Rogue River review
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Πώς μπορείς να καταφέρεις να βάζεις στοιχεία survival horror και torture porn μέσα στη ταινία σου, και αυτή να σου βγαίνει πιο light κι από τη Hanna Montana, είναι κάτι που ποτέ δεν θα το καταλάβω.
Το Rogue River κάποιου Jourdan McClure είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της νέας παθογένειας στη horror βιομηχανία, όπου ο κινηματογραφιστής δεν είναι κατασταλαγμένος στο τι θέλει να κάνει, δανείζεται στοιχεία από διάφορα υπο-genre και τελικά δεν κάνει τίποτα.
Οκ, υπάρχουν κάνα δυο σκηνές βασανιστηρίων (όχι παραπάνω) και μάλιστα η μία …ζεματάει, αλλά το κενό σε ένα torture porn δε γεμίζει με ζεματιστό νερό και το ράψιμο μιας πληγής.
Κατά τα άλλα, το Rogue River είναι ένα κλισέ θρίλερ μέχρι τα μπούνια, με καλή ατμόσφαιρα και ικανοποιητικές ερμηνείες, αλλά με τεράστια κενά στο σενάριο, χωρίς ενδιαφέρον μετά το πρώτο μισάωρο και ένα φινάλε που το έχεις καταλάβει …από το πρώτο μισάωρο.
Η Mara (Michelle Page) είναι μια νεαρή γυναίκα που ξεκινάει για το ποταμό Rogue για να πετάξει τις στάχτες του νεκρού πατέρα της.
Στην όχθη του ποταμού, την πλησιάζει ένας φαινομενικά ευγενικός άνδρας ονόματι Jon (Bill Moseley, The Tortured) και μετά από κάποιες φιλικές συμβουλές σχετικά με τη νομιμότητα της διάχυσης της στάχτης στην περιοχή χωρίς άδεια από τις αρμόδιες αρχές, προσφέρεται να περπατήσει μαζί της μέχρι το αυτοκίνητό της.
Φαίνεται ότι οι τοπικές αρχές δεν γνωρίζουν την έννοια του parking, καθώς ο σερίφης φαίνεται να έχει ρυμουλκήσει το αυτοκίνητο της Mara και, όπως την ενημερώνει ο Jon, δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρει πριν το πρωί.
Ο Jon προσφέρεται να πάει τη Mara στη πόλη, αλλά πρώτα θα πρέπει να κάνει μια στάση στο σπίτι του για να ενημερώσει τη σύζυγό του, Lea (Lucinda Jenney).
Το ζευγάρι δείχνει πολύ φιλικό και, μετά το δείπνο, την πείθουν να μείνει το βράδυ σπίτι τους (προφανώς η Mara δεν ξέρει ότι στις ταινίες τρόμου, όταν κάποιος σου ζητάει να περάσεις τη νύχτα σπίτι του, δεν είναι για καλό).
Όλο και περισσότερο ταραγμένη από την αλλόκοτη συμπεριφορά του ζευγαριού, η Mara γρήγορα θα καταλάβει ότι βρίσκεται όμηρος δύο σοβαρά ανισόρροπων μανιακών και αναγκάζεται να υπομείνει φρικτές πράξεις βασανιστηρίων και σεξουαλικής κακοποίησης.
Ακόμα κι αν ήθελα να σας αποκαλύψω το ποιόν του ζευγαριού ή τουλάχιστον, γιατί κάνουν αυτά που κάνουν στη Mara και σε άλλους ταλαίπωρους που βρίσκονται στο υπόγειο, δε θα μπορούσα γιατί η ταινία δεν μπαίνει στο κόπο να εξηγήσει.
Δε βαριέσαι, δυο τρελοί που βασανίζουν, είναι.
Το Rogue River κάποιου Jourdan McClure είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της νέας παθογένειας στη horror βιομηχανία, όπου ο κινηματογραφιστής δεν είναι κατασταλαγμένος στο τι θέλει να κάνει, δανείζεται στοιχεία από διάφορα υπο-genre και τελικά δεν κάνει τίποτα.
Οκ, υπάρχουν κάνα δυο σκηνές βασανιστηρίων (όχι παραπάνω) και μάλιστα η μία …ζεματάει, αλλά το κενό σε ένα torture porn δε γεμίζει με ζεματιστό νερό και το ράψιμο μιας πληγής.
Κατά τα άλλα, το Rogue River είναι ένα κλισέ θρίλερ μέχρι τα μπούνια, με καλή ατμόσφαιρα και ικανοποιητικές ερμηνείες, αλλά με τεράστια κενά στο σενάριο, χωρίς ενδιαφέρον μετά το πρώτο μισάωρο και ένα φινάλε που το έχεις καταλάβει …από το πρώτο μισάωρο.
Η Mara (Michelle Page) είναι μια νεαρή γυναίκα που ξεκινάει για το ποταμό Rogue για να πετάξει τις στάχτες του νεκρού πατέρα της.
Στην όχθη του ποταμού, την πλησιάζει ένας φαινομενικά ευγενικός άνδρας ονόματι Jon (Bill Moseley, The Tortured) και μετά από κάποιες φιλικές συμβουλές σχετικά με τη νομιμότητα της διάχυσης της στάχτης στην περιοχή χωρίς άδεια από τις αρμόδιες αρχές, προσφέρεται να περπατήσει μαζί της μέχρι το αυτοκίνητό της.
Φαίνεται ότι οι τοπικές αρχές δεν γνωρίζουν την έννοια του parking, καθώς ο σερίφης φαίνεται να έχει ρυμουλκήσει το αυτοκίνητο της Mara και, όπως την ενημερώνει ο Jon, δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρει πριν το πρωί.
