Blu-ray review: Godzilla: La Version Prohibida (1976)

 

Το 1976, ο αγαπημένος μας Luigi Cozzi όντας μεγάλος φαν των τεράτων του Toho, ήθελε να κυκλοφορήσει το Godzilla, King of the Monsters (1954) στους κινηματογράφους της Ιταλίας. Όταν όμως συνάντησε αντίσταση από τους διανομείς επειδή η αυθεντική ταινία του Ishiro Honda ήταν ασπρόμαυρη, αυτός δεν πτοήθηκε και χρησιμοποίησε την καινούργια τότε τεχνική Spectrorama 70 ώστε να χρωματίσει το αρχικό φιλμ, το οποίο μάλιστα συνδύασε με αρχειακό υλικό από θηριωδίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνοντας – μαζί με το ιταλικό dubbing – σε ένα εξωφρενικό τελικό αποτέλεσμα.

 

Τα δικαιώματα της ταινίας έκτοτε πέρασαν στα χέρια της Toho, και πέρα από την περιστασιακή προβολή σε κάποιο ιταλικό σινεμά ήταν αδύνατο να τη δει κανείς, ως που ήρθε αυτό το Blu-ray της Trash-O-Rama, που παρότι είναι στα ιταλικά με ισπανικούς υπότιτλους – μια λεπτομέρεια που μπορεί να αποτελεί απαγορευτική για αρκετούς από εσάς – σίγουρα είναι μια πολύ δυνατή κυκλοφορία, ειδικά επειδή προσφέρει και αμέτρητες πρόσθετες παροχές.

 

Η ταινία παρουσιάζεται σε 1080p (16:9) και Dolby Digital, χωρίς να εντυπωσιάζει με την ποιότητα εικόνας και ήχου, αλλά αυτό ήταν το πρωτογενές υλικό και έτσι δεν έχουμε δικαίωμα να γκρινιάζουμε. Στις πρόσθετες παροχές θα βρείτε εισαγωγικό βίντεο του Luigi Cozzi (στο οποίο σε 42 λεπτά αναλύει κάθε πιθανή λεπτομέρεια σχετικά με την προετοιμασία της θρυλικής του βερσιόν), το trailer, το soundtrack της βερσιόν, το εξωφρενικό φιλμ μικρού μήκους Legendary Giant Beast Werewolf vs Godzilla και το making of του, και το ανυπόφορο μεγάλου μήκους Godzilla Battle Royale που όμως επειδή είναι στην ουσία ένα fan film, μπορούμε να του συγχωρέσουμε πολλά.

 

Στο τέλος της ημέρας, αυτή η βερσιόν είναι gruesome (τα ειδησεογραφικά πλάνα από τον πόλεμο είναι ιδιαίτερα σκληρά και δύσκολο να τα χωνέψει κανείς), αλλά παραμένει μια ταινία καταστροφής και λίγα πράγματα παραπάνω. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από άλλα patchworks (τύπου Godfrey Ho) είναι η επεξεργασία της εικόνας, η οποία κάνει το αποτέλεσμα ανεπαίσθητο στο μάτι και να μοιάζει αρκετά ενιαίο, τόσο που αν δεν είναι κάποιος ιστορικά ψυλλιασμένος, ίσως να μην καταλάβει και τι προέρχεται από πού. Σίγουρα, αρκετό από το φιλμ είναι τόσο σουρεαλιστικό που ξεφεύγει από τα όρια του κινηματογράφου και φλερτάρει με αυτά του πρώιμου video art, αλλά αυτή ακριβώς είναι και η γοητεία του.