Horrorant Film Festival 'Fright Nights' Ημέρα 5η!

Στο πρώτο 4ημέρο, οι Horror fans, έδωσαν δυναμικά το παρόν επιβεβαιώνοντας τη δίψα του ελληνικού κοινού για ένα ξεχωριστό φεστιβάλ τρόμου.

Γνωρίζουμε πως οι καθημερινές δεν είναι και οι πιο εύκολες μέρες προσέλευσης για τον κόσμο και αν συγκρίνουμε με ανάλογα 'ξακουστά' φεστιβάλ των ημερών, τότε το Horrorant Film Festival συνέχισε ιδανικά την παρουσία του στην πρώτη μέρα της εβδομάδας.

Θα λέγαμε μάλιστα, πως η παρουσία των horror fans από τις απογευματινές μέχρι και τις βραδινές προβολές ήταν κάτι παραπάνω από συγκινητική αποδεικνύοντας πως άξιζε η προσπάθεια διοργάνωσης του φεστιβάλ και το άγχος των συντελεστών του.

Το ξεκίνημα της Δευτέρας έγινε με τη μικρού μήκους "Ο Εκτροφέας - The Breeder" από τη Μάλτα, ένα σαδιστικό, σπλατεροειδές 10λεπτο φιλμ από τον Patrick Vella που θα μας κάνει να προσέχουμε περισσότερο κάθε φορά που στεκόμαστε σε αυτόματο μηχάνημα ανάληψης.

Το πρώτο feature προερχόμενο από τον Καναδά και με τίτλο "Θανατομόρφωση - Thanatomorphose", περιμέναμε εξαρχής πως θα ήταν μια άσκηση ύφους απέναντι σε ένα είδος του τρόμου που θέλει να έχεις γερό στομάχι για να το αντέξεις καθ'όλη τη θέαση του.

Ο Eric Falardeau μας παρουσίασε την ιστορία μιας κοπέλας που μετά από μια νύχτα άγριου σεξ βλέπει το σώμα της να σαπίζει με σταδιακό ρυθμό.

Αυτό που στην καθομιλουμένη θα λέγαμε "κοίτα ρε μια σάπια γκόμενα" εδώ έγινε πραγματικότητα και αν βρισκόσουν σε μια νοσηρή διάθεση να δεις κάτι πραγματικά σιχαμένο και βδελυρό τότε αξίζουν τα εύσημα στον σκηνοθέτη, αλλά και την ομάδα των εφέ, για ένα body horror γεμάτο πλάνα με σπλάτερ, αρρωστημένο σεξ, κοψίματα-ραψίματα και αληθοφανή σαπισμένα, σκουληκιασμένα κορμιά.

Σου σάπιζε την ψυχολογία...κυριολεκτικά θα λέγαμε, αλλά αν ήσουν μαζόχα (όπως τραγουδούσε κάποτε και η Ρένα Παγκράτη) τότε σίγουρα το ευχαριστήθηκες.

Το ισπανικό "Μην Κοιτάς Εκεί - No Mires Ahi" του Daniel Romero άλλαξε εντελώς τη ρότα της ατμόσφαιρας με τον παραδοσιακό του τρόμο και την ιστορία της μικρής Marta η οποία επικοινωνούσε με τον νεκρό πατέρα της.

Οι Ισπανοί "το έχουν" ειδικά με τις παραδοσιακές ταινίες τρόμου, με φαντάσματα σε σπίτια και δάση και ετούτο το 15λεπτο short, μας ικανοποίησε τα μάλα.

Η σκυτάλη δόθηκε στον Βέλγο Jean-Francois Guay και το βραβευμένο "Μόνος ...Σχεδόν - Seuls a Bord".

Πριν από την ταινία, ο σκηνοθέτης που βρέθηκε στα μέρη μας για τις ανάγκες του φεστιβάλ, μίλησε για την ταινία τονίζοντας πως θα βλέπαμε ένα διαφορετικό φιλμ τρόμου συνδυασμένο με το δράμα, τις καταδιώξεις και το φανταστικό με ορισμένα ψήγματα χιούμορ και τραγελαφικών καταστάσεων.

Η αλήθεια είναι πως αν οι κωμικές στιγμές ήταν πιο πολλές θα απολαμβάναμε περισσότερο την ταινία που ήθελε υπομονή εξαιτίας των κάπως άνευρων ρυθμών της και του μέτριου φωτισμού και ερμηνειών.

Η ιστορία του ασφαλιστή Capra που καταδιώκεται και καταλήγει να ερωτεύεται μια...νεκρή, περιείχε μια-δυο σκηνές με τις οποίες πράγματι γελούσες, αλλά γενικά δεν ήταν όσο καλό το περιμέναμε, ούτε ως δράμα ούτε ως κωμωδία.