Ο Jon προσφέρεται να πάει τη Mara στη πόλη, αλλά πρώτα θα πρέπει να κάνει μια στάση στο σπίτι του για να ενημερώσει τη σύζυγό του, Lea (Lucinda Jenney).
Το ζευγάρι δείχνει πολύ φιλικό και, μετά το δείπνο, την πείθουν να μείνει το βράδυ σπίτι τους (προφανώς η Mara δεν ξέρει ότι στις ταινίες τρόμου, όταν κάποιος σου ζητάει να περάσεις τη νύχτα σπίτι του, δεν είναι για καλό).
Όλο και περισσότερο ταραγμένη από την αλλόκοτη συμπεριφορά του ζευγαριού, η Mara γρήγορα θα καταλάβει ότι βρίσκεται όμηρος δύο σοβαρά ανισόρροπων μανιακών και αναγκάζεται να υπομείνει φρικτές πράξεις βασανιστηρίων και σεξουαλικής κακοποίησης.
Ακόμα κι αν ήθελα να σας αποκαλύψω το ποιόν του ζευγαριού ή τουλάχιστον, γιατί κάνουν αυτά που κάνουν στη Mara και σε άλλους ταλαίπωρους που βρίσκονται στο υπόγειο, δε θα μπορούσα γιατί η ταινία δεν μπαίνει στο κόπο να εξηγήσει.
Δε βαριέσαι, δυο τρελοί που βασανίζουν, είναι.
Ενδείξεις πετάγονται εδώ κι εκεί, υπόνοιες για θρησκοληψία, για ιατρική ανάγκη της γυναίκας να κρατάει ζωντανό κάποιον από τα θύματα, αμφιβολίες για το κατά πόσο είναι αληθινό ζευγάρι οι δυο τρελοί, αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν εξηγείται μέχρι και το τέλος.
Μετά το πρώτο μισάωρο και αφού η Mara καταλήγει δεμένη στο κρεβάτι, ο McClure δείχνει ότι δεν ξέρει τι να κάνει με το θύμα και οι ελάχιστες torture σκηνές είναι αποσπασματικές και μακριά η μία από την άλλη.
Αν ασχολιόταν λίγο περισσότερο με τα τελετουργικά ή τη ψυχολογική βία στην ηρωίδα, ίσως και να το συγχωρούσα, αλλά έτσι, με τόσα λίγα που συμβαίνουν, αδύνατον.
Πάντως, ο σκηνοθέτης δημιουργεί από την αρχή μια εκφοβιστική ατμόσφαιρα - δε περνάει λεπτό που να νοιώθεις άνετα μέσα στο σπίτι – και αυτό είναι στα υπέρ του.
Βοηθήθηκε πολύ από την ερμηνεία του πάντα αξιόπιστου ως κακού, Bill Moseley (horror icon των 80’s και 90’s, γνωστός ως ένας από τους freak-brothers στα Texas Chainsaw Massacre και τα τελευταία χρόνια ως κλασικός villain στα Halloween και The Devil’s Reject του Rob Zombie), την Lucinda Jenney αλλά και την καλή στα σημεία Michelle Page (χωρίς να αποφεύγει όμως κάποιες κακές ερμηνευτικές στιγμές).
Και τα επίπεδα της παραγωγής δεν ήταν άσχημα …όπως και να το πιάσεις όμως, δε φτάνουν αυτά από το να χαρακτηρίσεις το Rogue River καλή ταινία.
Είναι μια πολύ μέτρια ταινία, με στόρι που το έχεις ξαναδεί εκατομμύρια φορές, χωρίς καμία ανατροπή που να μην την μαντεύεις και χωρίς σπουδαία δράση και ζουμί.
Ας τη πάρει το ποτάμι.
Release Date:
June 5, 2012 (US DVD)
Μετά το πρώτο μισάωρο και αφού η Mara καταλήγει δεμένη στο κρεβάτι, ο McClure δείχνει ότι δεν ξέρει τι να κάνει με το θύμα και οι ελάχιστες torture σκηνές είναι αποσπασματικές και μακριά η μία από την άλλη.
Αν ασχολιόταν λίγο περισσότερο με τα τελετουργικά ή τη ψυχολογική βία στην ηρωίδα, ίσως και να το συγχωρούσα, αλλά έτσι, με τόσα λίγα που συμβαίνουν, αδύνατον.
Πάντως, ο σκηνοθέτης δημιουργεί από την αρχή μια εκφοβιστική ατμόσφαιρα - δε περνάει λεπτό που να νοιώθεις άνετα μέσα στο σπίτι – και αυτό είναι στα υπέρ του.
Βοηθήθηκε πολύ από την ερμηνεία του πάντα αξιόπιστου ως κακού, Bill Moseley (horror icon των 80’s και 90’s, γνωστός ως ένας από τους freak-brothers στα Texas Chainsaw Massacre και τα τελευταία χρόνια ως κλασικός villain στα Halloween και The Devil’s Reject του Rob Zombie), την Lucinda Jenney αλλά και την καλή στα σημεία Michelle Page (χωρίς να αποφεύγει όμως κάποιες κακές ερμηνευτικές στιγμές).
Και τα επίπεδα της παραγωγής δεν ήταν άσχημα …όπως και να το πιάσεις όμως, δε φτάνουν αυτά από το να χαρακτηρίσεις το Rogue River καλή ταινία.
Είναι μια πολύ μέτρια ταινία, με στόρι που το έχεις ξαναδεί εκατομμύρια φορές, χωρίς καμία ανατροπή που να μην την μαντεύεις και χωρίς σπουδαία δράση και ζουμί.
Ας τη πάρει το ποτάμι.
Release Date:
June 5, 2012 (US DVD)
Rogue River trailer από Horrorant
%20frame.jpg)
Post a Comment