven εμφανίζεται παραμιλώντας και γεμίζει ελπίδα και χαρά τους δικούς του, αλλά τα πράγματα δε θα έχουν καλό τέλος φυσικά.

Ο σκηνοθέτης Victor Garcia δεν είναι εντελώς πρωτάρης (έχει κάνει το Mirrors 2), έτσι δεν έξηγείται γιατί η ταινία του μοιάζει με σχολικό διαγώνισμα παρωδίας του κανονικού Hellraiser, και μάλιστα από μαθητή που δε θα πάτησε το πόδι του ποτέ στη διδασκαλία.

Σκόρπια flashback εδώ κι εκεί χωρίς νόημα, κάμερα κουνάμενη λιγάμενη γύρω από τον Pinhead εν μέσω καπνών, η ώρα του ερασιτέχνη.

Στο σενάριο υπάρχουν πολλές γελοιότητες: ο Pinhead και οι Συνοβίτες πριν επισκεφθούν το σπίτι της οικογένειας ...κλέβουν τα αυτοκίνητα τους!
Αλήθεια σας λέω!

Όλα τα λεφτά όμως είναι το φινάλε ...κρίμα που δεν μπορώ να σας το πω ακριβώς, αλλά θα ψοφήσετε στα γέλια.
Ας πούμε μόνο ότι εκεί που φαίνεται να υπάρχει ένα happy end και ικανοποιούνται όλοι, κάποιος κάνει μια μεγάλη μαλακία χωρίς λόγο και του τη λέει μέχρι και ο Pinhead στο στυλ '...Καλά, μαλάκας είσαι;'

Για πρώτη φορά στις 9 συνολικά ταινίες, ο Pinhead δεν είναι ο Doug Bradley αλλά ο Stephan Smith Collins και αυτό είναι καλό ...για τον Bradley.

Εδώ ο Pinhead είναι ένας αφρατούλης τύπος που δεν τρομάζει, αντίθετα τον λυπάσαι και σου έρχεται να τον ρωτήσεις 'Ποιος σου έβαλε τα καρφάκια στο κεφάλι, αγόρι μου;'

Επειδή μου έκαναν εντύπωση και οι ατάκες του, έψαξα και βρήκα μία απειλή του Pinhead και ...διαβάστε μόνοι σας:

"Not even in hell will your suffering begin to know what actual pain is all about, sister!"

Οι ερμηνείες είναι κακές και φαίνεται με γυμνό μάτι ότι το cast είναι του σωρού.

Η Tracey Fairaway είναι η κόρη που το πάει το γράμμα, ο Steven Brand και η Devon Sorvari είναι οι γονείς της και οι Sebastien Roberts και Sanny Van Heteren το άλλο ζευγάρι.

Το Hellraiser 9: Revelations είναι ένα άθλιο φιλμ και ολόκληρο το franchise τυγχάνει μιας άδικης μεταχείρισης.

Η Dimension κατέχει τα δικαιώματα των ταινιών Hellraiser και συνεχίζει να κάνει αρπαχτές με budget $300 χιλιάδων, αντί να τα δώσει στον Clive Barker και να κάνει επιτέλους αυτό το remake για το οποίο όλο λέει ότι βρίσκεται στις σκέψεις τις και όλο το καθυστερεί.

Όσο όμως αναλώνεται σε φτηνά και άθλια sequels, τόσο περισσότεροι θεατές θα της γυρίσουν τη πλάτη όταν το αποφασίσει τελικά.