The Walking Dead: Season 1 review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Δύο χρόνια πριν, το καλωδιακό AMC τόλμησε και πόνταρε σε μια σειρά με zombies, δίνοντας στο μέχρι πρότινος αναίμακτο και συντηρητικό τηλεοπτικό τοπίο νέα τρομο-διάσταση.

Η σειρά που πλέον αποτελεί αγαπημένη τηλεοπτική συνήθεια εκατομμυρίων θεατών, βασίζεται στην ομότιτλη σειρά comics του Robert Kirkman (για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στους ειδικούς του Heroes For A Day) και ετοιμάζεται ήδη για την τρίτη της σεζόν.

Εκτός από τον Kirkman, για την πραγματοποίηση της ένωσαν τις δυνάμεις τους ο σπουδαίος Frank Darabont (The Green Mile, The Mist), σε τριπλό ρόλο σεναριογράφου, σκηνοθέτη και παραγωγού, και ο Gale Anne Hurd (The Terminator, Aliens) επίσης στην παραγωγή.

Ο πρώτος κύκλος με τον οποίο θα ασχοληθούμε για αρχή, αποτελείται από μια εντυπωσιακή 90λεπτη πρεμιέρα η οποία ακολουθείται από πέντε εξίσου συναρπαστικά 45λεπτα επεισόδια.

Η σειρά αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας  ανθρώπων που καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να επιβιώσει σε μια Γη η οποία, μετά την αποκάλυψη των ζόμπι (για τους ήρωες the walkers), δε θυμίζει σε τίποτα αυτό που ξέρουμε ως πλανήτη Γη.

Ένας απ’ αυτούς είναι κι ο αστυνομικός Rick Grimes (Andrew Lincoln, Love Actually, Made in Dagenham), ένας φιλήσυχος πολίτης που μετά τον τραυματισμό του εν ώρα καθήκοντος, ξυπνά μόνος σε ένα έρημο νοσοκομείο, περιτριγυρισμένος μοναχά από ζωντανούς νεκρούς...

Κι ενώ προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει τριγύρω του, κι αν είναι κάποιο κακόγουστο αστείο, ανασυγκροτεί τις δυνάμεις του και ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης της συζύγου του Lori (Sarah Wayne Callies, οι fans του Prison Break την ξέρετε καλά), του γιου του και φυσικά ενός πιο ασφαλούς τόπου διαμονής όπου δεν θα υπάρχουν πεινασμένοι περιπατητές.

Στο δρόμο του θα αναγκαστεί να συμμαχήσει με πολλούς ενδιαφέροντες αλλά και ετερόκλητους χαρακτήρες, και θα συναντήσει δυσκολίες που θα τον κάνουν να καταλάβει πως τούτος ο ξαφνικός εφιάλτης θα χρειαστεί από τη μεριά του όχι μόνο γερό στομάχι, αλλά και ατσάλινη θέληση για ζωή.

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι, πως σε ένα κόσμο που κατακλύζεται από ζόμπι, ο ήρωας μας  μαζί με τους φίλους του, θα βρεθούν αντιμέτωποι όχι μόνο με σοβαρά προβλήματα επιβίωσης αλλά και με πολλά ζητήματα αναφορικά με τις ανθρώπινες αξίες.

Γιατί, θέλοντας και μη, με τη συνεχή απειλή των νεκροζώντανων πάνω απ’ τα κεφάλια τους, θα δημιουργηθούν έντονες προσωπικές διαμάχες ανάμεσα στους επιζώντες, που ενέχουν μεγαλύτερους κινδύνους για τη συνέχιση της επιβίωσής τους απ' ότι τα ίδια τα ζόμπι.

Ένας απ’ αυτούς και ίσως ο πιο σημαντικός, είναι πως εξαιτίας της συνεχής έκθεσης τους στο θάνατο, κάποιοι από την ομάδα είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να επιβιώσουν.

Το The Walking Dead είναι μια ακριβή, προσεγμένη παραγωγή κι αυτό φαίνεται σε κάθε του πλάνο.

Με ένα πολύ καλογραμμένο σενάριο και πρωτοκλασάτα ειδικά εφέ, θα ενθουσιάσει τους μη μυημένους στη zombie μυθολογία και απλά θα ικανοποιήσει τους φανατικούς των ταινιών με νεκροζώντανους.