Το κοινό πάντως δεν φάνηκε να πτοείται από την...ψόφια σχέση του ζευγαριού, απολαμβάνοντας τις 2-3 καλές cult στιγμές του.

Η βραδιά έκλεισε με άλλη μια δική μας μικρού μήκους ελληνική ταινία.

Το "Ημιτελής Παράδεισος - Half-Board Heaven" του Γιώργου Κτιστάκη με πρωταγωνιστές τους Γιώργο Κιμούλη (ο οποίος δυστυχώς δεν παρευρέθηκε στο φεστιβάλ) και Αλέξανδρο Λογοθέτη, ήταν μια ιστορία αντιπαλότητας και εκδίκησης ανάμεσα σε έναν μεγαλοδικηγόρο και έναν εισαγγελέα.

Εκτυλισσόμενο κυρίως σε ένα μικρό κλειστό χώρο, αποτελούσε ένα μείγμα από σοφιστικέ διαλόγους (ο Λογοθέτης θύμιζε λίγο Γρηγόρη Βαλτινό στο Ανατομία ενός Εγκλήματος) και θρίλερ δωματίου με λίγη βία (ο λόγος του Κιμούλη ήταν..σπαθί!), που μας άφησε πέρα για πέρα ικανοποιημένους με την ατμοσφαιρική, υποβλητική σκηνοθεσία του και τα μηνύματα περί τιμωρίας και εκδίκησης.

Ο Γιώργος Κτιστάκης μίλησε στο κοινό πριν από την προβολή και ανέφερε πως ετοίμαζε την ταινία παράλληλα με μια άλλη πιο κωμικού ύφους την οποία και σκοπεύει να τελειώσει το προσεχές διάστημα.

Με τις ευχές μας θα λέγαμε καθώς το χειροκρότημα του κόσμου ήταν το καλύτερο σημάδι για την αποδοχή της προσπάθειας του.

Στο φινάλε της βραδιάς είπαμε όλοι "τρέχω για τον Danny Trejo" με το "Zombie Hunter" του Αμερικανού Kevin King και προς στιγμήν πήγαμε να πάθουμε καρδιακό όταν ο Mr Filmboy/Horrorant και διοργανωτής του φεστιβάλ Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς ανακοίνωσε πως ήρθε ο Trejo...για να το πάρει αμέσως πίσω κάνοντας πλάκα ("YOU MOTHAFUCKIN' SADIST!")

Εκτυλισσόμενο σε μια μεταποκαλυπτική καταστροφή όπου έχουν επικρατήσει τα ζόμπι και ελάχιστοι ετερόκλητοι άνθρωποι παλεύουν για επιβίωση, ετούτο εδώ ήταν ένα καρακατα-cult σύγχρονο tribute στο grindhouse cinema των 70's, ακόμα κι αν οι flat ρυθμοί του το έκαναν να μην συγκρίνεται με πρόσφατα δείγματα σαν το "Planet Terror" ή το "Machete" του Rodriguez.

Παρ'όλα αυτά απολάμβανες αυτό το 90λεπτο ταξίδι στα παρακμιακά σινεμά των 70's μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα και..τι να πρωτοαναφέρεις;

Το κλεψιμαίικο περιβάλλον από Mad Max, ή τις ατάκες από Lethal Weapon ("I'm too old for this shit");

Τον πρωταγωνιστή που θύμιζε σωσία του Chris Pratt (Parks and Recreation) με μαλλί Paul Walker εποχής Fast&Furious 1,2, σωβρακάκι, επιτηδευμένα κλισέ ατάκες και αποτυχημένες σκηνές σεξ βγαλμένες από το....Team America;

Τον Danny Trejo ως μουσκουλοπαπά τσεκουροφόρο;
Τον...Σχιζοφρενή κλόουν με το πριόνι;
To κάκιστο cgi με τα άσχετα τέρατα από Resident Evil...το αίμα που κολλούσε στην κάμερα και είχε κυρίως ροζέ αποχρώσεις...ή τις απολαυστικά trash ερμηνείες από κάθε λογής παππού, badass χαρακτήρα ή τούμπανη γκόμενα;

Βάλε από μένα και την ψιλό-Drive retro αισθητική με την γεμάτη synths μουσική και πραγματικά...το κάψαμε το κύτταρο, αλλά το ευχαριστηθήκαμε όπως και το κοινό που έζησε μια pure παρείστικη trash βραδιά από αυτές που καμιά φορά χρειαζόμαστε.

Κώστας Τσώκος.