Mutant Girls Squad review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Θέλω να πιστεύω ότι στο αναγνωστικό κοινό του Horrorant υπάρχουν οπαδοί του Γιαπωνέζικου splatter, οι πιο ψαγμένοι δε, θα γνωρίζουν τι εστί Sushi Typhoon.

…Ησυχία ακούω.
Λοιπόν, η νεόκοπη εταιρεία (μετράει μόλις 2 χρόνια ζωής) είναι παράρτημα του γηραιότερου Ιαπωνικού studio, της Nikkatsu Corporation, και είναι υπεύθυνη για τίτλους όπως Aliens vs Ninja και Karate-Robo Zaborgar αλλά και του αρκετά καλού Cold Fish.

Το τελευταίο της πόνημα είναι το Mutant Girls Squad, σκηνοθετημένο από τρεις σκηνοθέτες, από τους οποίους μόνο του ενός γνωρίζω κάποια δουλειά.

Το Machine Girl του Noboru Iguchi ήταν ένα διασκεδαστικό γιαπωνέζικο splatter στα χνάρια του Ταραντινικού Grindhouse, και αποτέλεσε μπούσουλα για το τι πρόκειται να δω στο Mutant Girls Squad (οι άλλοι δύο σκηνοθέτες είναι ο Yoshihiro Nishimura και ο Tak Sakagushi).

Το σινεμά των τριών ξεχωριστά είναι ένα ειδικό σινεμά για ειδικό κοινό, αλλά αυτοί που βρίσκουν χαρά σε όλη αυτή τη παράνοια θα ενθουσιαστούν με την ιδέα της σύμπραξης.

Γιατί, τρεις τρελαμένοι είναι καλύτερα από έναν.

Όχι πάντα ωστόσο, γιατί αρκετές φορές η υπερβολή στα εφέ σε κάνει να ξεχνάς το μέτρο στην εκτέλεση και η υπερβολική προσπάθεια για να προκαλέσεις ανακατωσούρα στο στομάχι έχει κόστος στην καλαισθησία.

Κι εδώ υπάρχει μεγάλη υπερβολή και ακόμα μεγαλύτερη κακογουστιά.

Εμφανιζόμενη ως μια διαστρεβλωμένη εκδοχή του X-Men (στην προκειμένη περίπτωση, Χ-Women) και προσαρμοσμένη στο βίαιο και γεμάτο φρίκη σύμπαν των τριών σκηνοθετών, το Mutant Girls Squad επικεντρώνεται στη Rin (Yumi Sugimoto), ένα όμορφο 16χρονο κορίτσι το οποίο βιώνει τη κόλαση της ενηλικίωσης, όταν στα γενέθλιά της έρχεται αντιμέτωπη με μια συγκλονιστική αποκάλυψη.

Ο πατέρας της, της αποκαλύπτει τη δική του μετάλλαξη, η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί εδώ όπως πρέπει.

Ας πω μόνο ότι περιλαμβάνει κόκκινους παλλόμενους ζωντανούς οργανισμούς στις θηλές του και στο καβάλο του!

Αποδεικνύεται ότι η Rin ανήκει σε μια φυλή μεταλλαγμένων που ονομάζεται Hiruko και η οποία έχει κυνηγηθεί άγρια από ένοπλες δυνάμεις …με όπλα στη μύτη (!).

Ενώ η Rin είναι απασχολημένη να μάθει να χειρίζεται τα Freddy Krueger χέρια της, ο στρατός εισβάλει σπίτι και σκοτώνει τους γονείς της, αλλά εξολοθρεύεται από την ίδια τη Rin (που εν τω μεταξύ έχει μάθει να χειρίζεται τα χέρια της).

Η βία ωθεί τη Rin στο μονοπάτι της εκδίκησης, στην οποία οδηγείται από μια επαναστατική ομάδα μεταλλαγμένων κοριτσιών, με επικεφαλής έναν μοχθηρό ιερέα (Tak Sakaguchi) και τα κορίτσια Yoshie (Suzuka Morita) και Rei (Yuko Takayama).

Η Rin ανακαλύπτει τελικά ότι η αποστολή τους δεν είναι μόνο η εκδίκηση αλλά η κυριαρχία στο ανθρώπινο γένος, και αντεπιτίθεται κατά του αρχηγού και των άλλων μεταλλαγμένων κοριτσιών που εκείνος στέλνει στο κατόπι της.

Η ταινία είναι εκτός ελέγχου από το πρώτο πλάνο και αυτό είναι που λειτουργεί εις βάρος της.

Οι περισσότερες μεταλλάξεις είναι κακόγουστες (μερικές είναι ακαταλαβίστικες επίσης) – χαρακτηριστικό παράδειγμα η κοπελίτσα που βγάζει αλυσοπρίονο από τον κώλο και η άλλη με τα σπαθιά στα βυζιά.

Και στο Machine Girl είδαμε κάτι παρόμοιο, κι ο Tarantino έβαλε πυροβόλα στα πόδια της Rose McGowan, αλλά εδώ το όλο θέμα είναι κακόγουστο (επαναλαμβάνομαι, το ξέρω, αλλά είναι).

Σαν να μην έφταναν οι μεταλλαγμένες γιαπωνεζούλες (κούκλες κατά τα άλλα), έπρεπε να βλέπεις και το στρατό να φορά κράνη-προβοσκίδες που πυροβολούν από τη μύτη!

Προφανώς και περιμένεις τέτοια πράγματα – μιλάμε για Γιαπωνέζικο splatter, after all – αλλά το κακό είναι ότι όλες οι μεταλλάξεις είναι διαγωνισμός της … δεν το ξαναλέω.

Δε ξέρω πόσο στοίχισε η ταινία, αλλά πιθανολογώ ότι όλα τα λεφτά τους τα δώσανε στους τόνους αίματος.

Οι πίδακες φτάνουν τα 5 μέτρα σε κάθε ακρωτηριασμό, σε σημείο που έδειχναν σαν όπλα μεταλλαγμένων που πετάνε αίμα.
Πραγματικά μιλάμε για πολύ αίμα και το τελευταίο μισάωρο αποτελεί το αποκορύφωμα του υπερβολικού gore fest.

Το Mutant Girls Squad σκηνοθετήθηκε από τους τρεις σκηνοθέτες τμηματικά, έτσι χάνει λίγο σε ρυθμό (αλλά όχι σε αλλοπρόσαλλες καταστάσεις).

Δυστυχώς, όλα αυτά δεν βγάζουν καλό πρόσημο.
Η ταινία χάνει σε ενδιαφέρον σχετικά σύντομα, η ιστορία είναι κλισέ, το πολύ αίμα κουράζει το μυαλό και οι μεταλλάξεις κουράζουν το μάτι.

Για το Sushi Typhoon πάντως ισχύει ό,τι και για την Asylum.
Αν βρεις κάτι που να σου αρέσει στις ταινίες της, ίσως να βρεις κάτι διασκεδαστικό και σ’αυτό εδώ.

Αν όχι, αμφιβάλω αν αυτό θα σου αλλάξει τη γνώμη.