Χωρίς να πρωτοτυπεί ιδιαίτερα σε θέματα έμπνευσης, ξαναζεσταίνει στην ουσία ότι έχουμε παρακολουθήσει όλες αυτές τις δεκαετίες και συγκεντρώνει με ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο όλα τα στοιχεία που έκαναν τα zombie movies αγαπητά στο κοινό.

Πολλές σκηνές είναι ευθεία αναφορά στο σύμπαν του Romero και σίγουρα οι παλιότεροι αποκλείεται να μην προσέξετε την σεκάνς των εγκλωβισμένων στο πολυκατάστημα - πιστή αντιγραφή της αντίστοιχης στο θρυλικό Dawn Of The Dead.

Όπως και να το δει κανείς όμως, το θέμα του υπερκαταναλωτισμού είναι ένα διαχρονικό ζήτημα που αξίζει να καυτηριάζεται με κάθε τρόπο και ειδικά μέσα από τον κινηματογράφο και την μυθοπλασία γενικότερα.

Η σειρά του AMC όμως δεν δανείζεται στοιχεία μόνο από τις κλασικές ζομπo-ταινίες αλλά και από παλιότερες επιτυχημένες τηλεοπτικές επιτυχίες.

Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος στον οποίο οι σκηνές στον καταυλισμό, μαζί με τα απαραίτητα ηθικά διλλήματα, το αμφιλεγόμενο ερωτικό τρίγωνο, τις αψιμαχίες και την ανάγκη για επιβίωση, θύμισαν έντονα Lost…

Πολλές στιγμές μάλιστα είχα την έντονη αίσθηση πως παρακολουθώ μια έβδομη σεζόν Lost με zombies! 

Για τους fans της σειράς, αυτό δεν το λες και ιδιαίτερα κακό…

Τώρα, από τρομαχτικές σκηνές και αίμα τα πράγματα είναι αρκετά ικανοποιητικά, αν αναλογιστούμε κιόλας ότι πρόκειται για τηλεοπτικό προϊόν, με τους ζωντανούς νεκρούς να κλέβουν την παράσταση με το ανατριχιαστικό παρουσιαστικό τους, αλλά δυστυχώς όχι τόσο με τη δράση τους.

Ερμηνευτικά οι ηθοποιοί πείθουν και το προσπαθούν όσο μπορούν, ειδικά όσον αφορά τις δραματικές σκηνές και γενικά όποτε εισέρχεται στο προσκήνιο ο συναισθηματικός παράγοντας.

Προσωπική αδυναμία ο δαιμόνιος κινέζος Glenn (Steven Yeun) ή αλλιώς η ευχάριστη νότα του show και η τελικά όχι και τόσο πιστή γυναίκα του αστυνομικού, Lori – αυτό λόγω Prison Brake.

Α! Ναι!

Μη ξεχάσω... και η ακρωτηριασμένη γριά-ζόμπι που μετά από αρκετό σύρσιμο, λυτρώνεται εντυπωσιακά από τη σφαίρα του όπλου του πρωταγωνιστή.

Σκηνοθετικά άρτιο, με τη χαρακτηριστική σφραγίδα του Darabont να πλανάται στον αέρα, εντυπωσιάζει το μάτι τόσο με τα ερειπωμένα αμερικανικά τοπία όσο και με τα πλάνα της μαζικής συγκέντρωσης των περιπατητών, μια αντίθεση που μοιάζει με ζωντανό εφιάλτη αλλά ταυτόχρονα κάνει πιο ενδιαφέρουσα κι εθιστική τη θέαση του.

Συνοψίζοντας, το Walking Dead είναι μια σειρά που αξίζει να βάλετε στα must see. 

Δεν απευθύνεται μόνο στους horror fans και παρά τα μελανά της σημεία (λέγε με και déjà vu) και τους σποραδικούς σεναριακούς πλατειασμούς της, θα σας προσφέρει συγκινήσεις και αγωνία που δε θα σας δώσουν δέκα φετινές ταινίες τρόμου μαζί.

Όσοι λοιπόν δεν έχετε εισέλθει ακόμα στον τηλεοπτικό εφιάλτη του Kirkman και του Darabont, κάντε το χωρίς δεύτερη σκέψη.

Όσοι πάλι βρίσκεστε λίγο μετά το ανατρεπτικό φινάλε της δεύτερης σεζόν και τρώτε τα νύχια σας εν αναμονή της τρίτης, απλά υπομονή…

The Walking Dead: Season 1 trailer από Horrorant